Θέατρο - Εκκλησία: Ναός με ναό δεν σμίγει

Τα θέατρα είναι μεγαλοπρεπείς ή σεμνοί ναοί της Τέχνης. Η κάθαρση που προκαλείται εντός τους συμβαίνει με τρόπους τέτοιους ώστε οι θεατές να μην εκτίθενται στον κίνδυνο του covid-19.

Τα συναισθήματα ενεργοποιούνται με τα σώματα των θεατών σε απόσταση, φορώντας μάσκα όπου κανείς σκηνοθέτης ή πρωταγωνιστής από «τον άμβωνα της σκηνής» δεν στιγματίζει τους πιστούς του πολιτισμού για «ασέβεια και έλλειψη πίστης» επειδή τηρούν πιστά τα μέτρα που υπαγορεύει η πολιτεία και η επιστήμη. Η μόνη παραβίαση που συμβαίνει εντός του ναού του θεάτρου είναι αυτή μεταξύ των συνόρων μύθου και πραγματικότητας.

Τα δύο μέτρα και σταθμά μεταξύ Πολιτισμού και Θρησκείας

Δεν θα πούμε ότι εντός της εκκλησίας υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από όση υπάρχει στη θεατρική τέχνη. Θα πούμε όμως ότι υπάρχει φανατισμός και έλλειψη έγνοιας προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο που τηρεί τους κανόνες.

Δημοφιλής σκηνοθέτης και ηθοποιός αναρωτήθηκε: «Μήπως τα θέατρα να περάσουν σε καθεστώς εκκλησίας»;  Όλοι γνωρίζουμε ότι από την πρώτη στιγμή η εκκλησία απολαμβάνει μία άτυπη ασυλία. Γιατί όχι και τα θέατρα λοιπόν που είναι ναοί της τέχνης; Τη στιγμή μάλιστα που μεταλαμβάνεις πολιτισμό χωρίς να χρησιμοποιεί ο θίασος το ίδιο κοχλιάριο προς όλους τους θεατές. Το 30% πληρότητας δεν ισχύει ούτε στα super markets, ούτε στις συγκοινωνίες (αεροπορικές ή αστικές) ούτε στις εκκλησιαστικές λιτανείες, όπως συνέβη στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης προσφάτως (και δια του αποτελέσματος διαπιστώσαμε ότι όποιος δεν τολμά να κλείσει μια εκκλησία στις 26 Οκτωβρίου, αναγκάζεται να κλείσει όλη την πόλη την 1η Νοεμβρίου).

Αντιθέτως μόνο σε θέατρο δεν εντοπίστηκε ούτε ένα κρούσμα...