Είχαμε αποφασίσει να δέσουμε τον Λοβέρδο...

Γνωρίζουμε πολύ καλά την πολιτική του κυρίου Λοβέρδου. Την διέπουν κατώτερα ένστικτα. Το πογκρόμ  27 τοξικοεξαρτημένων οροθετικών γυναικών, από αυτόν και την κυβέρνηση του 2012, έμεινε στην ιστορία. Και το διέπραξε με την πρόχειρη υγειονομική διάταξή του 39Α (την οποία κατήργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ).

Όσοι αγνοούν την υπόθεση, αρκεί να διαβάσουν όσα έγραψε η μάνα, μιας εξ αυτών, πριν θάψει την κόρη της. Θα καταλάβουν.

«Έγινε πια κι αυτό, τώρα ο κύριος Λοβέρδος μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Η κοινωνία σχεδόν καθάρισε από αυτές τις κοπέλες κι αυτό το φρόντισε ο ίδιος.

Εξευτέλισαν το παιδί μου, ήρθαν στο χωριό, το ΚΕΕΛΠΝΟ εξέτασε το εγγόνι μου μέσα στο σχολείο, μας εκθέσανε όλους, μας ξεφτίλισαν. Πήγαν τα κορίτσια στο υπόγειο της Γ' πτέρυγας του Κορυδαλλού αντί να τα φροντίσουν στα νοσοκομεία. Τους πέταγαν το φαγητό από τα κάγκελα και εκείνα την ίδια ώρα κατάπιναν μπαταρίες.

Δημόσια μας εξευτελίσανε και τώρα εγώ δημόσια ανταποδίδω λίγο πριν θάψω την κόρη μου, ότι μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχος ο Ανδρέας Λοβέρδος. Κι αυτό το λέω κι εγώ η μητέρα της, δημόσια, με το όνομά μου. Ευμορφία Κουλουριώτη».

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο κ Λοβέρδος ικανοποιείται είτε βάζοντάς τα με ανυπεράσπιστους ανθρώπους, είτε απλά δημοσιοποιώντας τις φαντασιώσεις του για τον Τσίπρα: «Αποφάσισα να δείρω τον Αλέξη Τσίπρα και να του σπάσω τη μύτη. Κυριολεκτώ».

Ο τρόπος με τον οποίο εκθέτει την επιθυμία του, είναι ένας «συμβιβασμός» που αξίζει να αποκρυπτογραφήσουμε. Κατ΄αρχάς κάθε φαντασίωση, δομείται στην απόλαυση. Το ότι φαντασιώνεται πως δέρνει τον Αλέξη Τσίπρα, του προκαλεί λοιπόν απόλαυση. Δεν σημαίνει όμως ότι μπορεί και να το κάνει. Αλλά, δημοσιοποιώντας την φαντασίωσή του, γίνεται τόσο έντονη όσο μια αληθινή εμπειρία. Ως να έχει εκπληρωθεί ο ευσεβής του πόθος, έστω με τρόπο παραμορφωμένο. Εκτενέστερα μπορεί να του τα εξηγήσει ένας ψυχολόγος.

Κατά τ΄ άλλα το πεπρωμένο της φαντασίωσής του είναι να την κάνει πούδρα το χαλκέντερο στομάχι του Τσίπρα, μαθημένο να αλέθει αληθινές ανίερες επιθέσεις πόσο μάλλον εφηβικές εκρήξεις.

Πικρό όμως το δια ταύτα

Στην περίπτωση του Λοβέρδου έχουμε τη αποτύπωση της πολιτικής όπως την διεξάγουν τα τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί και σχολιαστές.

Νιώθουμε αμήχανα απέναντι στις ενορμήσεις τους που δεν επιτηρούνται από κανένα νόμο. Αλλά κυρίως νιώθουμε αγωνία για τον ξεπεσμό του δημόσιου λόγου και του τρόπου που πολιτεύονται.

Διαπομπεύεται πλέον το σώμα της δημοκρατίας.