Ας μάθουμε ξανά να αγαπάμε
Ποιος ο νοικοκύρης και ποιος ο νοικοκυραίος; Όπως αναλύει σε άρθρο του ο χημικός μηχανικός και πτυχιούχος αγγλικής φιλολογίας, Νίκος Σαραντάκος «…νοικοκύρης είναι ο καταστηματάρχης, έμπορος ή βιοτέχνης, ο εύπορος αγρότης. Θεωρείται ότι χαρακτηρίζεται από συντηρητισμό. Ωστόσο παρουσιάζει θετικές αξίες: εργατικότητα, σεμνότητα, σφιχτή διαχείριση των οικονομικών του χωρίς καταναλωτικές υπερβολές, επένδυση στην εκπαίδευση των παιδιών του.»
Και ποιοι είναι οι νοικοκυραίοι; Ας πάμε ξανά στον κ Σαραντάκο: «Νοικοκυραίος είναι αυτός που όταν οι Γάλλοι στοίβαζαν τους Εβραίους στο Velodrome έκλεινε τα παράθυρα για να μην ακούει, να μην μυρίζει…»
Στις μέρες μας ο νοικοκυραίος βλέπει τον εαυτό του στο κέντρο συνομωσιών που θέλουν να τον βλάψουν επειδή είναι εκλεκτός. Γι΄αυτό και λάτρευε τον τρόπο που ο Πρετεντέρης εξηγούσε ορθολογικά και με βάση αδιάσειστα οικονομικά στοιχεία, γιατί η απόλυση 2.000 δημοσίων υπαλλήλων είναι αναγκαία για την οικονομική ανάπτυξη και τη μελλοντική ευημερία. Είναι αυτός που εχθρεύεται ό,τι δεν του μοιάζει και ό,τι δεν θέλει να μοιάσει.
Είναι η ταμίας του super market που όταν ακούει ότι 50 Χρυσαυγίτες επιτέθηκαν σε 3 Αιγύπτιους αλιεργάτες, λέει ας έμεναν στη χώρα τους. Ξεχνώντας ότι οι παπούδες της πήγαν εργάτες στη Γερμανία το ’50.
Νοικοκυραίος είναι ο σερβιτόρος που φαντασιώνει ότι ανήκει στη μεσαία τάξη και δεν αντιλέγει όταν η Χρυσή Αυγή κυνηγά πρόσφυγες και μετανάστες που «έρχονται και μας παίρνουν τις δουλειές». Λες και θα πήγαινε ποτέ ο ίδιος να μαζέψει φράουλες στη Μανωλάδα.
Νοικοκυραίος είναι αυτός που θα κατανοήσει τη συνύπαρξη Χρυσής Αυγής και ΝΔ στην πλατεία Βικτωρίας, διότι γέμισε από άστεγους πρόσφυγες και πρέπει να καθαρίσει ο τόπος από τη βρωμιά. Κι έτσι μαθαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι κανονικοί και άνθρωποι σκουπίδια.
Νοικοκυραία είναι η τηλεθεάτρια που κατανοεί τον καταστηματάρχη όταν λιντσάρει το «πρεζόνι ομοφυλόφιλο, που μπήκε να τον ληστέψει», όπως την ενημερώνει η δημοσιογράφος.
Είναι μακρύς ο κατάλογος με τα παραδείγματα. Τόσος μακρύς που φτάνει με τα πόδια στα σύνορα του Έβρου για να χτυπήσει πρόσφυγες αποκρούοντας την επίθεση της Τουρκίας. Που φτάνει ως τις λίμνες των Πρεσπών για να μην πάρουν τη χώρα η γυφτοσκοπιανοί. Είναι τόσο μακρύς που φτάνει ως το μίσος κατά της αριστεράς χωρίς να έχει ιδέα γιατί ακριβώς τη μισεί. Kι από δίπλα αυτή η απάθεια να δει την κατάσταση του καθαρά και να συνειδητοποιήσει τον εφιαλτικό του ρόλο.
Αυτό ήταν το ακροατήριο της «επίσημης ακροδεξιάς», που ένα μίσος εκστομίζει και δέκα ψήφοι γίνονται. Πολλαπλασιάζονται θαυματουργά σαν τους πέντε άρτους και τους δυο ιχθύες, μέσα από την «έγκριτη δημοσιογραφία». Γιατί η αστική τάξη φροντίζει πάντα να κρατά κοντά της τον παραδοσιακό της σύμμαχο, τους Νοικοκυραίους. Γι΄ αυτό και συνεχίζεται ο αγώνας κατά του φασισμού αν και καταδικάστηκε η εγκληματική οργάνωση.
Έπιασε πολύ φασιστικό πουρί η έρμη κοινωνία. Χρειάζεται να αναλάβει, να γίνει νοικοκύρης στον τρόπο που νιώθει, σκέφτεται και πράττει. Να μάθει ξανά να αγαπάει. Ας βάλουμε το μυαλό και την καρδιά μας να δουλέψουν γι΄αυτό.
