Την ένταξή της στη Νέα Αριστερά ανακοινώνει η ακτιβίστρια των ΛΟΑΤΚΙ Έλενα-Όλγα Χρηστίδη
Ακόμα ένα νέο πρόσωπο εντάσσεται στη Νέα Αριστερά. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Έλενα Όλγα Χρηστίδη είχε συνάντηση με τον Αλέξη Χαριτση σε εξαιρετικό κλίμα. Όπως σημείωναν πηγές του κόμματος, η Νέα Αριστερά δεν θα είναι απλά η συνένωση των κομματιών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα εντάξει νέα πρόσωπα, με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση για να φέρει κάτι το πραγματικά νέο στην πολιτική ζωή της χώρας και στην αριστερά.
Τη συμπόρευσή της με τη Νέα Αριστερά «επιβεβαίωσε» η ακτιβίστρια του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, Έλενα-Όλγα Χρηστίδη. Με ανάρτησή της στο Facebook, η ψυχολόγος και επιστημονική συνυπεύθυνη της συλλογικότητας Orlando LGBT, σημειώνει ότι στην αλληλεπίδρασή τους με τους ανθρώπους της Νέας Αριστεράς» βρήκε ότι «υπάρχει χώρος να βρεθούμε παλιότερα αλλά και εντελώς νέα μέλη μιας κοινής προσπάθειας να συνδιαμορφώσουμε κάτι από την αρχή, με όρους που να μας χωρούν καλύτερα, και να μας εκφράζουν χωρίς ντροπή».
Παράλληλα, τονίζει: «το τοπίο γύρω μοιάζει απελπιστικό: βρισκόμαστε για πρώτη φορά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης σε τέτοιο σημείο δεξιάς ηγεμονίας -και αυτή τη φορά χωρίς αντίπαλο, αλλά, ακόμα περισσότερο, με μία δήθεν αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση να καταρρέει με κρότο και πολλαπλές συνέπειες, και την ακροδεξιά να κερδίζει έδαφος».
Σχετικά με τη συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς που θα πραγματοποιηθεί στις 1, 2 και 3 Μαρτίου στο ΣΕΦ, η Έλενα-Όλγα Χρηστίδη δηλώνει ότι θα βρεθεί εκεί «διεκδικώντας την επιστροφή στην αξιοπρέπεια και τους συλλογικούς αγώνες».
Ολόκληρη η ανάρτηση της Έλενας-Όλγας Χρηστίδη
«Για την επιστροφή στην αξιοπρέπεια.
Έχω φτάσει σχεδόν 36 ετών, αριστερή και κινηματικά ενεργή από τα 18. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που μέχρι τώρα δεν είχα ενταχθεί σε κόμμα ενώ συμμετείχα σε πολιτικές διεργασίες -με τη χαμηλή μου ανοχή και αντοχή στον διάχυτο σεξισμό και την ομοφοβία/τρανσφοβία πολλών οργανωμένων χώρων να είναι ένας πολύ βασικός από αυτούς, αλλά όχι ο μοναδικός.
Φυσικά πολλοί λόγοι υπήρχαν μέσα στα χρόνια που αν και ιδεολογικά κοντά στον Συνασπισμό και τα πρώτα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, δε βρέθηκα ποτέ εντός των σχηματισμών του -τα τελευταία του χρόνια ειδικότερα δεν μπορούσα να είμαι καν κοντά του. Επίσης όμως δε βρέθηκα ως μέλος ούτε στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Η πορεία πολιτικής οργάνωσης πολλών αριστερών (αλλά και αναρχικών και αριστεριστριών) γυναικών/θηλυκοτήτων/ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων τις προηγούμενες δεκαετίες και μέχρι σήμερα ήταν και είναι συχνά πάρα πολύ μοναχική (εκτός από τραυματική) και για αυτό πάντοτε προσπαθούμε να φτιάχνουμε (ή ελπίζουμε ότι θα συναντήσουμε) τις κοινότητες/συνελεύσεις/κομματικές ρηγματώσεις που να μας χωρούν.
