Κορονοϊός - Συγχαρητήρια: σε Ντιλιβεράδες, υπαλλήλους super market, νοσοκομειακούς
Κορονοϊός - Συγχαρητήρια: Επειδή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, θα ξεκινήσουμε με ένα κατάστημα καφέ που βρίσκεται στην Καλαμάτα, το Deli-Kalamata. Μέσα από τα social media οι άνθρωποι του καφέ εκτός από την προσφορά τους στην τοπική κοινωνία κάνοντας θελήματα για ανθρώπους που μένουν σπίτι (πηγαίνοντάς τους εφημερίδες, τσιγάρα, είδη πρώτης ανάγκης κ.λπ.) κάνουν και μία άκρως ενδιαφέρουσα ενημέρωση από την Κϊνα, μέσω του κ Ιωάννη Μωραϊτη, που ζει κι εργάζεται στην πηγή του Κορονοϊού. Μας ενημερώνουν λοιπόν τα εξής ενδιαφέροντα:
“Ένας απ τους βασικούς λόγους που η Κίνα στάθηκε όρθια είναι οι ντελιβεράδες. Όχι μόνο φαγητού αλλά και προμηθειών κάθε είδους, φρούτα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης. Κυριολεκτικά ανέλαβαν όλο το βάρος να κρατήσουν τη χώρα όρθια και με την πολύτιμη αυτές τις ώρες αίσθηση της ασφάλειας και επάρκειας.
Γι αυτό κι ελάχιστα περιστατικά επιδρομής στα σούπερ μάρκετ σημειώθηκαν γι αυτό και φωτογραφίες με άδεια ράφια απουσίασαν.
Βέβαια είχε εξασφαλιστεί η ασφάλεια τους, στην αρχή άφηναν το πακέτο μέσα στο ασανσέρ, μετά στην είσοδο του κτιρίου, μετά στην πύλη του μπλοκ.
Όπως καταλαβαίνετε ήταν ο κύριος λόγος που η καραντίνα ήταν επιτυχημένη.
Να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει φιλοδώρημα στη Κίνα. Δεν το λέω για να μην δίνετε στους δικούς μας, το αντίθετο πιστεύω ότι πρέπει να το διπλασιάσετε αυτό που ήδη δίνατε, απλά το λέω για την άλλη στάση ζωής: "Κάνω τη δουλειά μου με συνείδηση".
Αντιθέτως με την Κίνα -που κατάφερε να κοντρολάρει την επιδημία στα εκατομμύρια κόσμου που ζουν εκεί-, στα μέρη μας, είδαμε ανθρώπους να καρναβαλίζονται, ενώ είχε απαγορευτεί. Είδμε ανθρώπους να βολτάρουν και να λιάζονται δέκα-δέκα, ενώ υπάρχει σαφής προειδοποίηση. Είδαμε ανθρώπους να συνωστίζονται στις εκκλησίες και να μεταλαμβάνουν κιόλας. Είδαμε ανθρώπους να γεμίζουν τα καλάθια τους ρύζια και μακαρόνια και να μην αφήνουν τρόφιμα για τους επόμενους. Είδαμε, διαβάσαμε κι άκουσα τους ίδιους ανθρώπους να κατηγορούν τους ντελιβεράδες για διασπορά του ιού.
Όμως εκτός από τους ντιλιβεράδες, υπάρχει μία άλλη κατηγορία, άξια συγχαρητηρίων: οι υπάλληλοι των super markets, που εργάζονται σε συνθήκες ψυχικής και σωματικής εξόντωσης. Με τα ράφια να αδειάζουν κάθε δύο ώρες και να πρέπει να τα γεμίζουν, με το κοινό να μην σέβεται τους κανόνες και να μην κρατά τις αποστάσεις, με καυγάδες στα ταμεία, χωρίς να διαμαρτύρονται σηκώνουν το βάρος της τροφοδοσίας στους ώμους τους.
Και η πιο σημαντική κατηγορία, αυτή που δεν χρειάζεται χειροκρότημα, γιατί δεν υποδύεται κάτι στη σκηνή, αλλά χρειάζεται σεβασμό και κρατική υποστήριξη. είναι όλοι και όλες που εργάζονται στη δημόσια υγεία. Με ρίσκο, ατελείωτες ώρες προσπαθούν να ανταποκριθούν στο χάος μιας πανικόβλητης κοινωνίας και στα καθήκοντα που ξεπερνούν την καθημερινότητα. Όλοι αυτοί, από τους τραυματιοφορείς ως τους διευθυντές κλινικών, κι από τις τραπεζοκόμους ως τους χειριστές μηχανημάτων, αξίζει ένα μεγάλο εύγε κι ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ τους πρέπει.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους να φερόμαστε με σεβασμό και κατανόηση. Οι καιροί το απαιτούν.
