«Υπόθεση ‘Ελενα Ακρίτα» Υπόθεση Δημοκρατίας.

Γιατί κάνω λόγο για «υπόθεση»; Διότι οι επιθέσεις που της γίνονται είναι δείγμα της πολιτικής ατμόσφαιρας που κάποιοι θέλουν να «σπείρουν» στην Ελλάδα. Και δεν αναφέρουμε στη δική της παραίτηση από μηχανισμούς που θέλησαν να την λογοκρίνουν. Για αυτό ειπώθηκαν ήδη πολλά.

Αναφέρομαι στις συνεχείς προσωπικές επιθέσεις που υφίσταται και οι οποίες γεννούν το ερώτημα γιατί τις δέχεται από σκληρά στηρίγματα του κυρίαρχου συστήματος μέχρι και από υπουργούς; Η απάντηση είναι απλή: διότι η Ε. Ακρίτα έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ενοχλούν το σύστημα, όπως,

• Είναι ανεξάρτητη κοινωνικά και δεν έχει ανάγκη κανέναν τους. Αυτό κάποιοι το θεωρούν ως το μέγιστο έγκλημα. Διότι αν κατορθώνει κάποιος να ζει χωρίς να γλύφει το σύστημα, τότε πως εκείνο θα μπορέσει να εκβιάζει και να τσαλαπατά τον καθένα; Πως θα μπορέσει την «υπόθεση Ακρίτα» να την μετατρέψει σε προειδοποίηση για τον καθένα που επιθυμεί να είναι ανεξάρτητος;

• Δεν είναι ενταγμένη σε κόμμα, ενώ έχει δικό της κοινό. Δηλαδή, με την «ηθική» της εποχής είναι ένα «κακό σπυρί» αφού μπορεί να επικοινωνεί αδιαμεσολάβητα με το μεγάλο κοινό. Αλλά όποιος επικοινωνεί άμεσα με τους πολίτες, είναι εξ’ ορισμού αντίπαλος του συστήματος.
• Η ανεξάρτητη κυρία (με όλη την έννοια της λέξης) Ακρίτα είναι και ταλαντούχα, που σημαίνει ότι αυτή την επικοινωνία με το μεγάλο κοινό την κάνει ελκυστικά και πετυχημένα. Ως γνωστόν, ουδέποτε ενοχλήθηκε το σύστημα από την «ανεξαρτησία της αποτυχίας». Από τους επιτυχημένους όμως…
• Είναι και γυναίκα. Ασφαλώς οι πατριάρχες του συστήματος, και οι λίγες γυναίκες που το στηρίζουν, ενοχλούνται από την παρουσία μιας ζωντανής και δραστήριας ανατροπής των δογμάτων τους.

Όμως, δεν γράφω για την υπόθεση Ακρίτα μόνο γιατί αυτή υφίσταται μια άδικη και αγενή επίθεση. Γράφω διότι ο τρόπος που της επιτίθονται, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αντιδημοκρατικής ατμόσφαιρας που ορισμένοι θέλουν να επιβάλουν εδώ και καιρό στον τόπο μας που τον εκτροχίασαν σε πορεία παρακμής. Για την ανατροπή αυτής της πορείας απαιτείται μια γενναία πολιτική Σωτηρίας και Αναγέννησής του. Ή θα επιβιώσει η χώρα ή θα ενισχυθεί μέσα στην κρίση το κυρίαρχο σύστημα συμφερόντων και παρακμής. Είμαι υποστηρικτής της πρώτης επιλογής. Κάποιοι, οι λιγότεροι, αλλά με πολλά εργαλεία εξουσίας και εξουσίασης θέλουν να επιβάλλουν την δεύτερη.

Αυτοί τι θέλουν μέσα σε αυτή την πορεία παρακμής;

• Θέλουν αντί να μιλάμε για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου να μιλάμε για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προσώπων που ενοχλούν το σύστημα.
• Δεν έχουν προτάσεις για την αναγέννηση της χώρας και για αυτό προτάσσουν την μικροπολιτική ύβρη έναντι της πολιτικής στρατηγικής. Κάνουν, δηλαδή, αυτό που γνωρίζουν και μπορούν.
• Σπιλώνουν άτομα και προσπαθούν με την ειρωνεία να εμποδίσουν να τους ακούν με προσοχή στο δημόσιο χώρο. Κοροϊδεύουν ακόμα και ασθένειες. Εμένα μετά από έξη χειρουργεία καρκίνου με ειρωνευόντουσαν γιατί φορώ υποχρεωτικά καπέλο για να προστατεύομαι από τον ήλιο. Την Ακρίτα για άλλου είδους ζητημάτων υγείας. Τα άρρωστα μυαλά τους είναι λογικό να εγκλωβίζονται σε τέτοιες θεωρήσεις.
• Με αυτό τον τρόπο επιδιώκουν να κρατήσουν μακριά από τον δημόσιο χώρο και την πολιτική τα ταλέντα της νέας γενιάς, τους ικανούς και χαρισματικούς ανάμεσα στους νέους. Θέλουν να καταλάβουν αυτούς τους χώρους με γραφειοκράτες υπαλλήλους τους που δεν θα τους νοιάζει η χώρα και το μέλλον της, αλλά οι επιθυμίες των αεριτζήδων αφεντικών τους.

Συνολικά, αντί να απαντάνε σε πολιτικά επιχειρήματα ή σε προτάσεις λύσης προβλημάτων, επιλέγουν τη λογοκρισία και την αποσιώπησή τους. Και αν αυτό δεν γίνεται, τότε επιλέγουν αντί του δημοκρατικού πολιτικού διαλόγου, τις προσωπικές επιθέσεις, το κουτσομπολιό και την μικροπολιτική. Προσπαθούν να φέρουν τα πράγματα στα μέτρα τους.

Αυτό το είδος αντιπαράθεσης: πολιτικές προτάσεις έναντι προσωπικών ύβρεων υπονομεύει την Δημοκρατία και τον δημοκρατικό διάλογο στη χώρα. Δεν είναι ζήτημα προσωπικό της Ακρίτας. Είναι ζήτημα όλων μας. Κάθε τέτοια επίθεση είναι υπονόμευση της δυνατότητας η κοινωνία μας να αναζητήσει, διατυπώσει και να προτείνει λύσεις για τα προβλήματά μας. Και ένα από τα προβλήματα της χώρας είναι το δηλητήριο που χύνουν στο δημόσιο χώρο, εκείνοι που είναι ανίκανοι να τον ενισχύσουν με προτάσεις, δημιουργία, προοπτική και αίσθηση του καθήκοντος. Εντέλει, δεν είναι η Ακρίτα το θέμα μου. Η αγωνία μου είναι το μέλλον της χώρας και της δημοκρατικής ατμόσφαιρας σε αυτήν, το μέλλον της νέας γενιάς και το σε τι χώρα θα ζήσουν.