Το μαγικό ραβδί του covid-19
του Λουκά Βελιδάκη
Είναι Μάρτης του 2020, ο κόσμος κρατάει την ανάσα του, ο κορονοϊός έχει αρχίσει την δαιμονιώδη διαδρομή του σε όλο τον πλανήτη. Στις 25 Μαρτίου, ο συντάκτης επιστήμης -με ειδίκευση στις επιδημίες- των New York Times, Ντόναλντ Μακνίλ, με 44χρονη παρουσία στην εμβληματική εφημερίδα, καταγράφει σε ρεπορτάζ του την εξής άποψη, επικαλούμενος συζητήσεις με επιστήμονες:
«Αν είχαμε ένα μαγικό ραβδί που θα μπορούσε να παγώσει (να ακινητοποιήσει) όλους τους Αμερικανούς για 2 εβδομάδες, έχοντας ο καθένας απόσταση 2 μέτρων από τον άλλο, οι επιδημιολόγοι υποστηρίζουν ότι η πανδημία θα τελείωνε». Και συνεχίζει: «Ο ιός θα πέθαινε σε κάθε μολυσμένη επιφάνεια και καθώς σχεδόν οι πάντες δείχνουν αν έχουν συμπτώματα μέσα σε δύο εβδομάδες, θα ήταν εμφανές ποιος έχει μολυνθεί. Εάν είχαμε αρκετά τεστ για κάθε Αμερικάνο, ακόμα και οι απολύτως ασυμπτωματικοί θα μπορούσαν να εντοπιστούν και να απομονωθούν. Η κρίση θα τελείωνε. Προφανώς, δεν υπάρχει μαγικό ραβδί και δεν υπάρχουν 300 εκ. τεστ. Ωστόσο, ο στόχος των lockdowns και της κοινωνικής απόστασης είναι ό,τι πιο κοντά στην απόλυτη ακινητοποίηση».
Τώρα βρισκόμαστε 5 μήνες μετά: Το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας δίνει μεγάλη μάχη- το εμβόλιο για τον κορονοϊό ετοιμάζεται, ο ιός είναι κατά τι πιο «γνωστός» στους γιατρούς, ωστόσο βιώνουμε μια νέα έξαρση. Οι καλοκαιρινές θερμοκρασίες δεν τον συγκράτησαν, το επιδημιολογικό φορτίο μεγαλώνει και πάει- κοντολογίς το δεύτερο κύμα είναι εδώ και αναζητούνται λύσεις, ώστε να προστατευτεί η υγεία, αλλά και να μην πεθάνει η οικονομία.
Οι λύσεις δεν είναι πολλές. Περιορίζονται -σε πρώτο βαθμό- στο τρίπτυχο της ατομικής ευθύνης: Μάσκα, αποστάσεις, πλύσιμο χεριών. Μετά έρχεται η κυβερνητική ευθύνη και ούτω καθεξής.
Με άλλα λόγια, είναι στο χέρι μας: Φοράμε μάσκα εκεί όπου πρέπει, προσέχουμε την ατομική μας υγιεινή και τηρούμε τις εύλογες αποστάσεις. Είναι ό,τι πιο κοντινό στην «ακινητοποίηση» μπορούμε να κάνουμε, προκειμένου να συνδράμουμε στο τέλος της πανδημίας.
Προσθέτω και το εξής: Απομονώνουμε τους ηλίθιους, μπλοκάρουμε το δρόμο στους συνωμοσιολόγους, νουθετούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή όσους -λόγω αβάσταχτης ανοησίας, πηχτής ευθυνοφοβίας ή απλώς άγνοιας- αρνούνται τα γεγονότα (που είναι παγκόσμια και -διάολε!- αδιαμφισβήτητα).
Ελλείψει μαγικού ραβδιού, ποντάρουμε στο ισχυρό όπλο που ο καθείς διαθέτει: Την ατομική ευθύνη (που αθροίζεται και γίνεται συλλογική).