Σήμερα κάτι αλλάζει για μένα, γιατί βρίσκομαι στο σταυροδρόμι δύο διαδρομών: Από τη μία της προσωπικής διαδρομής που με βρίσκει τώρα σε σημείο με περισσότερες αντοχές, κι ακόμα περισσότερο, με βαθιά ανάγκη να συμμετέχω σε μια κοινή προσπάθεια παραγωγής πολιτικής. Από την άλλη γιατί το τοπίο γύρω μοιάζει απελπιστικό: βρισκόμαστε για πρώτη φορά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης σε τέτοιο σημείο δεξιάς ηγεμονίας -και αυτή τη φορά χωρίς αντίπαλο, αλλά, ακόμα περισσότερο, με μία δήθεν αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση να καταρρέει με κρότο και πολλαπλές συνέπειες, και την ακροδεξιά να κερδίζει έδαφος.
Τέτοιες απελπιστικές στιγμές γίνονται συχνά κινητοποιητικές για πολλούς ανθρώπους, και για μένα -μαζί με την επιθυμία να συμμετέχω σε μια ενίσχυση αναχωμάτων και αναδιοργάνωση μιας αριστερής απάντησης και πρωτοβουλίας.
Στην αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους που πήραν την πρωτοβουλία για τον σχηματισμό της Νέας Αριστεράς δεν βρήκα το «ιδανικό κόμμα» (και θα ήταν επικίνδυνο να το πιστεύει κάποια για ένα κόμμα αυτό) δεν βρήκα συντρόφους και συντρόφισσες ιδεολογικά καθαρούς και καθαρές σε κάθε επίπεδο, δεν βρήκα μόνο «άφθαρτα» από την κριτική πρόσωπα -και θα το φοβόμουν αν αυτό μόνο συναντούσα.
Βρίσκω όμως ότι υπάρχει χώρος να βρεθούμε παλιότερα αλλά και εντελώς νέα μέλη μιας κοινής προσπάθειας να συνδιαμορφώσουμε κάτι από την αρχή, με όρους που να μας χωρούν καλύτερα, και να μας εκφράζουν χωρίς ντροπή.
Κάτι στην βάση των αριστερών αρχών στις οποίες πιστεύουμε, με ιδεολογικό βάθος και το παίδεμα που αυτό φέρνει, με ανάληψη ευθύνης, χώρο για κριτική και ριζοσπαστικό ρεαλισμό -με την Αριστερά να υπηρετεί την υλική πραγματικότητα των πιο ευάλωτων, να συνδιαλέγεται αλλά να μη συμβιβάζεται χωρίς όρους και όρια, να ριζοσπαστικοποιεί το πολιτικό σκηνικό και να επιμένει κόντρα στο περιεχόμενο των κυρίαρχων αφηγημάτων.
Αύριο ξεκινά η ιδρυτική συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς, του χώρου που με συλλογικές διαδικασίες θα οδηγήσει σε κόμμα -αλλά που δηλώνει ήδη παρουσία και ανάγκη για επιστροφή στις βάσεις, εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Θα είμαι εκεί διεκδικώντας την επιστροφή στην αξιοπρέπεια και τους συλλογικούς αγώνες.
Ο λόγος που γράφω αυτά δημόσια είναι αναγνωρίζοντας τις ευθύνες αλλά και τα προνόμια του -όποιου- δημόσιου και κινηματικού λόγου και δράσης έχω ως σήμερα.
Αυτονόητα ό,τι γράφω αποτελεί προσωπική θέση.
Ομάδες, συλλογικότητες και φορείς στους οποίους εμπλέκομαι με ρόλους ευθύνης είναι και θα παραμείνουν ανεξάρτητοι από οποιαδήποτε τέτοια εμπλοκή μου.
Ειδικότερα το κοινοτικό και συλλογικό μας παιδί, το Orlando LGBT+, ήταν πάντοτε ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και υπέρ της ριζοσπαστικοποίησης θέσεων και υπηρεσιών -χωρίς ποτέ κομματικό πρόσημο.
Έτσι ακριβώς θα συνεχίσει, και αυτό είναι στα σημαντικά που προσπαθούσε να προσφέρει από όταν δημιουργήθηκε.
Αυτήν τη δύσκολη πολιτικά και κοινωνικά περίοδο, ας κάνει καθεμιά, καθένας και καθένα μας ό,τι του δίνει νόημα και πολιτική προοπτική, από όποια θέση μπορεί και θέλει.
Εύχομαι πάντως οι δρόμοι μας να διασταυρώνονται όλο και περισσότερο».
