Μανώλης Γλέζος: Όταν η μάνα του τον έπιασε από το λαιμό

Μανώλης Γλέζος: Ο Μανώλης έζησε πολλές ζωές κι έδωσε εκατοντάδες μάχες, για χάρη και προς τιμών συντρόφων του που χάθηκαν την Κατοχή, αλλά και μετέπειτα, στα χρόνια των φυλακών, των εκτελέσεων και της εξορίας. Από τον αδελφό τους ως πολλούς άλλους συναγωνιστές και συναγωνίστριές του.  Εν ζωή τιμήθηκε από πολλούς όπως του έπρεπε και του άξιζε. Γιατί η πρώτη πράξη αντίστασης με τον σύντροφό του Λάκη Σάντα, τη νύχτα που αμούστακοι κι οι δυο κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη, ήταν μία πράξη παγκοσμίως συμβολική. 

Ο ίδιος έχει αφηγηθεί τι του έχει μένει έντονα εκείνη τη νύχτα:
'Η πιο έντονη ανάμνηση της ζωής μου, είναι η μάνα μου. Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα.
Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ' έξω. Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, «Μάνα!»
Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, «Πού ήσουν;»

Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Πήγαινε κοιμήσου». Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, «Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;».
Του απαντάει, «Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη».
Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της.
Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. Η μάνα μου."