Καλώς ήρθαμε στη βιοπολιτική του θανάτου
Η κυβερνητική πολιτική επεκτείνει την εξουσία της πλέον σε ζωή και θάνατο, εξ ου και δρομολογεί την ιδιωτικοποίηση του αγαθού της Υγείας. Διότι όταν τελειώσει όπως όπως η πανδημία, ο ιδιωτικός τομέας θα πάρει τα δημόσια νοσοκομεία με Συμπράξεις Δημοσίου - Ιδιωτικού Τομέα, όπως λέει το πρόγραμμα της κυβέρνησης.
Η τελευταία ανάρτηση του Θ. Τζήμερου αποδίδει τo σκεπτικό της κυβέρνησης: Δεν θα χαλάσουμε το ίσο μας. Όποιος δεν έχει λεφτά θα πρέπει να πεθαίνει και καλό είναι να μην μαθαίνουμε τους φτωχούς να έχουν απαιτήσεις. Το χρήμα αποφασίζει πλέον για τη βιολογική ύπαρξη των πολιτών.
Αν λοιπόν μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δύναται να διαθέτει τίμημα μόνο για δημόσια περίθαλψη, να εννοήσει ότι ήρθαν οι καιροί που δεν μπορεί ούτε καν δημόσια να έχει. Οπότε θα πάει στην ευχή του θεού… Βέβαια ο κος Τζήμερος παραβλέπει ότι αυτοί που έχουν μια ζωή ιδιωτική ασφάλεια και ασθένησαν με covid, πήγαν στο ΕΣΥ. Όταν ο ιδιωτικός τομέας έχει ανάγκη το κράτος, τότε όλα πάνε καλά. Όταν όμως το κράτος έχει ανάγκη τον ιδιωτικό τομέα, τότε τα πράγματα ζορίζουν.
«Στη νεωτερική βιοπολιτική, κυρίαρχος είναι εκείνος που αποφασίζει για την αξία ή τη μη αξία της ζωής ως τέτοιας, δηλαδή για το αν η ζωή ως τέτοια έχει ή δεν έχει αξία» είπε ο Αγκάμπεν. Κυρίαρχος -στην παρούσα φάση- είναι η κυβέρνηση της Ν.Δ. η οποία κάνει τηλεδιάσκεψη με εθελόντριες νοσηλεύτριες, διότι η αυτοδυναμία της, της επιτρέπει να μας κοροϊδεύει σε μέρες τραγικές.
Το δια ταύτα είναι ότι αν μέχρι πρότινος η βιοπολιτική του θανάτου ασκούνταν σε οίκους ευγηρίας, ξενώνες αστέγων, φυλακές και κέντρα κράτησης προσφύγων, τώρα ήρθε και η σειρά του νοικοκύρη και του κατά φαντασία μικρομεσαίου. Τώρα μας αφορά όλους και όλες.
Κλείνω με τα λόγια ενός ανθρώπου από τη Λέσβο: Επειδή τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και όλη αυτή η γελοιότητα της αριστείας δεν αντέχεται, κάπου έχω την ελπίδα ότι όλη αυτή η σουρεάλ κατάσταση που ζούμε, είναι μέρος ενός καλά μελετημένου σχεδίου, που μόνο όσοι έχουν περάσει από το πέμπτο μεταπτυχιακό στάδιο της εκπαίδευσης του Χάρβαρντ, μπορούν να το συλλάβουν, να το καταστρώσουν και να το υλοποιήσουν.
Στο τέλος δηλαδή τα πράγματα θα γυρίσουν τούμπα, θα πάνε όλα καλά και αυτές οι επιμέρους φάσεις γελοιότητας είναι απαραίτητες για την επιτυχία του. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.
Γιατί αν είναι διαφορετικά, τότε βλέπουμε ήδη όλοι μας τα ραδίκια ανάποδα αλλά νομίζουμε ότι είναι πεύκα...
