Έλενα Ακρίτα σε ρόλο fashion police για Νίκη Κεραμέως

του Λουκά Βελιδάκη

Είναι δυνατόν να φτιάξεις ένα οξύμωρο σχήμα με 29 λέξεις; Γιατί όχι; Αν είσαι δε και μετρ της γραφής, σου βγαίνει εύκολα, σχεδόν αβίαστα. Αν, επίσης, είσαι και «επιδραστικός» χρήστης των social media, το κάνεις με πλεονάζουσα χαρά... Βλέπεις τα likes να αυγατίζουν, φουντώνει η περηφάνια σου. Αν δε είσαι και πανεπιστήμων, δεν κρατιέσαι...

Τι έχουμε εδώ; Την κυρία Έλενα Ακρίτα να εξαπολύει αιχμές για μια ενδυματολογική επιλογή της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως. Γιατί; Επειδή η κ. Κεραμέως εμφανίστηκε με... ένα σκέτο μαύρο φόρεμα, που για κάποιο λόγο προκαλεί φόβο στην Έλενα Ακρίτα -την αγριεύει...

«Δεν σχολιάζω το αισθητικό σκέλος δικαίωμα της να φοράει ό,τι θέλει. Όμως επειδή το ντύσιμο υποδηλώνει πολλά, αυτή η εικόνα μιας υπουργού παιδείας κιόλας, με αγριεύει πολύ. Σοβαρά τώρα». Αυτή είναι η ανάρτηση της, η οποία αμέσως συγκέντρωσε τετραψήφιο αριθμό αντιδράσεων, κάτι το όχι και τόσο εύκολο στο facebook για τους κοινούς θνητούς (τους απλούς χρήστες).

Που εντοπίζεται το οξύμωρο; Μα στο ότι -σε άπταιστη σοσιαλιμιντιακή γλώσσα- η κ. Ακρίτα σχολιάζει χωρίς «να σχολιάσει», αρνείται στον εαυτό της να κάνει αυτό που κάνει στην επόμενη πρόταση και δη χοντραίνοντας το. Διότι με βάση το αισθητικό σκέλος της αμφίεσης Κεραμέως, προχωρά σε μια ad hominem επίθεση με στόχευση στο χαρακτήρα της υπουργού.

Προχωρά σε μια ενδυματολογική σημειολογία για να φτιάξει κάτι σαν ψυχογράφημα για την Κεραμέως. Για την κ. Ακρίτα, ένα μαύρο φόρεμα καταδεικνύει το... σκοταδισμό στην πολιτική σκέψη της υπουργού, διότι τι άλλο την κάνει να αγριεύει; Η κριτική στο total black έχει στόχευση σαφή, πολιτική.

Κι είναι να απορεί κανείς, τι θα προτιμούσε η κ. Ακρίτα; Να εμφανίζεται η υπουργός με κάποια γκαρνταρόμπα που θα της προτείνει η ίδια; Να ανοίξει την ντουλάπα της και να απομακρύνει όσα ρούχα έχουν τη δυναμική να την αγριεύσουν; Έχει κάποιο τρόπο να αποϊδεολογικοποίησει φούστες και φορέματα;

Υπάρχει κι άλλη λύση βέβαια: Να μιλήσει στα ίσα, ασκώντας όποια πολιτική κριτική θέλει για το έργο της κ. Κεραμέως, χρησιμοποιώντας κανονικά επιχειρήματα κι όχι ενδυματολογικά άλματα για να προσγειωθεί σε κάποια «άγρια» εικόνα που εκείνη προσλαμβάνει (και νιώθει την ανάγκη να μοιραστεί προς άγραν likes).

Μία υπουργός -που τυγχάνει νέα γυναίκα- κρίνεται για το έργο της, όχι για τα ρούχα της. Και δη από μία άλλη γυναίκα που συχνάκις επιδεικνύει οξυμένα φεμινιστικά αντανακλαστικά.