Κώστας Καζάκος – Τζένη Καρέζη: O έρωτας που κράτησε 26 χρόνια

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα από τα πλέον δημοφιλή ζευγάρια του ελληνικού κινηματογράφου και ίσως ένα από τα πιο όμορφα. Ο Κώστας Καζάκος, ο οποίος πέθανε σήμερα (13/09) σε ηλικία 87 ετών, βρήκε στο πρόσωπο της Τζένης Καρέζη τη δική του μούσα, όχι για το θέατρο, αλλά για την ίδια του τη ζωή.

 

Και η Τζένη Καρέζη, όμως, είχε δίπλα της τον άνδρα εκείνο με τον οποίο θα ζούσε τον απόλυτο έρωτα, τόσο εντός όσο και εκτός των στενών ορίων του κινηματογράφου.

Η πρώτη γνωριμία

Θα μπορούσε να μοιάζει με σενάριο ταινίας ο τρόπος με τον οποίο γνωρίστηκαν και πώς αναπτύχθηκε ο έρωτας τους. Η γνωριμία των δύο ηθοποιών έγινε (πού αλλού θα μπορούσε;) σε ένα στούντιο. Συγκεκριμένα, στα γυρίσματα της ταινίας «Κονσέρτο για Πολυβόλα» της Φίνος Φιλμ, η Τζένη Καρέζη ερωτεύτηκε παράφορα τον τότε ανερχόμενο ηθοποιό Κώστα Καζάκο, με τον οποίο παντρεύτηκε λίγους μήνες αργότερα.

Το φθινόπωρο του 1966 ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας, μια μεγάλη και δαπανηρή παραγωγή της Finos Film. Το σενάριο της ταινίας ήταν του Νίκου Φώσκολου, ο οποίος εμπιστεύθηκε τη σκηνοθεσία στο Ντίνο Δημόπουλο.

Σε εξωτερικό γύρισμα στον Ισθμό της Κορίνθου, η Καρέζη ομολόγησε τον έρωτά της για τον Καζάκο στο Δημόπουλο, όσο έπαιζαν μία παρτίδα τάβλι.

– Τι έχεις; τη ρώτησε ο σκηνοθέτης, βλέποντας την άκεφη και αφηρημένη.

– Μου φαίνεται πως την πάτησα, αποκρίθηκε η Καρέζη.

– Δηλαδή;

– Να, έμπλεξα, με έναν από δαύτους.

– Ποιους;

– Αυτούς ντε, τους χουντικούς, είπε αστειευόμενη.

– Τι εννοείς «έμπλεξες»;

– Να, πως το λένε, παιδάκι μου, εγώ, δηλαδή… εγώ… -Τον ερωτεύτηκες;

– Μμμ……

Τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1969, ήρθε στη ζωή ο μοναχογιός τους, Κωνσταντίνος, που ολοκλήρωσε την ευτυχία τους. Ο Κώστας Καζάκος και η Τζένη Καρέζη παρέμειναν αχώριστοι, μέχρι τη στιγμή που η ηθοποιός έφυγε από τη ζωή το 1992 από καρκίνο.

Ο Κώστας Καζάκος για τον έρωτα του με τη Τζένη Καρέζη

Το 2017 ο Καζάκος παραχώρησε μια συνέντευξη στη Lifo στην οποία περιέγραψε τη γνωριμία του με την Καρέζη:

Ένας άλλος πολύ σημαντικός σταθμός για μένα ήταν το φθινόπωρο του ’66, που ετοίμαζε ο Φίνος μια ταινία με την Καρέζη και για πρώτη φορά με φωνάξανε στο μεγάλο μαγαζί, στη μεγάλη πόρτα, στη Χίου. Έπαιξα έναν αξιωματικό σε μια ταινία που σκηνοθέτησε ο Ντίνος Δημόπουλος σε σενάριο του Φώσκολου, στο Κονσέρτο για πολυβόλα. Εκεί γνωρίστηκα με την Τζένη. Εκεί συνδεθήκαμε και ζήσαμε μαζί 26 χρόνια, μέχρι τον θάνατό της. Είναι περίεργο, γιατί ενώ την είχα συναντήσει δύο φορές μέχρι τότε σε δουλειές, ήταν σαν να μην είχαμε ιδωθεί. Στη μία ήμουν βοηθός σκηνοθέτη, σε μια ταινία που γύρισε ο Ερρίκος ο Θαλασσινός με την Καρέζη και τον Φούντα, στην οποία, μάλιστα, είχαμε γράψει μαζί το σενάριο. Έπαιζα κι έναν μικρό ρόλο, έναν μπουζουξή.

Τη συναντούσα την Τζένη στο καμαρίνι για να μάθει τα λόγια της, να ετοιμαστεί, αλλά ήταν σαν να μην είχαμε ιδωθεί. Κι άλλη μια φορά, σε ένα θεατρικό που κάναμε στο ραδιόφωνο, δεν κάναμε καμία αίσθηση ο ένας στον άλλον, ούτε την είδα, ούτε με είδε. Ε, ήρθε η ώρα το ’66, που ήμασταν μέρα-νύχτα μαζί στα γυρίσματα του Κονσέρτου για πολυβόλα, και κολλήσαμε. Από το ’68 ξεκινήσαμε τις παραγωγές στο θέατρο, να κάνουμε μαζί ταινίες, ήταν μια καθοριστική συνάντηση για τη ζωή μου.

Όταν πέθανε η Τζένη , συνέχισα μόνος μου, στο θέατρο κυρίως, αλλά και στον κινηματογράφο, όποτε μου ζητήθηκε. Και η τηλεόραση μου αρέσει, δεν είχα ποτέ καμιά αντιπάθεια. Έχω κάνει πολλή τηλεόραση και κινηματογράφο, 41 ταινίες μετράω, αλλά στο θέατρο ήταν η βάση μου. Δουλεύω ανελλιπώς εδώ και 64 χρόνια. Και είναι η δουλειά μας τέτοια που δεν μπορείς να κάνεις απολογισμό, δεν προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε πίσω. Είναι μια δουλειά στην οποία πρέπει να ‘μαστε συνέχεια με το ντουφέκι, επί σκοπόν, χειμώνα-καλοκαίρι δίνουμε εξετάσεις. Είναι ο τόπος μας τέτοιος που δεν μετράει ούτε η επιτυχία ούτε η αποτυχία, κάθε φορά πρέπει να αποδεικνύεις ότι κάνεις γι’ αυτό ή δεν κάνεις. Αυτό μας κάνει να είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση με όλες μας τις δυνάμεις και σε επιφυλακή.