Μαινάδες μαινόμενες
Το παραδέχομαι. Το κείμενο αυτό έχει συναισθηματική φόρτιση. Και από προσωπικά βιώματα και από την αποστροφή για κάθε προσπάθεια που προσβάλει και καθυβρίζει όταν χάνει τα –άδικα- κεκτημένα της. Μπορεί το Νομοσχέδιο για την Συνεπιμέλεια να χρήζει βελτιώσεων. Νομικός δεν είμαι, διάβασα πάρα πολύ. Και το πρόβλημα δεν είναι το «εξίσου», το 1/3 ή οτιδήποτε άλλο. Είναι να σπάσει ο μιλιταρισμός των ομάδων που θεωρούν ότι δικαιούνται τα πάντα και οι άλλοι, οι «αντίπαλοι» δεν δικαιούνται τίποτα.
Σοκαριστικό να βλέπεις τέτοια οξύτητα στα λόγια και την «επιχειρηματολογία» τόσο σοβαρών γυναικών πολιτικών όπως η πρ Υπουργός Κα Γιαννάκου και η κ Κεφαλογίαννη. Μοιάζει σαν, στην εποχή της επιβολής της πολιτικής ορθότητας με ποσοστώσεις, κάποιοι να διψάνε για κοινωνική και συμβολική εκδίκηση. Επενδύοντας σε ένα θηλυκό μιλιταρισμό που στόχο έχει να τιμωρήσει συλλήβδην όλα τα αρσενικά ως «κατώτερης τάξης γονείς», αδυναμους και αδύνατον να είναι υπεύθυνοι για τα παιδιά τους. Ότι όλοι οι άντρες είναι εν δυνάμει τέρατα, βίαιοι και ανεπρόκοποι. Γιατί αυτή ήταν μέχρι σήμερα η κοινωνική συνήθεια που με τα χρόνια είχε μετατραπεί σε μια «άδικη προδιάθεση του νόμου».
Σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά τον νέο Οικογενειακό Νόμο του 1983, γίνεται μια προσπάθεια εξισορρόπησης. Με ελλείψεις; Ενδεχομένως. Με λάθη; Ίσως. Αλλά γίνεται μια προσπάθεια, στην επάρατο εξέλιξη ενός διαζυγίου να έχει πρόσβαση και στους δύο γονείς. Και οι γονείς, πάντα με άξονα το συμφέρον του παιδιού, να τιμούν την υπέρτατη υποχρέωση και χρέος να είναι γονείς. Να φύγουμε από το παλιακό και άδικο δίπολο, η μαμά είναι μαμά και ο μπαμπάς ο απών πάροχος των προς το ζην. Είναι άδικο να υπάρχει ακόμα μια τέτοια εκδοχή την εποχή που οι γυναίκες είναι εργαζόμενες, μάνες, μαχητές, πολιτικοί και μια λέξη ισότιμες.
Ετών 46. Παιδί χωρισμένων γονιών. Μεγάλωσα με τον Πατέρα μου αλλά δεν μου έλειψε ποτέ η μάνα μου. Σήμερα, ακόμα τους ευγνωμονώ που παρά τις διαφορές τους τίμησαν, όσο μπορούσαν, το ρόλο τους. Και το κάνουν μέχρι σήμερα. Σήμερα ένα χρόνο μετά την απώλεια του Πατέρα μου, είμαι στην διάθεση του όποιου αρνητή της πραγματικότητας να τους πω πώς μπορεί ένα παιδί να μεγαλώσει και με τον Πατέρα του. Και να είναι οκ. Ηρωικό, ελπιδοφόρο και ζωογόνο. Δίκαιο.
Για αυτό, σας παρακαλώ κυρίες μου, ελάτε να βελτιώσουμε το Νομοσχέδιο ναι. Αλλά, σταματήστε να θεωρείτε τους γιους σας, τους ανιψιούς σας και τους εγγονους σας ανίκανους να μεγαλώσουν τα παιδια τους αν, μη κακό, χωρίσουν με την σύζυγο τους. Κυρίες μου, στην εποχή του τέλους της πανδημίας, που η αγάπη και η αγκαλιά αποκτούν νέα σημασία, αφήστε τα όπλα, σταματήστε τον φυλικο συντεχνισμό και τολμήστε να αποδεχτείτε ότι η δικαιοσύνη και η ισότητα δεν είναι μόνο στην μία πλευρά. Είναι και στην άλλη.
