OXI 28η Οκτωβρίου: Ο Μύθος ως Γεγονός
Ο Κώστας Λουλουδάκης σε ένα εκτενέστατο άρθρο του, γράφει όλα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα λίγα χρόνια πριν το 1940 και για το 1940. Επιλέγουμε αποσπάσματα που αφορούν την Ελλάδα. Πρόκειται για ιστορικά καταγεγραμμένα γεγονότα και όχι απλά μία διατύπωση γνώμης
Από το 1936 που η Ελλάδα ζούσε κάτω από ένα φασιστικό πολιτικό καθεστώς, αναζητούσε την ομοίωση με τα καθεστώτα του ναζισμού και του φασισμού που κυριαρχούσαν στην κεντρική, την νότια και την ανατολική Ευρώπη: από την Φιλανδία ως την Ιταλία, την «υγειονομική ζώνη», δηλαδή, απέναντι στην ΕΣΣΔ σύμφωνα με τον Τσώρτσιλ.
Όταν, με συναίνεση της Βουλής, επιβλήθηκε από το παλάτι το φασιστικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά, τις ίδιες ακριβώς μέρες ξεκινούσε στην Ισπανία ο εμφύλιος πόλεμος. Κάτι που βοήθησε την κυβέρνηση να διακηρύσσει ότι η Ελλάδα δεν έγινε Ισπανία και ότι στον ηγέτη Μεταξά οφείλεται η σωτηρία της χώρας από παρόμοια δεινά.
Κεντρικός άξονας δράσης της 4ης Αυγούστου είχε την καταπολέμηση του κομμουνισμού, ο οποίος εθεωρείτο μέρος μιας συνωμοσίας άθεων που θα ανέτρεπε την Παγκόσμια τάξη.
Σε ραδιοφωνικό του διάγγελμα ο φασίστας Μεταξάς αναφέρει: «Ολίγον έλειψε να καταποντισθώμεν μέσα εις τον πλέον ανόσιον εμφύλιον σπαραγμόν. Γνωρίζετε τι παρασκευάζουν οι τρελοί ανατροπείς (σ.σ κομμουνιστές) του κοινωνικού μας καθεστώτος[…] Κανείς σας πλην των γνωστών δημαγωγών και των παραφρόνων ανατροπέων δεν θέλει να ιδή τον τόπο μας να πέση εις την τύχην της δυστυχούς Ισπανίας[…].
Όπως γράφει και ο Ιστορικός της εποχής Γρηγόρης Δαφνής στο έργο του «Η Ελλάς μεταξύ δυο πολέμων»: «…αί λαϊκαί μάζαι παρέμειναν απαθείς και διότι η δικτατορία τους πρόσφερε υλικά ανταλλάγματα, ως την απόσβεσιν των αγροτικών χρεών την βελτίωσιν των ημερομισθίων, την οικονομικήν σταθερότητα, και διότι τα, από του 1932 μέχρι του 1936, πολιτικά γεγονότα είχαν προκαλέσει δυσφορίαν εναντίον των κομμάτων». Πράγματι, καθιερώθηκε ελάχιστο μεροκάματο, ανεξαρτήτως ημερών απασχόλησης. Νομοθετήθηκαν οι κλαδικές συμβάσεις.
Η πρωτοτυπία του Μεταξά ήταν ότι κατήργησε τα κοινοβουλευτικά κόμματα, επέβαλε λογοκρισία στις εφημερίδες, απαγορεύοντας μάλιστα να δημοσιεύουν οτιδήποτε αρνητικό για τα φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης που ανθούσαν, και κατήργησε τα υπολείμματα των ατομικών ελευθεριών.
Εκεί που διέπρεψε, όμως, η κυβέρνηση Μεταξά, ήταν στο σύστημα των δηλώσεων αποκηρύξεως του κομμουνισμού και των πολιτικών φρονημάτων. Ευφυής ιδέα, είναι η αλήθεια, και συνέχεια του βενιζελικού Ιδιωνύμου, γιατί έφερε τον διχασμό στην Αριστερά και χώρισε τους ανθρώπους της σε δυο κατηγορίες: αυτή των δηλωσιών και αυτή των μη δηλωσιών.
Ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μεταξικού καθεστώτος είναι ότι οδηγούσε στην κατάσχεση και στη συνέχεια στην πυρά βιβλία και έντυπα που δεν ήταν αρεστά στο παλάτι και στους φασιστές. Το άρθρο 10 του νόμου 117/1936 γράφει επί λέξει:
«Οι εν γένει εκδόται και βιβλιοπώλαι, κάτοχοι βιβλίων ή άλλων εντύπων των οποίων το περιεχόμενο εκδήλως αντίκειται προς τας διατάξεις του παρόντος Νόμου ως αναφερόμενον εις θεωρίας, ιδέας και συστήματα περί ων το άρθρο 1 του παρόντος υποχρεούνται εντός προθεσμίας 20 ημερών από της δημοσιεύσεως του παρόντος Νόμου να προσαγάγωσι και παραδώσωσι τα έντυπα ταύτα εις τας κατά τόπους αρμοδίας Αστυνομικάς Αρχάς…».
