Ψηφίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Παρασκευής 09.10.2020 το νομοσχέδιο (νόμος του κράτους πλέον) 4735/20 του Υπουργείου Εσωτερικών Περί ιθαγένειας, που περιείχε αρκετές διατάξεις για τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλαδή τους 332 Δήμους και τις 13 Περιφέρειες της χώρας.
Διατάξεις με μεγάλη πολιτική σημασία που αποδυναμώνει τα βασικά θεσμικά δημοκρατικά όργανα των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ο νόμος με τα άρθρα 40 και 41 καταργεί ουσιαστικά τα Δημοτικά Συμβούλια μεταφέροντας ακόμα περισσότερες αρμοδιότητες στις Οικονομικές Επιτροπές των Δήμων και των Περιφερειών όπου με προηγούμενο νομοθέτημα ο κ. Τάκης Θεοδωρικάκος είχε φροντίσει να δίνει την απόλυτη πλειοψηφία στο Δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη. Φτάσαμε δηλαδή στο απολύτως απέναντι άκρο από αυτό που ιδεοληπτικά και πρόχειρα είχε επιλέξει η τελευταία ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ με ένα εκλογικό σύστημα που σε αρκετούς δήμους και Περιφέρειες υπονόμευσε την κυβερνησιμότητα τους, ενώ σε άλλους έδινε το έναυσμα για όργια συναλλαγών και ανίερες συμμαχίες που εν τέλει δυσφήμισαν την απλή αναλογική. Από αυτό όμως μέχρι να καταργείς τα Δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια μετατρέποντας τα, σε γνωμοδοτικές γερουσίες ή καφενεία καταγραφής απόψεων υπάρχει ασφαλώς πολύ μεγάλη απόσταση. Όλες οι κρίσιμες αποφάσεις θα λαμβάνονται στο εξής στις ολιγομελείς και απόλυτα ελεγχόμενες ως προς την πλειοψηφία από τις διοικήσεις των δήμων, οικονομικές επιτροπές που συνεδριάζουν χωρίς απομαγνητοφωνημένα πρακτικά, σε εργάσιμες πρωινές ώρες, σε κάποιο ανήλιαγο γραφειάκι μιας οικονομικής υπηρεσίας. Οι δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης θα πρέπει να αφήνουν τις δουλειές τους και να τρέχουν πρωί πρωί απλά για να μειοψηφήσουν. Οι δε παρατάξεις της ελάσσονος μειοψηφίας δεν εκπροσωπούνται καν σε αυτές. Ήδη από τον Μάρτιο και τα δημοτικά συμβούλια συνεδριάζουν με τηλεδιάσκεψη έχοντας αποκλείσει τους δημότες. Οι δήμαρχοι και οι αντιδήμαρχοι που δήθεν φοβούνται να πάνε στα δημοτικά συμβούλια χαιρετίζουν και φωτογραφίζονται σε πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις. Στην πραγματικότητα εκμεταλλεύονται τον κορονοϊό για να αποφύγουν την δημόσια λογοδοσία. Με την κάλυψη, την ανοχή αν όχι την ενορχήστρωση από το Υπουργείο Εσωτερικών. Εκείνο όμως που θα δυναμιτίσει την διαφάνεια αλλά και τα οικονομικά των Δήμων και των Περιφερειών είναι η με το νέο νόμο ενίσχυση των Αναπτυξιακών Οργανισμών που ουσιαστικά μεταβάλλονται σε παράλληλους μηχανισμούς υποκατάστασης, των υπηρεσιών των Δήμων, αφού μπορούν να ασχοληθούν με τα πάντα όπως προβλέπεται σε δύο άρθρα του νόμου και όχι μόνο με αναπτυξιακά έργα. Οι θρυλικές δημοτικές επιχειρήσεις που βούλιαξαν στο παρελθόν κάθε οικονομικό προϋπολογισμό και έστειλαν κόσμο και κοσμάκη στα δικαστήρια με διάφορες αφορμές και πειρασμούς, επιστρέφουν με δόξα και τιμή.
Ακόμα και η "γαλάζια" ΚΕΔΕ του κ. Παπαστεργίου (που είδε και έπαθε για να «βγάλει άμυνα» στο μπαλάκι που του πέταξε με τις μάσκες για τα σχολεία ο υπουργός Εσωτερικών) ζήτησε την απόσυρση του άρθρου 40 που επαναφέρει στο προσκήνιο τις περίφημες δημοτικές ή αναπτυξιακές επιχειρήσεις που δημιούργησαν τεράστια ελλείμματα και διαφθορά στους δήμους λειτουργώντας σαν μικρές offshore. Στη γενική εικόνα ήδη πληθαίνουν οι φωνές που επισημαίνουν το νέο όργιο σπατάλης δημοσίου χρήματος που στήνεται. Όχι για δαπάνες που θα είναι ανταποδοτικές, ούτε για τη στήριξη της κοινωνικής συνοχής ή της μεσαίας τάξης που αλλά της υποσχέθηκαν και άλλα βλέπει. Όταν τα βλέπει δηλαδή. Ο κυρίαρχος Τύπος πνίγει κάθε φωνή όχι μόνο διαμαρτυρίας αλλά και προβληματισμού και βέβαια ο λογαριασμός θα έρθει με το επόμενο μνημόνιο. Θα έχει βρεθεί βέβαια τότε η δικαιολογία της «οικονομικής κρίσης λόγω της πανδημίας» ενώ στην πραγματικότητα η πανδημία χρησιμοποιείται σήμερα ως δικαιολογία και πρόσχημα για απίθανες σπατάλες, διορισμούς κλπ.
Είναι προφανές ότι η οριζόντια κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας σε Κυβέρνηση, Περιφέρειες και Δήμους, της δίνει τη δυνατότητα να νομοθετεί εξασφαλίζοντας ένα πέπλο αδιαφάνειας και συγκεντρωτισμού για τους «άρχοντες» της τοπικής αυτοδιοίκησης. Βέβαια σήμερα διοικούν παντού μόνο έντιμοι τέτοιοι «άρχοντες» και, καθώς είναι πιθανό να κυβερνούν για πάντα, δεν υπάρχει πρόβλημα! Τι θα γίνει όμως αν έρθει κάποιος επόμενος διεφθαρμένος Δήμαρχος ή Περιφερειάρχης και χρησιμοποιήσει αυτούς τους νόμους γκιλοτίνες και εργαλεία κακοδιοίκησης που νομοθετεί η σημερινή κυβέρνηση; Και εδώ πέρα από την ειρωνεία ας καταγραφεί και μία αντίφαση.
Το επιτελικό κράτος μέσα από το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθεί να πείσει για μία νέα φιλοσοφία εκσυγχρονισμού, διαφάνειας και κανονικότητας στη λειτουργία. Ενώ λοιπόν προβάλλει τα πρότυπα του εργατικών και τεχνοκρατών Δημητριάδη, Γεραπετρίτη, Πατέλη, Σκέρτσου, την ίδια ώρα σε άλλους τομείς της διακυβέρνησης, περνούν νόμοι που γυρίζουν τη χώρα πίσω στη δεκαετία του 50 και του 60. Και όταν πρόκειται για τα οικονομικά και τις προσλήψεις στην ανεμελιά της δεκαετίας του 80.
