Ο Μεγάλος Περίπατος και η μεγάλη περιπέτεια...

του Λουκά Βελιδάκη

Αν βρεθείτε στη Συγγρού, στο ρεύμα προς Αθήνα, λίγο πριν στρίψετε προς τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, μπορείτε να ακούσετε μερικά έντονα "γκντούπ". Πρόκειται για τις ρόδες -κυρίως από- τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα που πέφτουν σε μια μεγάλη τρύπα που χάσκει καταμεσής του δρόμου. Μίας εκ των κεντρικότερων αρτηριών της πρωτεύουσας, όλως τυχαίως λίγα μέτρα μακριά από το... Μεγάλο Περίπατο και τα έγχρωμα οδοστρώματα της Β. Όλγας.

Το οξύμωρο είναι, βεβαίως, πιο γεμάτο- πικάντικο και χορταστικό. Εάν σταθείτε στην κατάληξη της Όλγας, εκεί όπου συναντά της Αμαλίας και στρίψετε δεξιά με κατεύθυνση προς το Σύνταγμα, περπατώντας θα συναντήσετε ένα... υπέροχο ανάγλυφο πεζοδρόμιο με ουκ ολίγες τρύπες.

Η εικόνα είναι η εξής: Το εντυπωσιακό κόκκινο των πεζοδιαδρόμων και το κίτρινο των ποδηλατοδρόμων πλαισιώνεται από τρύπες, λακκούβες, κενά, σπασμένα πεζοδρόμια, εν γένει ανάγλυφες εκτάσεις που παραπέμπουν στα πάλαι ποτέ εμβληματικά πατατάκια, τα Ράφλες. Μεταξύ μας, αυτή είναι η κεντρική ιδέα που διέπει την πλειονότητα των δρόμων και των πεζοδρομίων των Αθηνών. Ένα τοπίο παρατημένο, ταλαιπωρημένο που αγκομαχά να επιβιώσει, όπως άλλωστε και οι διαβάτες και οι οδηγοί που έχουν την τύχη να διέρχονται και να σκουντουφλούν πάνω στις τρύπες και τα σκασμένα πεζοδρόμια, με κίνδυνο να τραυματιστούν ή -στην καλύτερη- να πάθει ζημιά το όχημα τους.

Από το 2004 και μετά, όσοι διαμένουν (ή εργάζονται) στην Αθήνα γνωρίζουν ότι οι δρόμοι της έχουν μαύρα χάλια. Ότι σπανίως (ποτέ δηλαδή δεν) γίνεται ασφαλτόστρωση - κι αν γίνει αφορά σε κεντρικούς δρόμους, όπως η Β. Σοφίας, η Β. Κωνσταντίνου και η Β. Αλεξάνδρου (από το Hilton έως το Caravel στρώθηκε εν μέσω καραντίνας). Υπάρχουν συνοικίες όπου οι δρόμοι παραπέμπουν σε εμπόλεμη ζώνη- οι τρύπες μοιάζουν με χαίνουσες πληγές και οι ζημιές στα οχήματα διαρκείς. Πέραν του ότι η ποιότητα των δρόμων μιας πόλης απεικονίζει και την ποιότητα της ζωής των πολιτών, στην περίπτωση μας τίθεται και θέμα προσωπικής επιβίωσης: κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα. Στην Αθήνα ζούμε διαρκώς τη Μεγάλη Περιπέτεια στο δρόμο...

Ο δήμαρχος Αθηναίων, έχοντας συμπληρώσει ένα χρόνο από την εκλογή του, εκτίμησε ότι από το να κλείσει μερικές τρύπες και να κάνει τη ζωή των πολιτών λίγο πιο βιώσιμη, καλύτερα ήταν να το ρίξει στα μεγάλα σχέδια και να εκπονήσει τον Μεγάλο Περίπατο για να γεμίσει με χρώματα και κυκλοφοριακό κομφούζιο το ταλαιπωρημένο κέντρο, λες και η προτεραιότητα της πόλης είναι να υπάρχουν πολλά ποδήλατα (που θα πέφτουν στις τρύπες...) για να περιστρέφονται γύρω από τον ίδιο κύκλο και κόκκινοι πεζοδιάδρομοι σε σημεία όπου τα πεζοδρόμια ήταν ήδη αρκούντως μεγάλα (Όλγας, Αμαλίας, Πανεπιστημίου, κλπ).

Μακάρι να κάνω λάθος- μακάρι να αδικώ την προσπάθεια. Αλλά εκτιμώ ότι είναι ορθότερο πρώτα να βάζεις τα θεμέλια για να αυξήσεις την ποιότητα της ζωής και την ασφάλεια των πολιτών σου και κατόπιν να βάζεις τη γαρνιτούρα, για να το νοστιμίσεις.

Για να μην το κουράζω: Πρώτα κλείνεις τρύπες και ισιώνεις οδόστρωμα και πεζοδρόμια παντού και μετά παρουσιάζεις και εκτελείς το μεγαλόπνοο σου σχέδιο για το κέντρο. Αυτό που λείπει από την Αθήνα -και δη την καρδιά της- δεν είναι περισσότεροι πεζοί και ποδήλατα, αλλά καλοί και ασφαλείς δρόμοι.

Αλλιώς το σχέδιο σου μοιάζει σαν το λουλουδάκι της φωτογραφίας. Το στερέωσαν σε έναν πλαστικό φραγμό στο τελείωμα της Όλγας. Μοιάζει όμορφο ως εικόνα. Με τον πρώτο αέρα θα γκρεμιστεί σαν ένα ωραίο παλάτι στην άμμο...

Μερικές από τις τρύπες και τα ανάγλυφα της Β. Αμαλίας