Με αυτόν τον τρόπο, νομιμοποιήθηκε ένα άγριο κυνηγητό όλων των γραπτών τεκμηρίων του ανθρώπινου πολιτισμού που η δικτατορία όχι μόνο απαγόρευε, αλλά ήθελε και να εξαφανίσει αφού οργάνωνε τελετές, όπου καίγονταν δημόσια όλα τα βιβλία
Ο δημοσιογράφος και ιστορικός Σπύρος Λιναρδάτος γράφει χαρακτηριστικά γι’ αυτό το θέμα: «Μέλη φασιστικών οργανώσεων και διάφοροι τραμπούκοι ή πληρωμένοι αλήτες, με άγριους αλαλαγμούς χαράς, άναψαν σε δημόσιους χώρους μεγάλες φωτιές κι έκαψαν εκατοντάδες τόμους βιβλίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ανάμεσα στα βιβλία που κάηκαν δεν ήταν μόνον του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν, του Πλεχάνωφ και των άλλων κλασικών του Μαρξισμού, αλλά και του Χάινε, του Μπέρναρ Σω, του Φρόυντ, του Τσβάιχ, του Ανατόλ Φρανς, του Γκόρκι, του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Γκαίτε, του Φίχτε, του Δαρβίνου, του Παπαδιαμάντη, του Καρκαβίτσα κ.λπ.».
Ποιος ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς
Ο Βρετανός στρατηγός Χένρι Μέτλαντ Ουίλσον ο οποίος διετέλεσε Γενικός διοικητής όλων των βρετανικών στρατευμάτων στην Αίγυπτο και, αργότερα, διοικητής των βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα: «κάτω από την δικτατορία του Μεταξά, είχαν υιοθετήσει ορισμένες ναζιστικές ιδέες.[…]Η θέσις μας στην Ελλάδα ήταν πραγματικά παράδοξη: Αγωνιζόμαστε εναντίον του ολοκληρωτισμού ενισχύοντας μια φασιστική κυβέρνηση εναντίον μιας άλλης».
Ενώ ο ποιητής, πεζογράφος, δημοσιογράφος και πολιτικός, Ασημάκης Πανσέληνος (1903- 1984), στο αυτοβιογραφικό πεζογράφημα του με τίτλο «Τότε που ζούσαμε» μας χαρίζει το πορτρέτο του φασίστα Μεταξά: «[…]Κλειστός στις μονομανίες του και στο σπίτι του με την αυταρέσκεια παρανοϊκού, αυτοεροτεύεται και παλεύει σκληρά με τον εαυτό του.[…] Από την Αθήνα βρέθηκε ξαφνικά στο Βερολίνο να φοιτά στην Πολεμική Ακαδημία. Το μουλαρίσιο πρώσικο πνεύμα έδωσε απάντηση στο μεγαλομανιακό παραλήρημα του.... Συχνά θα τον δούμε να αντιπαραθέτει με νοσηρή βεβαιότητα τον εαυτό του στο έθνος […].Ο Μεταξάς ήταν ένα άνθρωπος κακός και δυστυχισμένος και για το λόγο τούτο παραπάνω δειλός[…]».
Οδεύοντας προς την 28η Οκτωβρίου
Η φασιστική Μεταξική δικτατορία και ο θαυμασμός της προς τα άλλα φασιστικά καθεστώτα διευκόλυνε την διείσδυση της γερμανικής πέμπτης φάλαγγας στην Ελλάδα, διαβρώνοντας κυρίως τις ένοπλες δυνάμεις. Αυτό, όμως, ήταν κάτι που είχε γίνει και σε άλλες χώρες μη εξαιρουμένης της Αγγλίας και της Γαλλίας.
Οι Ιταλοί, που από τον Απρίλιο του 1939 είχαν καταλάβει την Αλβανία, προσπάθησαν και έκαναν σαφείς τις προθέσεις τους όσον αφορά στην Ελλάδα. Στις 12 Ιούλη 1940 ιταλικά αεροπλάνα βομβάρδισαν ένα αντιτορπιλικό και ένα βοηθητικό σκάφος του ελληνικού στόλου. Στις 30 Ιούλη βομβάρδισαν δύο αντιτορπιλικά και στις 2 Αυγούστου ένα περιπολικό. Στις εφημερίδες, όμως, επικρατούσε όπως και στην κυβέρνηση, σιγή ασυρμάτου. Ακόμα και όταν στις 15 Αυγούστου 1940 μία τορπίλη του ιταλικού υποβρυχίου Nτελφίνο βύθισε ξαφνικά το ελαφρύ καταδρομικό «Έλλη», που βρισκόταν έξω από το λιμάνι της Τήνου, η κυβέρνηση εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία επισήμαινε, ότι το «Έλλη» βυθίστηκε από υποβρύχιο αγνώστου εθνικότητας.
