Αυτοί εκεί, στο Eurogroup, βλέπουν μπροστά
Το Eurogroup που συνεδρίασε την προηγούμενη Δευτέρα κατηγορήθηκε για τις «φτωχές» αποφάσεις του. Οι επικριτές του, είπαν ότι οι αποφάσεις του ήταν άτολμες. Καμία απλοχεριά οικονομική για την αντιμετώπιση του ιού που συντρίβει τις οικονομίες και τις κοινωνίες της πυκνοκατοικημένης Ευρώπης.
Η ερμηνεία που δόθηκε, ήταν πως οι ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών είναι κοντόφθαλμοι. Πώς δεν μπόρεσαν να διακρίνουν την ανάγκη για πιο αποφασιστική παρέμβαση. Τέτοια που θα αποτρέψει τα χειρότερα.
Μόνο που η εμπειρία, ιδίως της τελευταίας δεκαετίας, αυτής που μάθαμε από «την καλή» και από «την ανάποδη» τι εστί Eurogroup, δεν συνηγορεί σε αυτή την ανάλυση. Αντίθετα. Οι άνθρωποι που τοποθετούνται σε αυτές τις θέσεις φαίνεται να βλέπουν πολύ μακριά. Στο παρελθόν και στο μέλλον.
Για τον λόγο αυτό θυμούνται πολύ καλά τι οδήγησε τους προκατόχους τους να φτιάξουν το 1997 το οικονομικό δόγμα που αποκλήθηκε «Σύμφωνο Σταθερότητας». Αυτό που 23 χρόνια αργότερα παραμένει μη διαπραγματεύσιμο, ακόμη όταν οι (μικρο)δυνάμεις της φύσης απειλούν ευθέως ένα σημαντικό ποσοστό των κατοίκων της ηπείρου.
Εκείνοι που διέβλεψαν ορθά τις λειτουργίες των ολοκληρώσεων του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και το βαθμό όξυνσης του διεθνούς ανταγωνισμού πριν καν πέσει το Τείχος του Βερολίνου, (τότε ξεκίνησε να σχεδιάζεται το Σύμφωνο Σταθερότητας) κοντόφθαλμοι; Αν «σηκωθεί ψηλά» η κάμερα του χρόνου δεν φαίνεται λογικό.
Το πραγματικό ερώτημα όμως, που θα έπρεπε να μας απασχολεί, είναι το τι βλέπουν στο μέλλον. Πώς αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για την οικονομία, σκέπτονται να αντιμετωπίσουν την ύφεση της Ευρωζώνης που όλα δείχνουν ότι θα είναι σημαντική και μεγαλύτερη της μίας ποσοστιαίας μονάδας.
Αν αναρωτηθεί κανείς το γιατί πρέπει – μέσα στον χαμό του κορονοϊου- να νοιαστούμε για κάτι τέτοιο, η απάντηση βρίσκεται στο εξής: Στα 10 χρόνια που στην Ελλάδα επιβλήθηκαν τα προγράμματα προσαρμογής που κάποτε λέγαμε μνημόνια, δηλαδή από το 2010 έως το 2020 η Ευρωζώνη είχε μόνον δύο χρόνια ύφεση: Το 2012 και το 2013. Μάλιστα η τελευταία του ’13 ήταν μόλις 0,3%.
Όπως έλεγε χθες σε κάποιο δελτίο και ο Χρήστος Σταϊκούρας τίποτε δεν μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια. Εκτός ίσως από ένα: Το πώς αντιδρά η Ευρώπη όταν χρειάζεται πόρους – κάθε είδους, οικονομικούς και ανθρώπινους- για να προσπεράσει την οικονομική της ύφεση.
Που ξέρετε, μπορεί να βλέπουν και οι δικοί μας οικονομικοί υπουργοί «μπροστά». Γι αυτό μοιάζουν κάπως κουρασμένοι τελευταία. Καμία σχέση με τα λαμπερά πρόσωπα που βλέπαμε τον Ιούλιο.
