Αλέξης Πατέλης κι ο Καιάδας των ηλικιωμένων

Η λέξη «γέρας» της αρχαίας ελληνικής σημαίνει βραβείο κι είναι το επιστέγασμα ενός άθλου. Το «γέρας» έχει απόλυτη ετυμολογική συγγένεια με τη λέξη «γήρας». Η δε λέξη «γεράσμιος» είναι ο αξιοσέβαστος, ο τιμημένος. Αρμόζει σε αυτόν που κατέχει το γέρας και το γήρας.

Αυτά όλα πιθανόν τα αγνοεί ο επικεφαλής οικονομικός κυβερνητικός σύμβουλος, ο οποίος βάζει στο τραπέζι της ιστορίας την ύβρη.

Βεβαίως και έχει προηγηθεί μέσα στο χρόνο ασέβεια προς τους ηλικιωμένους. Θυμίζω ότι κατά τη διάρκεια του lock down, σε όλους επιτρεπόταν να στείλουν κωδικό για περπάτημα αλλά καλλιεργούταν απέχθεια προς τους ηλικιωμένους που κάθονταν σε ένα παγκάκι να λιαστούν λιγάκι. Σε όλους επιτρεπόταν να στηθούν στα ATM αλλά η οργή διοχετεύθηκε επιμελώς προς τους ηλικιωμένους που έπρεπε να εισπράξουν τις συντάξεις. Όχι πως στην Ευρώπη η κατάσταση ήταν καλύτερη. Στην Ισπανία πετροβολούσαν ασθενοφόρο που μετέφερε ηλικιωμένους από γεροκομείο σε νοσοκομείο…

Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τη λατρεία της νεότητας που κυριαρχεί στον πλανήτη, την υποταγή στο αισθητικό ιδεώδες της αειθαλούς εμφάνισης. Ξέρουμε πόσο ευρέως χρησιμοποιούνται τα applications που «αναπλάθουν» και αναζωογονούν τα φυσικά χαρακτηριστικά των φωτογραφημένων μεσήλικων προσώπων. Αλλά σε αυτή τη μικρή βαλκανική χώρα, είμαστε έτοιμοι να δρομολογήσουμε μία live εφαρμογή βιοπολιτικής του θανάτου των ηλικιωμένων, μέσω της κοινωνικής πρόνοιας και των συντάξεων.

[caption id="attachment_1678153" align="alignnone" width="1024"] EUROKINISSI[/caption]

«…Και στη μικρή θ’ αφήσουμε το χωράφι στη θάλασσα», γράφει στο εξαιρετικό άρθρο η στήλη ΚΙΜΠΙ που φιλοξενήθηκε στην ΕΦΣΥΝ. «Όσο κι αν ακούγεται σήμερα στερεοτυπική, αναχρονιστική και παρωχημένη, όσο κι αν φαίνεται να ευτελίζει τη σχέση γονέων και παιδιών, παππούδων κι εγγονών, τρίτης και πρώτης ηλικίας στο επίπεδο ενός συμβολαίου, μιας διαθήκης, μιας γονικής παροχής, μιας δωρεάς κι οποιασδήποτε άλλης οικονομικής συναλλαγής, βασίστηκε λίγο-πολύ κι αυτό που λέμε κοινωνικό κράτος. Η αλληλεγγύη των γενεών είναι ο σκληρός πυρήνας του.

Και αλληλεγγύη όχι μονοσήμαντη, από τους κατιόντες προς τους ανιόντες, αλλά αμφίπλευρη: μπορεί οι νέοι να πληρώνουν τις συντάξεις των ηλικιωμένων, αλλά και οι δεύτεροι, ως φορολογούμενοι κι ασφαλισμένοι, έχουν πληρώσει τη μόρφωση, την εκπαίδευση, την κατάρτιση των νεότερων - για να περιοριστούμε μόνο στη σχέση των γενεών ως συντελεστών της παραγωγικής διαδικασίας….

Κι ακόμη πιο τρομακτική είναι η αδυναμία η δική μας, των ανιόντων τους, να ανακουφίσουμε στο ελάχιστο τον ανήφορο που έχουν μπροστά τους τα παιδιά μας. Με μια μικρή αποταμίευση, μια μαγιά για την εκκίνηση, κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που οι δικοί μας γονείς και παππούδες, αν και τσακισμένοι από τη δική τους χαμένη δεκαετία πολέμου κι εμφυλίου, κατάφεραν να μας προσφέρουν.  Είναι τρομακτικό και συνάμα ντροπιαστικό, αντί της αλληλεγγύης και τρυφερότητας που τους οφείλουμε, να ανταγωνιζόμαστε τα παιδιά μας στην επιβίωση».

Ο επικεφαλής, λοιπόν, οικονομικός κυβερνητικός σύμβουλος Αλέξης Πατέλης, στου οποίου τη συνείδηση όλα σχετίζονται με το χρήμα -άρα θεωρεί δεδομένο ότι θα καλογεράσει-, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει αυτούς τους ηλικιωμένους, ως ασύμφορα οικονομικές υπάρξεις.  Ας εννοήσει ότι τα γηρατειά δεν αποτελούν απλά μια περίοδο ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο και σίγουρα δεν είναι η φάση πριν το θάνατο. Οι ηλικιωμένοι ανήκουν στη ζωή ενίοτε δε έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Του λέμε λοιπόν όχι στην ύβρη και όχι στον θάνατο εκ της συνταξιοδοτήσεως που μας ξημερώνει.