Ελένη Κοκκίδου: «Οι γυναίκες, δυστυχώς, είμαστε πάντα υπό του βλέμματος των ανδρών»
Για την πατριαρχία, τα ασφυκτικά παιδικά χρόνια, αλλά και τις σχέσεις των δύο φύλων μίλησε η ηθοποιός στο talk show του Action 24.
Η Ελένη Κοκκίδου μίλησε με την Αθηναΐδα Νέγκα στο “Καλύτερα Αργά” του Action 24 για τους άντρες, τα δυστυχισμένα παιδικά χρόνια, αλλά και όλους όσοι τη βοήθησαν να βρει τον λόγο για να υπάρχει. «Υπέφερα εσωτερικά πάρα πολύ. Ήμουνα ένα δυστυχισμένο εσωτερικά παιδί, αλλά και πολύ χαρούμενο γιατί είχα πολλή αγάπη. Ήμουν γεννημένη καλλιτέχνης, δεν θα μπορούσα να ζω αλλιώς. Έπρεπε, λοιπόν, να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω απ' αυτή την εικόνα που είχαν οι γονείς μου, δεν χωρούσα.
Είμαι από τους τυχερούς που είχα το ταλέντο να υπάρξω ως μόνη μου πια, πέρα από αυτό το σχέδιο, από αυτό το σχήμα. Άλλοι άνθρωποι που δεν χωράνε, φαντάζομαι τους είναι πολύ πιο δύσκολο. Εγώ είχα τα ταλέντα που με βοήθησαν να υπάρξω στο πεδίο της τέχνης.
Ένιωθα ότι δεν έχω πουθενά να πατήσω και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω ανθρώπους που να μου δείξουν το δρόμο, να με βοηθήσουν να βρω ένα δρόμο. Γι' αυτό και οι φίλοι μου ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Από πολύ νωρίς έμπλεξα με διανοούμενους. Από πολύ νωρίς καταλάβαινα ότι έπρεπε να καλλιεργήσω την πνευματικότητά μου και όλοι μου οι φίλοι και οι γκόμενοι ήταν διανοούμενοι. Με ενδιαφέρει λοιπόν να μπορέσω να δώσω τα λόγια σε αυτό που αισθανόμουν και να βρω ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να βρω μια λύση ύπαρξης στη ζωή μου».
«Στο θέατρο είμαι λίγο… ανένταχτη»
«Οι άντρες συνήθως θα παρατήσουν τη γυναίκα, γιατί βρήκαν μια άλλη, πιο μικρή συνήθως. Γιατί η πιο μικρή έχει λιγότερα προβλήματα. Η γυναίκα δεν θα ξεφύγει ποτέ από το βλέμμα του άντρα και αυτή είναι η ουσία της πατριαρχίας. Οι γυναίκες υπάρχουμε με τον τρόπο που οι άντρες έχουν μάθει να μας κοιτούν και εμείς να κοιτάμε τον εαυτό μας, δηλαδή είμαστε πάντα υπό του βλέμματος των ανδρών. Δυστυχώς.
Στο θέατρο μια τέτοια γυναίκα είναι δύσκολο να την εντάξεις κάπου. Γιατί δεν είναι ούτε γατούλα, ούτε επιθυμία, ούτε θεογκόμενα, εκτός αν τα έχει όλα μαζί, εγώ δεν έχω αυτή την τύχη. Στο θέατρο δεν θα μπορούν να σε κουλαντρίσουν εύκολα. Γι' αυτό κι εγώ δεν ανήκω πουθενά. Δηλαδή, δεν μπορείς να πεις τι είμαι σαν ηθοποιός. Ή δεν μπορείς να πεις ότι “αυτή είναι του χεριού μου, θα μου τον βγάλει το ρόλο”, είμαι λίγο ανένταχτη. Και τις γυναίκες αυτές συνήθως τις κοιτάνε με έναν φόβο. Και επίσης μια τέτοια γυναίκα δεν επιτρέπεται κοινωνικά να είναι ελεύθερη ερωτικά».
