Προεδρική φρουρά: Ένα χρόνο πριν, ο 24χρονος Εύζωνας «έφυγε από τη ζωή» μέσα στον θάλαμο της Προεδρικής Φρουράς, λίγο μετά την εκτέλεση υπηρεσίας στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Ο θάνατός του είχε συγκινήσει το πανελλήνιο. Σήμερα, στο Στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς, έγινε τρισάγιο στη μνήμη του.
Στησυνέχεια, έγινε τελετή ονοματοδοσίας για αίθουσα της Προεδρικής Φρουράς σε «Αίθουσα Εύζωνα Θωμά Σπυρίδωνος», ως ένδειξη τιμής στον εκλιπόντα Εύζωνα Οπλίτη. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος ήταν παρών στην τελετή, εμφανώς συγκινημένος, αγκάλιασε τους συγγενείς του παλικαριού και είχε σύντομη συνομιλία μαζί τους.
Απευθυνόμενος στους Εύζωνες, αλλά και στην οικογένεια του 24χρονου Θωμά, ο Προκόπης Παυλόπουλος είπε:
«Αποτίουμε σήμερα τον οφειλόμενο φόρο τιμής σ΄ ένα συνάδελφό σας, ο οποίος μαζί σας υπηρέτησε τις αρχές και τις αξίες της Προεδρικής Φρουράς. Αρχές και αξίες, οι οποίες απηχούν το πνεύμα , την ιστορική διαδρομή και την προοπτική του Έθνους μας. Έπεσε κατά την άσκηση του καθήκοντος, παρά το γεγονός πως ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει, έγινε. Έτσι ήταν το θέλημα το Θεού.
Εμείς σήμερα, εδώ, έχουμε χρέος να τιμούμε τη μνήμη του, να τιμούμε το παράδειγμά του. Όσοι τον γνωρίσατε και τον ζήσατε, κρατήστε τον χαραγμένο στην μνήμη σας. Εκείνοι που δεν τον γνωρίσατε αλλά είστε σήμερα εδώ και εκείνοι που θα έρθουν και θα βλέπουν το όνομά του χαραγμένο σε αυτή την αίθουσα, ας αναλογίζονται το παράδειγμά του. Γιατί τέτοια παραδείγματα είναι πολύτιμα ιδίως σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς. Θέλω, κλείνοντας αυτή τη σύντομη ομιλία μου, ν’ απευθυνθώ στους οικείους του, στους γονείς του, στους λοιπούς συγγενείς και να τους πω ότι ο πόνος βεβαίως είναι αβάσταχτος, το κενό δεν μπορεί ν’ αναπληρωθεί, αλλά να θυμάστε: Η αιωνιότητα των ανθρώπων εξαρτάται από αυτό που αφήνουν πίσω τους και όχι από τα χρόνια που περνούν επί γης. Κατά τούτο ο Σπύρος θα έχει την αιωνιότητα εκείνη, η οποία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους με το δικό του ήθος και την δική του πίστη στην Πατρίδα. Αιωνία η μνήμη του».
Ο Σπύρος υπηρετούσε ως στρατιώτης, είχε ορκιστεί στην ΕΣΣΟ και είχε περάσει από την απαραίτητη εκπαίδευση για να γίνει Εύζωνας, να μπει στην Προεδρική Φρουρά και να βρεθεί στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από τη Βουλή, όπου και έκανε την τελευταία σκοπιά. Υπενθυμίζεται πως όταν η υπηρεσία στον Άγνωστο Στρατιώτη τελείωσε, ο Σπύρος Θωμάς επέστρεψε κανονικά στον θάλαμό του. Ο ίδιος έκανε την πρώτη σκοπιά από τη 13:00 έως τις 14:00 το μεσημέρι και τη δεύτερη από τις 19:00 έως τις 20:00 το βράδυ. Όταν τελείωσε η δεύτερη και γύρισε στον θάλαμό του, ο άτυχος 24χρονος έπεσε να κοιμηθεί.
Οι συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον ξυπνήσουν λίγες ώρες αργότερα για να παρουσιαστεί στο βραδινό προσκλητήριο. Ο 24χρονος Εύζωνας σηκώθηκε, στάθηκε στα πόδια του, αλλά λίγο μετά κατέρρευσε. Κατόπιν μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
«Ο γιος μου ο Εύζωνας»
Ο κ. Χρήστος Θωμάς, μιλώντας για τον γιο του, είπε πως είναι το παιδί που επιθυμεί κάθε οικογένεια. Η σχέση τους δεν ήταν η τυπική σχέση πατέρα – γιου. Ήταν συνοδοιπόροι. Ό,τι πετύχαινε, το πετύχαινε με τη μεθοδικότητα που είχε. Είπε, μάλιστα, πως προγραμμάτισε να πάει τώρα φαντάρος για να φύγει το Σεπτέμβριο για την Αγγλία, προκειμένου να κάνει μεταπτυχιακό. Υπογράμμισε με λυγμούς πως ο Σπύρος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει όλα αυτά που σχεδίαζε να πραγματοποιήσει στη ζωή του.
Στήριζε πάντα τις επιλογές του. Η απόφαση να υπηρετήσει στην Προεδρική Φρουρά ήταν καθαρά δική του επιλογή και επιθυμία. Η ένταξή του, μάλιστα, στο συγκεκριμένο σώμα ήταν κάτι που τον χαροποίησε ιδιαιτέρως. Ο ίδιος, υποστήριζε πως ό,τι κάνει στη ζωή του θέλει να το ζει. Δεν το έκανε για αναγνώριση, αλλά επειδή το ήθελε.
Παρόλο που το να υπηρετείς στην Προεδρική Φρουρά είναι κάτι πολύ δύσκολο, ο ίδιος δεν παραπονέθηκε ποτέ. Οι γονείς του ήταν πάντα δίπλα του και κάθε Κυριακή ανέβαιναν στην Αθήνα για να τον δουν να κάνει σκοπιά. Με δάκρυα στα μάτια, ο πατέρας του, είπεπως ήθελε κάθε Κυριακή να βλέπει τον γιο του από κοντά, να τον καμαρώνει και να υπερηφανεύεται γι΄ αυτόν.