6η Δεκεμβρίου Η μέρα που τελείωσε η μεταπολίτευση.

Η 6η Δεκεμβρίου είναι η μέρα που τελείωσε η μεταπολίτευση. Είναι η ημερομηνία που το χαλί κάτω από το οποίο για δεκαετίας κρυβόταν η μεταπολιτευτική αθλιότητα έφτασε στο ταβάνι και τα μυθεύματα μέσα στα οποία μεγάλωσαν οι γενιές μετά τη χούντα κατέρρευσαν.

Κάποιοι είχαν βρεθεί ήδη κάτω από το χαλί, κάποιοι εκείνο το Δεκέμβρη κοίταξαν την άβυσσο κάτω από το χαλί και κάποιοι επέμεναν και επιμένουν ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από το χαλί παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικής πραγματικότητας ήταν και παραμένει κάτω από το χαλί ακόμα και σήμερα, 12 χρόνια μετά.

Η 6η Δεκεμβρίου ήταν η ημερομηνία που οι ευκαιρίες που είχε η πολιτική και δημοσιογραφική τάξη αυτού του τόπου, καθώς και μια μερίδα της κοινωνίας, να κοιτάξουν κάτω από το χαλί και να αντιληφθούν τη σκατίλα που ξεχείλιζε, έπνιγε και πνίγει τις χαμηλότερες τάξεις και τις νεότερες γενιές τελείωσαν. Αυτό έφερε την έκρηξη.

Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν απλά η αφορμή, όχι η αιτία της εξέγερσης. Γιατί αυτό ήταν η 6η Δεκεμβρίου, κοινωνική εξέγερση. Ως τέτοια παρουσιάστηκε σε όλα τα σοβαρά ΜΜΕ του πλανήτη άσχετα από το αν εδώ κάποιοι μιλούσαν και μιλούν ακόμα για περιθωριακούς και μπαχαλάκηδες λες και αυτοί δεν είναι μέρος του σώματος της κοινωνίας.

Αυτό είναι ένα ακόμα ορόσημο άλλωστε καθώς τον Δεκέμβρη του 2008 ήταν και η πρώτη φορά που τα ΜΜΕ πήραν ξεκάθαρα θέση κατά της κοινωνίας, ή πιο σωστά επέλεξαν να χωρίσουν τους ανθρώπους σε «κοινωνία» και «μη κοινωνία», με βάση όχι τόσο την πολιτική τους τοποθέτηση, όσο κυρίως την ταξική τους. Την αυθόρμητη έκρηξη της κοινωνικής οργής, που ήταν αποτέλεσμα μιας ευρύτερης κοινωνικής κατάρρευσης, επέλεξαν αντί να την αφουγκραστούν και να την διορθώσουν, να την συμπιέσουν και να την κατατάξουν με στόχο να την τοποθετήσουν εκτός κοινωνικού πλαισίου. Σαν το ποτάμι των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους να ήρθε από κάπου αλλού, ως εχθρός και όχι ως μέλος του κοινωνικού σώματος.

Όλο αυτό συνοδεύτηκε από μια έκρηξη ψευδών ειδήσεων στο διαδίκτυο και τη διάχυση ενός ακροδεξιού λόγου στα social media, που αν και προϋπήρχε μέχρι τότε ήταν καλά κρυμμένος. Το «τί δουλειά είχε 15χρονος στα Εξάρχεια» και το σύνολο της ρητορικής έρχεται να εκδηλώσει την ήδη εδραιωμένη απέχθεια μιας κοινωνικής τάξης απέναντι στους νέους, στα Εξάρχεια, στο οτιδήποτε οι ίδιοι μέσα στον φοβικό μικροαστικό μικρόκοσμο έμαθαν να εκλαμβάνουν ως αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν μνημόνια, επιπλέον ανεργία, επιπλέον φτωχοποίηση και οι πολιτικές που ασκήθηκαν όχι μόνο δεν επιχείρησαν να κατευνάσουν την κοινωνική οργή στηρίζοντας αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, κυρίως τους νέους, που φυτοζωώντας ζητούσε ισότητα, δικαιοσύνη και κυρίως ελπίδα, αλλά ουσιαστικά το συμπίεσαν ακόμα περισσότερο με εξοντωτικά μέτρα και βίαιη αστυνομική καταστολή, και την εργαλειοποίησαν ψηφοθηρικά, πουλώντας τάξη και ασφάλεια στους φοβισμένους νοικοκυραίους.

Τα ΜΜΕ και η κυβερνητική ρητορική, ειδικά την περίοδο Σαμαρά, έχοντας μετατοπίσει την πολιτική ατζέντα ακόμα (ακρο)δεξιότερα, έθεσαν το κυνήγι του αντιεξουσιαστικού χώρου με κάθε μέσο ως προτεραιότητα. Είδαμε διώξεις και καταδίκες με βάση ανύπαρκτα ή και κατασκευασμένα στοιχεία αλλά και ένα κοινωνικό μίσος απέναντι σε κάθε δημοκρατικό αίτημα για δίκαιη δίκη.

Παράλληλα η Χρυσή Αυγή, απολαμβάνοντας μια ιδιότυπη ασυλία, είτε ως Χρυσή ευκαιρία είτε ως παρακρατική εφεδρεία ( ; ), γιγαντώθηκε. Σε εκείνο το χρονικό σημείο, από το ίδιο το σύστημα που τη γέννησε και τη γιγάντωσε αναδύεται ως αιτιολογία η θεωρία των άκρων! Παρόλα αυτά η ΕΛΑΣ δεν έχει πρόβλημα να δέρνει μαζί με τους Χρυσαυγήτες οι οποίοι φαίνεται να έχουν αναλάβει συμπληρωματικά (από σχέδιο ή από ατύχημα;) τον βρώμικο ρόλο της «εκκαθάρισης» του δημόσιου αστικού χώρου.

Αν το καλοσκεφτείς, αυτή η ιδέα της «εκκαθάρισης» του αστικού χώρου είναι το διαχρονικό σημείο εκκίνησης της ρητορικής της δεξιάς και της ακροδεξιάς εδώ και 12 χρόνια (από το 2008). Από το ανατριχιαστικό «Οι ξιφολόγχες θα ακονίζονται στα πεζοδρόμια» του Μιχαλολιάκου, στο «να επανακαταλάβουμε τις πόλεις» του Σαμαρά, στο «θα καθαρίσω τα Εξάρχεια« του Μητσοτάκη, όλα μοιάζουν να έχουν την ίδια αφετηρία, την αύξηση της πίεσης και το σπάσιμο της βαλβίδας το 2008.

12 χρόνια μετά και παρόλο που εκείνος ο Δεκέμβρης φαινόταν να έχει προβλέψει ότι ακολούθησε, κάποιοι δεν έχουν μάθει τίποτα... Ανάμεσα στους νέους ανθρώπους που δεν είχαν μέλλον και τα καμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα, αυτοί επιλέγουν να υπερασπίζονται τα χριστουγεννιάτικα δέντρα.

Είναι αυτοί που κάθονται ακόμα πάνω από το χαλί και παρόλο που πλέον έχουν την πολυτέλεια να στέκονται στο παρόν αρνούνται να δουν ότι το τότε μέλλον για το οποίο φώναζαν αυτοί που ήταν κάτω από το χαλί είναι το σημερινό παρόν...

12 χρόνια μετά, όποιος δεν έχει καταλάβει είναι γιατί δεν τον νοιάζει και ακριβώς επειδή δεν τον νοιάζει αυτός ο κύκλος δεν έχει κλείσει ακόμα.