Γι’ αυτό και όταν στις 25 Οκτωβρίου το ελληνικό Εθνικό Θέατρο εγκαινίαζε τη χειμερινή του περίοδο με την παράσταση «Μαντάμ Μπατερφλάι» του Πουτσίνι από τη Λυρική Σκηνή, καλεσμένοι του Μεταξά και του Γεωργίου ήταν η ηγεσία της ιταλικής πρεσβείας, και ο γιος του Πουτσίνι με τη σύζυγό του.
Το επόμενο βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, η ιταλική πρεσβεία έδωσε δεξίωση προς τιμήν του ζεύγους Πουτσίνι, στην οποία είχε προσκληθεί σχεδόν όλος ο «καλός κόσμος» της προηγούμενης βραδιάς. Τα τραπέζια ήταν διακοσμημένα με ελληνικές και ιταλικές σημαίες, ενώ η τούρτα έφερε πάνω τη φράση «Ζήτω η Ελλάς».
Μετά τις 5 το πρωί της 27ης Οκτωβρίου του 1940, όταν έφυγαν και οι τελευταίοι καλεσμένοι από την ιταλική πρεσβεία, ο πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι πήρε το αποκρυπτογραφημένο τηλεγράφημα. Επρόκειτο για μια τελεσιγραφική διακοίνωση της ιταλικής προς την ελληνική κυβέρνηση.
«… η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν – ως εγγύησιν διά την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν διά την ασφάλειαν της Ιταλίας – το δικαίωμα να καταλάβη διά των ενόπλων αυτής δυνάμεων, διά την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθή εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι…»
Το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου βρήκε τον πρέσβη Γκράτσι να παραδίδει το τελεσίγραφο στον Μεταξά. «Όταν τελείωσε την ανάγνωση, με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή: «Alors, c’ est la querre» (σ.σ. ώστε έχουμε πόλεμο)», γράφει ο Γκράτσι. Το «ΟΧΙ» δεν το είπε ποτέ ο Μεταξάς. Ήταν τίτλος της εφημερίδας «Ελληνικόν Μέλλον της 30ης Οκτωβρίου 1940. Έκτοτε καθιερώθηκε ο μύθος ως γεγονός.
Ο Μεταξάς, βέβαια, όσο αφορά στην ουδετερότητα της Ελλάδας είχε γράψει: «Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
Εντούτοις, ο Μεταξάς μπροστά στο ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας με την Ιταλία, επιχείρησε να διερευνήσει τη δυνατότητα απεμπλοκής από την Αγγλία και συμβιβασμού με τις απαιτήσεις του φασιστικού μπλοκ της Ευρώπης. Να πώς ο ίδιος περιέγραψε αυτό το θέμα:
«Μη νομίσητε ότι η απόφασις του ΟΧΙ πάρθηκε έτσι, σε μια στιγμή. Μην φαντασθήτε ότι εμπήκαμε στον πόλεμο αιφνιδιαστικά. ‘Η ότι δεν έγινε παν ό,τι επετρέπετο και μπορούσε να γίνει διά να τον αποφύγωμε… Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν τον Άξονος, μου εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα μπορούσε να είναι μία εκουσία προσχώρησις της Ελλάδος εις τη «Νέαν Τάξιν». Προσχώρησις που θα εγένετο όλως ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ «ως εραστήν του Ελληνικού πνεύματος».
Ο Γιώργος Σεφέρης έγραψε για το Μεταξικό καθεστώς: «Μικρά μυαλά, μικρές λεπτομέρειες και φόβος, φόβος Θεέ μου, όλους τους συνέχει ο φόβος. Ευνουχισμένοι άνθρωποι. Αντίθετα το ηθικό του μετώπου και του λαού καταπληκτικό. Ζούμε μεγάλες στιγμές».
«Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από την 5ην π.μ σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνο-αλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πάτριου εδάφους», ανακοίνωσε νωρίς το πρωί της 28ης Οκτώβρη το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Η αντίδραση άμεση. Ο λαός πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας και σχημάτιζε μεγαλειώδεις διαδηλώσεις. «Θάνατος στο φασισμό», φώναζαν ρυθμικά οι διαδηλωτές μπροστά στα μάτια των αστυνομικών. Και όσο και αν φαίνεται απρόσμενο ή αφύσικο, ο λαός με χαμόγελο έγραψε την ιστορία του.
(πηγή www.imerodromos.gr)
