Αθήνα: Λουκέτο ύστερα από 80 χρόνια σε ένα από τα πιο παλιά μανάβικα

Μετά από 80 χρόνια λειτουργίας, ένα από τα ιστορικότερα μανάβικα της Αθήνας, η «Φρουτοπηγή», κατέβασε ρολά. Μπορεί να επιβίωσε τα χρόνια των Μνημονίων, όμως η συστηματική υποβάθμιση της περιοχής σε συνδυασμό με την καραντίνα και τους τοξικοεξαρτημένους που έχουν κατακλύσει την περιοχή μετά την απομάκρυνσή τους από την ΑΣΟΕΕ και το πεδίο του Άρεως, έκαναν τη ζωή του ιδιοκτήτη αφόρητη και τον οδήγησαν στην απόφαση να βάλει τελικά λουκέτο στην επιχείρηση που λειτουργούσε από το 1940.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης Πούλος, γόνος πολυµελούς οικογένειας από την Ικαρία, που ανέλαβε το µαγαζί από τον πατέρα του και µεγάλωσε εδώ τα παιδιά του, αποφάσισε µε βαριά καρδιά να το κλείσει.

Γεννημένος το 1953, ο Γιάννης σπούδασε στο Οικονομικό της Νομικής, αλλά προτίμησε να ασχοληθεί με το εμπόριο στην πράξη, αναλαμβάνοντας το μαγαζί που είχε ανοίξει ο πατέρας του το 1940, απόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής και εκείνος Γνωστός για τις ακτιβιστικές του ενέργειες στα πρώτα χρόνια των οικολογικών κινημάτων, αλλά και για τις ποιητικές τους επιδόσεις μιας και ετοιμάζει μια καινούργια συλλογή ποιημάτων.

Μια τέτοια πρωτοβουλία, τον Ιανουάριο του 1989, τον είχε κάνει γνωστό πέρα από τα όρια της πλατείας. Ηταν η εποχή που τα περιβαλλοντικά προβλήµατα στην Αττική γίνονταν καθηµερινά πρώτο θέµα. Μεγάλοι καύσωνες µε χιλιάδες νεκρούς και συνεχείς εµφανίσεις τοξικού νέφους. Ο Γιάννης συµµετείχε στην έκδοση του ∆ελτίου του Κέντρου Οικολογικής, Περιβαλλοντικής και Εναλλακτικής Πληροφόρησης, σε ακτιβιστικές ενέργειες, µια περιπέτεια που κράτησε λίγα χρόνια και δεν του άφησε µόνο γλυκές αναµνήσεις.

«ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΝΕΦΟΥΣ» έλεγε η ταµπέλα που µετέτρεψε τον Γιάννη σε σύγχρονο ∆ικαιόπολι τον Ιανουάριο του 1989. Στο απόκοµµα της εφηµερίδας, που τον δείχνει όρθιο µπροστά στο κλειστό µαγαζί, ο 36χρονος τότε Γιάννης επικαλείται τον Αθηναίο πολίτη ∆ικαιόπολι, ο οποίος στους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη κλείνει από µόνος του συνθήκη ειρήνης ως ένα δείγµα αρχαίου ατοµικού ακτιβισµού, µε στόχο να κεντρίσει τις συνειδήσεις όλων των πολιτών. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο ίδιος πρωταγωνιστεί σε παράσταση του γνωστού µονόπρακτου του Τσέχοφ «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού», πάνω στην πλατεία.

Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει σε ΜΜΕ ούτε τα χρόνια µετά το 2015, που η πλατεία Βικτωρίας µετατράπηκε κάποιες περιόδους σε υπαίθριο καταυλισµό µεταναστών, δηµιουργήθηκε σοβαρό ζήτηµα. Η κατάσταση ξέφυγε εντελώς µε τους τοξικοεξαρτηµένους που κατέβηκαν από την περιοχή του Πεδίου του Άρεως και την ΑΣΟΕΕ τους τελευταίους µήνες. Βρίσκονται παντού, καθώς δεν υπάρχει δοµή να τους φροντίσει µε επάρκεια. Τα βράδια, ειδικά στην περίοδο της πανδηµίας, αναζητούσαν µε αγωνία τη δόση τους χωρίς να λογαριάζουν τίποτε. Ο Γιάννης βρήκε το µαγαζί του τρεις φορές ανοιγµένο. Οι καταστροφές πιο σηµαντικές από τις απώλειες.

Στα καλά χρόνια, σήµα κατατεθέν του µανάβικου ήταν η κλασική µουσική. Ανάµεσα στα καφάσια µε τα φρούτα και τα λαχανικά, τα κρεµασµένα κάδρα στους τοίχους και το πτυχίο του Γιάννη, περίοπτη θέση είχε το φθηνό κασετόφωνο που έπαιζε µουσικές υψηλής ακριβείας. Το ίδιο κασετόφωνο είχε παίξει τον ρόλο του και σε ένα ντοκιµαντέρ της ιστορικής σειράς «Παρασκήνιο» (ΕΡΤ), η οποία παρουσίαζε το 2007 την τεράστια συλλογή 40.000 δίσκων του ερασιτέχνη µουσικολόγου Στάθη Αρφάνη.

Από συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιάννης Πούλος στην εφημερίδα ΈΘνος.