Κατερίνα Νοτοπούλου: Αγαπημένο ημερολόγιο - Δοκιμαζόμαστε εμείς

Κατερίνα Νοτοπούλου: Αγαπημένο ημερολόγιο… Αρκετοί και αρκετές κρατούν σημειώσεις, καταγράφουν συναισθήματα και σκέψεις ή την καθημερινότητά τους καθώς διασχίζουμε αυτό το άκρως ανησυχητικό και ιδιαιτέρως αβέβαιο τοπίο της πανεπιδημίας. Ένα τέτοιο κείμενο καθημερινότητας δημοσίευσε και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και Θεσσαλονικά, Κατερίνα Νοτοπούλου. Θυμίζουμε ότι η έκφραση "Αγαπημένο Ημερολόγιο" έγινε γνωστή από τον τίτλο μιας σπονδυλωτής ταινίας μεγάλου μήκους του 1993, η οποία τον επόμενο χρόνο έλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών. Παραγωγός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και μοναδικός πρωταγωνιστής είναι ο Ιταλός Νάνι Μορέτι.

Σκηνή από την ταινία. Αφορούσε στη ζωή του ήρωα στην έρημη Ιταλία, έναν Αύγουστο μήνα

Το κείμενό της ως έχει:
Αγαπημένο ημερολόγιο, Δοκιμαζόμαστε εμείς 
Η απειλή του κορωναιού αποκάλυψε με τον πιο σκληρό τρόπο πως οι σύγχρονες κοινωνίες όχι μόνο δεν είναι ανθεκτικές, αλλά είναι εξαιρετικά ευάλωτες και απροετοίμαστες για την προστασία του Ανθρώπου. Κοινωνίες χτισμένες από τους ανθρώπους αλλά όχι για να χωράνε οι άνθρωποι. Μόνο για να τις αναπαράγουν. Με στρεβλώσεις και χωρίς λογική, με σταθερά μοτίβα σκέψης και δράσης. Σήμερα δοκιμάζεται ολόκληρη η κοινωνία. 

Σήμερα που καταρρέουν οι ακραίες πολιτικές, σήμερα που ταράζεται συθέμελα το σύστημα, σήμερα που ο βασιλιάς είναι γυμνός, σήμερα που τα αφηγήματα καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος, σήμερα που αναδεικνύεται η ανάγκη για κοινωνικό κράτος, σήμερα που νιώθουμε το ΜΑΖΙ περισσότερο από ποτέ, και ας είμαστε πιο μακριά από ποτέ, σήμερα, η κοινωνία μας δοκιμάζεται ανηλεώς. Δοκιμάζονται οι σχέσεις, οι αντοχές μας. Ο τρόπος ζωής αλλά και η φιλοσοφία μας. Δοκιμαζόμαστε εμείς.

Κάθε δοκιμασία μας φέρνει πιο κοντά στα συναισθήματά μας. Στις ματαιώσεις και τις απογοητεύσεις μας, στο παράδοξο και το αναπόφευκτο, στις επιλογές μας και τις επιθυμίες μας, στην έλλειψη και την απόλαυση, στην αγάπη που διατηρούμε για τον άλλο και για τον εαυτό μας. Στο φόβο που μας παραλύει και στην τόλμη που ξεπερνά κάθε εμπόδιο. Στην ύπαρξη μας. 

Μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο και την ασφάλεια του σήμερα, μαζί με την οικογένειά μας αλλά μακριά από τους ανθρώπους μας, όλα είναι δυνατά: και ο πόνος και η ευτυχία. Και το όνειρο και ο εφιάλτης. Και μετεωριζόμαστε ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να είμαστε, που θα θέλαμε να είμαστε και που είμαστε τελικά. Είναι η ώρα της αποδοχής.