Μετακίνηση 7: Τα βρίσκω με τον εαυτό μου
Γράφει η Μάρη Γαργαλιάνου- Personal, Executive & Leadership Coach
Ο «αόρατος εχθρός» όπως λένε οι σεβαστοί επιστήμονες δεν είναι ζήτημα μόνο Ελλάδας ή Ευρώπης. Έχει χτυπήσει την πόρτα κάθε σπιτιού σε ολόκληρο τον κόσμο. Στα δυάρια, τα ημιυπόγεια, τις βίλες, τα εξοχικά, τις μεζονέτες. Ο κορονοϊός, ο ύπουλος αυτός ιός δεν λογαριάζει. Επιβάλλει σιωπηρά εθελοντικό εγκλεισμό και καραντίνα. «636 νεκροί στην Ιταλία σε μια μόνο ημέρα», «Γαλλία: 8.911 θάνατοι συνολικά από την πανδημία», «Νέα μέτρα, νέες ρυθμίσεις στην Ελλάδα».
Μη ξεχάσω να στείλω στο κράτος ότι βγάζω βόλτα το σκύλο… Που πάω! Μετακίνηση 6.
Μέχρι και πριν ένα μήνα και δεδομένης της έλευσης της νέας «κανονικότητας» κάτι τέτοιο φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Άκου πανδημία! «Και που είσαι ακόμα… το πανηγύρι θα ξεκινήσει αργότερα» λέει το διαολάκι μέσα μου. Αυτός ο διάολος που σπάνια βγαίνει ψεύτης και καθόλου φταίχτης δεν είναι, σίγουρα όμως δεν με βοηθά.
Κάθε φορά που μου μιλά, μιλά ο φόβος, το άγχος, ο πανικός για ένα μέλλον άγνωστο, σχετικό και αμφίβολο. Για ένα αύριο ενδεχομένως σκοτεινό. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι έμαθα πως όλες αυτές οι σκέψεις δε με εξυπηρετούν. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι κάθε φορά που μοιραία παίζει το soundtrack του διαβόλου στο μυαλό μου, πατάω ευγενικά pause και χαμογελώ.
Πόσο λειτουργική θα ήμουν αν χόρευα στους ρυθμούς του; Τι θα κέρδιζα; Πώς θα ωφελούμουν; Η ίδια η ζωή είναι το άγνωστο. Δεν περίμενα τον κορονοϊό να μου το διδάξει. Σίγουρα όμως μπορεί να μας διδάξει πολλά άλλα, αν θέλουμε να τα δούμε. Θέλουμε; Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά… Με ποιον τρόπο διασφαλίζουμε καθημερινά τη ψυχική μας υγεία; Ποιοι τελικά είμαστε απέναντι στους ανθρώπους μας;
Πόσο αγάπη δίνουμε και πως τη δείχνουμε; Πόση λαμβάνουμε πίσω; Πόσο καλά τα έχουμε τελικά με την πάρτη μας; Πόσο μας αρέσει η σχέση στην οποία βρισκόμαστε; Τι παίζει με το γάμο μας; Τι θα γίνει αν συνδεθούμε ένα κλικ με τον εαυτό μας παραπάνω ουσιαστικά; Μου επιτρέπετε να απαντήσω στο τελευταίο; Θαύματα θα γίνουν.
Ειλικρινά… τα ‘φερε έτσι η ζωή και ο τρελός αυτός σκηνοθέτης θεός, ή όποιος τελοσπάντων και ζούμε ό,τι ζούμε. Από τους «Βαριέμαι όλη μέρα, δεν έχω τι να κάνω και κατέβασα το Tik Tok», έως τους «Έχω μεταφέρει το γραφείο σπίτι, δεν έχω χρόνο ούτε να ανασάνω», έχω να απευθύνω μια ειλικρινή και εκ βαθέων παράκληση: Ξεκινήστε έστω για 10 λεπτά τη μέρα να πατάτε pause και να μιλάτε με εσάς για εσάς.
Τι τελικά έρχεται όλο αυτό να μας διδάξει; Τι μαθαίνετε μέσα από τη «νέα κανονικότητα που επιβάλλει εθελοντικό εγκλεισμό»; Τι θέλετε να αλλάξετε σε εσάς και τον κόσμο γύρω σας; Κατά πόσο τελικά προσπαθούσατε για τα όνειρά σας στην προ covid -19 εποχή αλλά και τώρα; Ποια η σημασία τους για εσάς; Μισό λεπτό όμως… αν τα όνειρά σας δεν είναι σημαντικά για εσάς, τότε για ποιον είναι;
Έχουμε μια αναθεματισμένη τάση γενικότερα οι άνθρωποι να καταλογίζουμε ευθύνες διαρκώς αλλού, να κατηγορούμε τον περιπτερά της γειτονιάς γιατί μας εκνεύρισε με τη φλυαρία του και… δε μας πέτυχαν τα γιουβαρλάκια, να τα βάζουμε με το χρόνο, τα «αφεντικά», τον κόσμο την κοινωνία. Τώρα που θα επιρρίψουμε ευθύνες; Που θα χτυπήσουν τα βέλη του περίφημου «κατηγορώ» μας;
Ίσως ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε να μιλάμε με τον εαυτό μας λίγο πιο τσεκουράτα, δεν νομίζετε; Ίσως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε επιτέλους για ατομική ευθύνη και όχι μόνο να μιλήσουμε για αυτήν, αλλά και να την απολαύσουμε. Να καταλάβουμε πια, ότι είναι η «άμαξα» που θα μας οδηγήσει σε όλα όσα επιθυμούμε σε όποιες συνθήκες, με όποιο τίμημα και κόστος. Αξίζει, δε νομίζετε;
Μην «παρατήσουμε» τα όνειρά μας. Μη ζήσουμε μια ζωή γεμάτη «κατηγορώ». Μη μείνουμε αδρανείς ρε γαμώτο. Να πιστέψουμε ό,τι ακόμα δεν έχουμε δει για να το δούμε. Να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε να ζήσουμε. Να δώσουμε σε αυτό το είναι μας και τη ψυχή μας με την ευθύνη μας στην πρώτη γραμμή. Για εμάς. Για το όλον. Γιατί η διαφορετικότητά μας σε κάθε περίπτωση είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Μη την υποτιμήσουμε και βουλιάξουμε. Μη μας υποτιμήσουμε και μας βουλιάξουμε. Γιατί τότε θα έχει νικήσει το διαολάκι του μυαλού.
Ο φόβος… Και πάει, χαθήκαμε. Χτες λεγόταν «οικονομική κρίση», σήμερα «κορονοϊός». Αύριο; Μετακίνηση 6. Πάω βόλτα τον Μάρλει. Να αδειάσει το μυαλό και να μιλήσω λίγο με την πάρτη μου. Μου έχουν κι εμένα αλλάξει πολλά δεδομένα… η μελωδία όμως του κόκκινου, κακού κυρίου με τα κερατάκια δε θα περάσει.
Πατάω stop. Καλή δύναμη!
Μάρη Γαργαλιάνου
Personal, Executive & Leadership Coach
email: mari.gargalianou@gmail.com