Άριελ Κωνσταντινίδη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη: Ήταν μια γυναίκα με μεγάλη μοναξιά... έβλεπα θλίψη

Η Άριελ Κωνσταντινίδη - που διανύει μια από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής της καθώς μέσα σε λίγους μήνες θα αποκτήσει το τρίτο της παιδί - ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική στην συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό OK! και μίλησε για την γνωριμία της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την συνεργασία τους.

Το καλοκαίρι του 1981 υποδύεσαι την Άννυ στο ομώνυμο μιούζικαλ στο Κηποθέατρο Αλίκη. Ποιος σε πήγε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Ήταν οι σεισμοί, οπότε για ένα διάστημα δεν μέναμε στο Παλαιό Φάληρο, είχαμε πάει σε θείους στον Χολαργό, άρα τα τηλέφωνα δεν απαντούσαν. Η Αλίκη θα έκανε την παραγωγή και η πρωταγωνίστρια της παράστασης, η Μαριάννα Τόλη, με ήξερε, καθώς μου είχε προτείνει την προηγούμενη χρονιά να παίξω στο Μαίρη Πόππινς, το οποίο δεν έγινε για λόγους της Μαριάννας. Εκείνη με είχε προτείνει στην Αλίκη, με έψαχναν στο σπίτι αλλά τα τηλέφωνα δεν απαντούσαν γιατί είχαμε μετακομίσει προσωρινά, δεν πήγαινα ούτε στη Σχολή Μωραΐτη κάτι που η Βουγιουκλάκη θυμόταν γιατί ήμουν στο ίδιο σχολείο με τον γιο της–, οπότε δεν μπορούσαν να με βρουν πουθενά.

Η γιαγιά μου είδε στην εφημερίδα πως η Βουγιουκλάκη ζητάει παιδιά για τη νέα της παράσταση και την άκουσα να λέει: «Πηγαίνετε την Άριελ, αφού αυτά κάνει και της αρέσουν». Η μαμά μου δεν ήθελε να με πάει, εγώ έκανα πυρετό από τη στενοχώρια μου, μέχρι που πείστηκε. «Η Άννυ είναι 13 και εσύ είσαι 9» έλεγε η μαμά. Έδωσα μάχη για να πάω. Μπαίνοντας στην ακρόαση ήταν σαν να με περίμεναν, «να την» είπαν. Η διαδικασία των ακροάσεων ήταν πολύμηνη, ήταν εκατοντάδες παιδιά.

Αμέσως κέρδισες τον ρόλο της Άννυ;

Όχι. Όλοι με ήθελαν εκτός από τη Βουγιουκλάκη, γιατί θεωρούσε ότι ήμουν πολύ μικρή. Από την άλλη, όλοι είδαν την άνεση που είχα πάνω στη σκηνή, ήταν ο φυσικός μου χώρος.

Πώς είναι για ένα 11χρονο παιδί να παίζει δίπλα στη μεγαλύτερη σταρ της χώρας;

Αισθανόμουν την Αλίκη περισσότερο σαν μαμά παρά ως σταρ. Δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος. Για μένα ήταν μια γυναίκα που έμοιαζε πολύ με τη μαμά μου, ένα κορίτσι που είχα δει από τις ταινίες της. Δεν υπήρχε η λαμπρότητα που περιγράφεις.

Πώς ήταν στην ιδιωτική της ζωή;

Καμία σχέση με αυτό που έδειχνε. Είχε ζεστασιά, ήταν πάντα ενθουσιώδης, καταπληκτική οικοδέσποινα, φροντιστική με τους φίλους της, το σπίτι της ήταν κέντρο διερχομένων, θυμάμαι άπειρα βράδια εκεί. Άλλοι έπαιζαν χαρτιά, άλλοι στο πιάνο, τραγουδούσαμε, η Αλίκη μαγείρευε, μετά έκαναν με τον Κώστα (σ.σ. Σπυρόπουλο) μιμήσεις. Αλλά ήταν μια γυναίκα με μεγάλη μοναξιά. Έβλεπα και θλίψη. Είχε μεγάλη αγωνία για τα επαγγελματικά της σχέδια, τι να κάνει μετά για να αρέσει στον κόσμο και να έχει εισπρακτική επιτυχία, αυτό ήταν σημαντικό για εκείνη. Από εκείνη κρατάω μια συμβουλή: «Χρειάζεται τόλμη, αφοσίωση και αγάπη για αυτό που θέλεις να κάνεις». Το είχε και η ίδια. Αν σκεφτεί κάποιος πως αυτή η γυναίκα, που δεν ήταν το δυνατό της σημείο ο χορός και το τραγούδι, έκανε αυτή την Evita και τελικά κέρδισε το απόλυτο και όλοι υποκλίθηκαν και ανακηρύχθηκε στην «καλύτερη Evita στον κόσμο», αυτό τα λέει όλα. Γιατί πραγματικά ήταν η καλύτερη Evita – είχα δει και του Λονδίνου και της Αμερικής.

Στο παρελθόν είχες πει για εκείνη: «Και με αγαπούσε και με μισούσε και ήθελε αποδείξεις πόσο την αγαπάω».

Βεβαίως, έτσι ήταν. Όπως και η σχέση μου με τη μάνα μου, την οποία λάτρευα και δεν μπορούσα χωρίς αυτήν. Οι σχέσεις της Αλίκης με τους πιο κοντινούς της ανθρώπους ήταν επεισοδιακές. Ήταν συγκρουσιακή με τους ανθρώπους της ζωής της. Όμως οι πιο σημαντικές σχέσεις είναι αυτές που έχουν συγκρούσεις. Εκεί κρύβεται η αγάπη.