Ντίνος Χριστιανόπουλος: Σε κλίμα συγκίνησης το τελευταίο αντίο στον σπουδαίο ποιητή [pics]

Το τελευταίο αντίο στον Ντίνο Χριστιανόπουλο είπαν σήμερα το μεσημέρι της Πέμπτης οι λιγοστοί φίλοι, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 40 Εκκλησίες . Ο σπουδαίος ποιητής που άφησε την τελευταία του πνοή στις 11 Αυγούστου σε ηλικία 89 ετών, διέμενε τον τελευταίο καιρό μόνος τους μόνος του σ’ ένα ισόγειο διαμέρισμα των 40 Εκκλησιών, με την υγεία του να έχει επιδεινωθεί.  Το κλίμα ήταν αρκετά φορτισμένο, με τους παρευρισκόμενους να αποχαιρετούν τον ποιητή με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.

Η κηδεία πραγματοποιήθηκε δημοτική δαπάνη ενώ στην εκκλησία το παρών έδωσε και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας.

«Είναι εκείνος που έβγαλε με τόσο θάρρος και συνέπεια στη βιτρίνα, μπροστά μπροστά, δίχως φτιασίδια την ψυχή των ανθρώπων. Των μοναχικών, των ιδιαίτερων, των στερημένων, ανθρώπων «Ενός λεπτού σιγή» είπε, μεταξύ άλλων, στον επικήδειο που εκφώνησε ο κ. Ζέρβας.

«Η ζωή της ποίησης του, η ποίηση της ζωής του μιλάει κατευθείαν στην ψυχή και σε πλευρές που όλοι έχουμε. Και ίσως σε κάποιες που δε γνωρίζουμε, δεν αναγνωρίζουμε» ανέφερε.

Στεφάνια στη μνήμη του μεγάλου ποιητή απέστειλε ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, το ΑΠΘ, το ΚΘΒΕ, ο Ιανός, οι οικογένειες των Βασίλη Τσιτσάνη και Γιάννη Μέγα, η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και η Ισραηλητική Κοινότητα Θεσσαλονίκης.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Δημητριάδης. Το άλλαξε σε Χριστιανόπουλος στην εφηβεία όταν έστειλε κάποια ποιήματα σε ένα περιοδικό εφηβικό με τον τίτλο «Ελληνόπουλο». Υπηρξε ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός.

Γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη και φοίτησε στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το οποίο μάλιστα τον αναγόρευσε σε επίτιμο διδάκτορα τον Ιούνιο του 2011. Εργάστηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και ως επιμελητής εκδόσεων, ενώ ίδρυσε και διηύθυνε το ιστορικό λογοτεχνικό περιοδικό «Διαγώνιος».

Από το 1949 συμμετείχε άοκνα μέσω του συγγραφικού και ερευνητικού του έργου στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης και της χώρας. Τα ποιήματα του έχουν ως κυρίαρχο θέμα την εφήμερη ομοφυλοφιλική σχέση και το ερωτικό πάθος που οδηγεί στην ταπείνωση και στη μοναξιά. Επίσης, αρκετά ποιήματά του έχουν μια κοινωνική οπτική, ενώ υμνεί συχνά το ρεμπέτικο τραγούδι.