Στις 4 Μαΐου βγαίνουμε από το σπίτι, επιβιώνουμε με ατομική ευθύνη

Ήταν Κυριακή 22 Μαρτίου 2020 όταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωνε ότι «από τις 6 το πρωί της επόμενης μέρας Δευτέρας 23 Μαρτίου, θα ισχύσει απαγόρευση για κάθε άσκοπη κυκλοφορία και μετακίνηση πολιτών σε ολόκληρη την επικράτεια» χαρακτηρίζοντας την απόφαση αυτή ως «το τελευταίο βήμα μίας οργανωμένης δημοκρατικής πολιτείας που όμως πρέπει να γίνει εγκαίρως για να μη γίνει μάταιο». 

Αυτά που ζήσαμε τις 37 μέρες που μεσολάβησαν μέχρι την σημερινή 28η Απριλίου όπου στις 18:00 ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ανακοινώσει την σταδιακή άρση των απαγορεύσεων από την Δευτέρα 4  Μαΐου (42 ημέρες μετά την απαγόρευση δηλαδή), ήταν μία ιστορική καραντίνα για την Ελλάδα.

Η χώρα κατόρθωσε να τιθασεύσει την πανδημία και να περιορίσει τις απώλειες από τον Covid-19,  στους 137 θανάτους μέχρι σήμερα, την ώρα που άλλες χώρες δεν έχουν που να θάψουν τους νεκρούς τους. Υπάρχουν βέβαια και χώρες που ακολούθησαν ανάλογη πορεία με επίσης καλά αποτελέσματα αλλά αυτό είναι συζήτηση λοιμωξιολόγων και επιδημιολόγων.

Περίπου 40 μέρες μετά λοιπόν, quaranta giorni που έλεγαν και οι Ιταλοί κατά την πανδημία της μαύρης πανώλης των ετών 1348 - 1353 βαφτίζοντας τον όρο της προληπτικής απομόνωσης, είμαστε μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα.

[caption id="attachment_1597841" align="alignnone" width="560"] Από τη μαυρη πανώλη των ετών 1348 - 1353 αφανίστηκε το ένα τρίτο του τότε πληθυσμού της Ευρώπης[/caption]

Ο Κορονοϊός παραμένει εδώ, αθεράπευτος, χωρίς εμβόλιο, προκαλεί δυνητικά θανατηφόρα πνευμονία Covid-19 αλλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτόν.

Τα παιδιά πρέπει να γυρίσουν στα σχολεία, οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους, οι επιχειρήσεις στην παραγωγή και παροχή υπηρεσιών. Όλοι δηλαδή στην κανονικότητα. Με όρους βέβαια.

Με μάσκες, αντισηπτικά, γάντια, πλέξιγκλας, κοινωνική απόσταση και ατομική ευθύνη.  Ο λόγος;  Η ανάγκη. Η οικονομία, η κοινωνία, η ζωή.

Ο Βόλφανγκ Σόιμπλε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας (Bundestag) είπε την ωμή σκληρή αλήθεια  «δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την απόφαση αποκλειστικά στους επιδημιολόγους, αλλά πρέπει να σταθμίσουμε και τις σημαντικές οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές ή άλλες επιπτώσεις. Αν κλείσουμε τα πάντα για δύο χρόνια, οι συνέπειες θα ήταν τρομακτικές». 

Και πριν προλάβουν όσοι διάβαζαν την Tagesspiegel να πάρουν ανάσα χτύπησε στον πυρήνα του διλήμματος του κόσμου όλου «Όταν ακούω ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, πρέπει να πω ότι αυτό δεν είναι απόλυτο. Υπάρχει στάθμιση και αλληλοπεριορισμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Εάν υπάρχει μία απόλυτη αξία στο Σύνταγμά μας, αυτή είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή είναι απαραβίαστη. Αλλά αυτό δεν αποκλείει ότι κάποτε θα πεθάνουμε…»

Έτσι απλά ο Δόκτωρ Σόιμπλε είπε δημόσια και ωμά αυτά που λένε ακόμα και οι πιο «ευαίσθητοι πολιτικοί» στις κλειστές συσκέψεις ή τηλεδιασκέψεις μιας που έγινε και αναγκαία μόδα πια.

Η ζωή συνεχίζεται και όποιος αντέξει. Είναι ανάγκη να γυρίσουμε στην αξιοπρέπεια της καθημερινότητας του μοντέλου ζωής που επέλεξαν να χτίσουν οι σύγχρονες κοινωνίες. Παραγωγή, κατανάλωση, εκπαίδευση, δημιουργικός (;) ελεύθερος χρόνος, ελεύθερη μετακίνηση, αναπαραγωγή κλπ.

Αυτό θα γίνει και στην Ελλάδα. Θα ντυθεί βέβαια με ωραία λόγια και ανθρωποκεντρική ρητορική όπως θα όφειλε να κάνει οποιοσδήποτε Έλληνας πρωθυπουρηγός ή υπουργός  γιατί έτσι μας αρέσει να ακούμε την πραγματικότητα ως Ελληνικός λαός . Το πολύ πολύ να πούμε την καθημερινότητα, μερική καθημερινότητα (κατά το ολίγον έγκυος) και από Δευτέρα 4 Μαίου, πίσω στην αρένα με τον θηρίο του κορονοϊού αλλά και της ύφεσης που προκάλεσε αυτό ήδη.

Μετά από λίγες μέρες το ραντεβού των έξι με τον κ. Τσιόδρα θα σταματήσει. Και  εκείνος θα γυρίσει στο γραφείο του και την καθημερινότητά του. Όσοι ασθενούν δεν θα τους ψάχνουν πλέον τα κανάλια και όσοι πεθαίνουν ενδεχομένως δεν θα ανακοινώνονται καθημερινά. «Ο 90χρονος από την τάδε περιοχή» δεν θα μπαίνει ούτε μονόστηλο. Όπως συμβαίνει δηλαδή με τα θύματα της Γρίπης Α ή με τον καρκίνο. Γιατί αναγκαστικά κάνουμε αυτά που εντόπισε ο ειλικρινής Βόλφανγκ. «Σταθμίζουμε και τις οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές ή άλλες επιπτώσεις (σ.σ και επανεκκινούμε). Αν κλείσουμε τα πάντα για δύο χρόνια, οι συνέπειες θα ήταν τρομακτικές».

Στις 4 Μαΐου λοιπόν, βγαίνουμε από το σπίτι, επιβιώνουμε με ατομική ευθύνη...