Σαρλότ Μπροντέ - Τζέιν Έιρ: Κυκλοφορεί και γίνεται ανάρπαστη
Με τη σειρά της η Τζέιν Έιρ «γράφεται» με χρυσά γράμματα στην ιστορία όσον αναφορά τα μυθιστορήματα και τη λογοτεχνία. Θεωρήθηκε ρηξικέλευθο μυθιστόρημα λόγω της κριτικής που ασκεί στη συντηρητική κοινωνία της εποχής, αλλά και του τρόπου που προσεγγίζει μια σειρά από θέματα όπως οι ταξικοί διαχωρισμοί, η σεξουαλικότητα, η θρησκεία και ο φεμινισμός.
Το βιβλίο γνωρίζει αμέσως πολύ μεγάλη επιτυχία και δέχεται ανάμεικτες κριτικές από τον Τύπο της εποχής. Αυτό το συγγραφικό της επίτευγμα λαμβάνει χώρα στη βικτωριανή Αγγλία και κατατάσσεται στα δημοφιλέστερα μπεστ σέλερ όλων των εποχών. Η έκδοσή του έγινε το 1847 και η συγγραφέας χρησιμοποίησε το αντρικό ψευδώνυμο Currer Bell για να μην λογοκριθεί.
Ο λόγος που καταφέρνει να συγκινεί ακόμη και σήμερα, είναι λόγο του ύφους της αφήγησης που είναι εντόνως βιωματικός αλλά κι επειδή καταστάσεις και συναισθήματα παραμένουν επίκαιρα, με άλλο τρόπο. Ασυναίσθητα επέρχεται μία ταύτιση με τις γυναίκες κάθε εποχής και για αυτό η ιστορία της αγγίζει το ευρύ κοινό.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επίσης και ως ιστορία τρόμου που καθηλώνει τους αναγνώστες. Διαβάζοντας τα εσώψυχα της Τζέιν μας πιάνει μια μελαγχολία για αυτά που έχει περάσει, καθώς το κλείδωμα της στο δωμάτιο από τη θεία της, έρχεται πάντα σαν φλας μπακ και δημιουργεί ένα κλίμα πόνου, που αναμφισβήτητα ο καθένας έχει περάσει.
Οι Αδελφές Μπροντέ (Αν, Έμιλι και Σαρλότ), σε πίνακα που ζωγράφισε το 1834 ο αδελφός τους Μπράνγουελ
Ένα πρότυπο γυναίκας ξεπηδά την εποχή εκείνη που κάνει την ηρωίδα Τζέιν διάσημη, σύμφωνα με την ιστορία που άφησε. Με την ανεπιτήδευτη και δίκαιη κοινωνική της ανέλιξη γίνεται ίνδαλμα. Ιδιαίτερα στο σημείο όπου υπερασπίζεται και δικαιολογεί τις γυναίκες αν επαναστατούν, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ταιριάζει σε όλες τις εποχές καθώς πάντα υπάρχει χώρος για ηθική και κοινωνική πρόοδο. Επίκαιρο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα τελικά υποτάχθηκε σε στερεότυπα, όμως δεν ξέχασε το στόχο της και παντρεύτηκε αυτόν που επιθυμούσε. Εδώ υπάρχει μια ισορροπία του «ναι μεν αλλά».
