Η γυναικοκτονία στην Ελληνική κοινωνία
«Της κόπηκε το αυτί και ούρλιαζε. Τότε την ξαναπάτησα. Τη βίασα τρεις φορές, μετά την πέταξα» είπε στην κατάθεση του ο δολοφόνος της Αμερικανίδας βιολόγου. Σε άλλο βίντεο από την Λέσβο ακροδεξιοί υβρίζουν τις γυναίκες που επιβαίνουν στη πνευστή βάρκα και τις κατηγορούν ότι κάνουν πολλά παιδιά. «- Η άλλη είναι γκαστρωμένη. Κι επειδή είναι γκαστρωμένη; Όταν την πήρες τη βάρκα...- Να μη γ------ σα τη σκ--- να μην ήσουνα γκαστρωμένη μωρή! Κουνέλες! Εμείς σε γ-----;»
Έχουμε χάσει το μέτρημα και από τις επαναλαμβανόμενες γυναικτονίες στην Ελλάδα και η περίπτωση της Βιολόγου είναι ήδη η δέκατη μόνο για το 2019. Πριν ένα μήνα η Ερατώ, 24 χρονών, εκτελέστηκε με καραμπίνα εξ επαφής, ενώ έχουν συνταράξει το πανελλήνιο οι δολοφονίες της Τοπαλούδη, της Πέτρου και των γυναικών στην Κύπρο.
Κι όμως, οι δολοφονίες, αν και λόγω της σκληρότητας τους γίνονται πρώτο θέμα στην επικαιρότητα, δεν αντιμετωπίζονται ως γυναικοκτόνιες, ούτε από τα ΜΜΕ, αλλά το χειρότερο, ούτε από την Ελληνική κοινωνία. Ο όρος femicide έχει μπει στο λεξιλόγιο από το 1976 , παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα 43 χρόνια μετά, αντιμετωπίζεται με ειρωνεία, ως η βια και η καταπίεση κατά των γυναικών να είναι κάτι το «φυσιολογικό» και κοινωνικά αποδεκτό. Ενας αστυνομικός μάλιστα που συμμετείχε σε έρευνες για κάποιο από τα παραπάνω θύματα έγραψε στο Facebook, ελαφρά τη καρδία «Δυνατή search team…Πού θα πάει μωρή, θα σε βρούμε» Ενώ θυμόμαστε ότι στην υπόθεση Τοπαλούδη ακούστηκαν πολλά «τα ήθελε και τα ‘παθε»
Ο εμπεδωμένος κοινωνικός κανόνας στην Ελληνική κοινωνία, το στερεότυπο του άντρα-αφέντης με την γυναίκα-δούλα, όχι μόνον δεν αμβλύνεται, αλλά στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, όπου κυριαρχεί η εικόνα κι όχι το ΕΙΝΑΙ, ανατροφοδοτείται ακόμη το περισσότερο η έμφυλη διάκριση, ενώ πρόσφατα προστέθηκαν στο δημόσιο διάλογο και οι ηλιακές διακρίσεις στις γυναίκες άνω των 30 ετών με αφορμή ένα επίδομα, το οποίο ευτυχώς διαψεύστηκε, αλλά από την έντονη αντιπαράθεση και τα επιχειρήματα της μιας πλευράς έγινε εμφάνες ότι μεγάλο ποσοστό ενός πολιτικού χώρου βλέπει τις γυναίκες ως μια κινητή μήτρα κι «εντός ηλικιακού ορίου»
Το πιο σοκαριστικό στοιχείο που καταγράφεται είναι πως 50 γυναίκες στην ΕΕ δολοφονούνται κάθε εβδομάδα από νυν ή πρώην σύντροφό τους.
Κι όμως όπως παρατήρησε ο νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου, στις κινητοποιήσεις κατά της έμφυλης βίας κατεβαίνουν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες. Όμως δεν είναι πρόβλημα των γυναικών. Είναι πρόβλημα των αντρών. Θα έπρεπε στην επόμενη κινητοποίηση να πρωτοστατήσουν οι άντρες «έτσι ώστε η γενετήσια βία, είτε έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο, είτε όχι, να γίνει απ΄τις πρώτες έγνοιες κι ανησυχίες των πολιτών» είχε γράψει στο blog του ο Πορτογάλος συγγραφέας
Πάντως η απότομη συντηρητική στροφή των Ελλήνων πολιτών τους τελευταίους μήνες δεν ήταν αισιόδοξο μήνυμα, αντιθέτως πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις και σε εγρήγορση καθώς τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές και από την επιλογή του πολιτικού προσωπικού με προκλητικό παρελθόν, αλλά και την δυσανεξία της στην ελευθεροτυπία. Η Παιδεία είναι η μόνη εγγύηση ώστε να εξαλειφθεί τουλάχιστον η ανοχή σε αυτή την νοοτροπία (τρόπος του νοείν), αλλά κι εκεί η θρησκοληψία φαίνεται να διακατέχει την σημερινή πολιτική ηγεσία κι όχι η ευρυμάθεια.
Μακάρι να μας διαψεύσουν
