Δημοκρατία και ελευθερίες: Ιδεοληψία ή Αναγκαιότητα;

Η γενιά της μεταπολίτευσης, μέσα ένα δημοκρατικό περιβάλλον που δεν φοβόταν τις ιδέες και το γκρέμισμα στερεότυπων αντιλήψεων, έδωσε πολλούς όμορφους κι άξιους αγώνες. Και μπορεί εκείνες οι διεκδικήσεις να μην ελάμβαναν χώρα πάνω σε λινά τραπεζομάντηλα με ασημένια μαχαιροπίρουνα αλλά να συνοδεύονταν από την αντάρα και τη σκόνη που προκαλεί κάθε σαθρό οικοδόμημα όταν γκρεμίζεται, ήταν όμως συνταγματικά καθ΄ όλα νόμιμες.

Με την πτώση της χούντας πολλοί και πολλές είχαμε τη χαρά να συμμετέχουμε σε σημαντικά Νέα Κοινωνικά Κινήματα που ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο στερέωμα και που δεν εστίαζαν σε υλιστικές αξίες αλλά αφορούσαν στην ποιότητα της ζωής και το σύνολο της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως Δεξιά ή Αριστερά κινήματα, διότι αποτελούνταν από πολλά μεσαία στρώματα. Στην κορυφή δε αυτών των κινημάτων, δέσποζαν τα Ανθρώπινα δικαιώματα. Και κάποια Κινήματα εξ αυτών, οδήγησαν επιτυχώς στην αλλαγή των νόμων.

Όλα αυτά συνέβαιναν επειδή η Δημοκρατία τότε είχε έκταση. Ήταν ένας μεγάλος κόσμος που χωρούσε πολλούς κόσμους. Και μπορεί η έξαρση και η αισιοδοξία της θορυβώδους μεταπολίτευσης να υποχώρησε με τα χρόνια, όμως κατά κανένα τρόπο δεν έπαψαν όλα αυτά που συνέβαιναν να είναι σήμερα λιγότερο αναγκαία. Διότι μόνο όσο οι απόψεις συγκρούονται κι ο διάλογος φουντώνει, η Δημοκρατία παραμένει ακμαία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως άρχισε να βάλλεται και να υπονομεύεται  η Δημοκρατία από το μιλένιουμ και μετά. Και πως φτάσαμε στη μακρά περίοδο των μνημονίων όπου πλέον το τρίγωνο «κυβερνήσεις, τράπεζες, ΜΜΕ» είχαν κλείσει κάθε κάνουλα διαλόγου και η φασιστική Χρυσή Αυγή είχε θρονιάσει τους πισινούς της στην ελληνική Βουλή. Τότε πλέον η Δημοκρατία είχε σουρώσει, είχε μπει, είχε συρρικνωθεί. Και πολλοί είχαμε πάψει πια να ζούμε σε έναν μεγάλο κόσμο όπου χωρούσε πολλούς άλλους κόσμους.

Σήμερα το κράτος ανενόχλητο αυταρχικοποιεί τη νομοθεσία του κι επαναφέρει ένα αστυνομικό καθεστώς που θα δρα προληπτικά σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Κι όπως εύστοχα γράφτηκε «επανασυγκροτείται το δίκτυο πληροφοριών, συγκροτεί το παλιό χαφιεδότσουρμο».

Κι αν παλιά, τα κοινωνικά κινήματα και ο διάλογος είχαν αναγκάσει την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να πάρει πίσω τον τρομονόμο, σήμερα όλα γίνονται ανεκτά.

Ο συνδυασμός καμπάνιας «αντισυριζικού μένους» -που πότισε ως το μεδούλι τους πολίτες-, και η συρρίκνωση της Δημοκρατίας, κάνουν τις διαδηλώσεις να φαντάζουν αριστερή ιδεοληψία. Διότι ζούμε στην άνυδρη εποχή που τα τρικάκια του κάθε Ρουβίκωνα γίνονται είδηση και τα γραπτά συνθήματα, ανεξαρτήτως αν είναι αγκυλωτοί σταυροί πάνω σε εβραϊκά μνήματα ή η λέξη «Αντίσταση» πάνω στις αντιγκράφιτι ζαρντινιέρες, αποκαλούνται συλλήβδην βανδαλισμός και έκφραση μίσους...

Δεν ωραιοποιούμε όσα ζήσαμε, εμείς η γενιά της αντιπολίτευσης. Μήτε απογοητευόμαστε οικτρά. Έτσι είναι η ιστορία, πάει κι έρχεται. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι οι ακτιβιστές της παγκόσμιας δικαιοσύνης, που έκαναν το Σιάτλ, την Greenpeace, τις Ευρωπορείες, τα Παγκόσμια Κοινωνικά Φόρουμ από το  Πόρτο Αλέγκρε ως την Βομβάη, κι από τη Φλωρεντία ως την Αθήνα, θα επανέλθουν με άλλα ονόματα και άλλους ανθρώπους. Διότι κάθε αλλαγή, ακόμα κι αν γίνεται προς το χειρότερο όπως συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, δημιουργεί πάντα συνθήκες ανάδυσης νέων κινημάτων. Καθ΄ ότι όλα αυτά που σήμερα χρεώνονται ως ιδεοληψίες και δη αριστερές, δεν είναι παρά ο παλμός και ο σφυγμός της Δημοκρατίας.