Βόηθα θεέ μου μην φαγωθούμε μεταξύ μας
Αργά και σταθερά μπαίνει ξανά μπροστά η λογική του διαίρει και βασίλευε. Αναφέρομαι σε εκείνη τη μαύρη εποχή όπου διαδοχικά, η μία μετά την άλλη «ομάδα εργαζομένων», έμπαινε στο στόχαστρο και συνειδητά. Όταν οι κυβερνήσεις των μηνημονίων, έστρεφαν τον έναν κλάδο εργαζομένων εναντίον του άλλου. Τότε που κατασκεύαζαν αποδιοπομπαίους τράγους: οι δάσκαλοι ήταν βολεμένοι, οι γιατροί αργυρώνητοι και άξιοι απόλυσης, οι οδηγοί ταξί αδιανόητοι, οι πυροσβέστες αραχτοί μες τον χρόνο, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αδικημένοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι προνομιούχοι... Τότε που διαδοχικά τον έναν μετά τον άλλον τους πέταγαν στο εξαγριωμένο κοινό να τους κατασπαράξει για να εκτονώσει την αγανάκτησή του. Τότε που η γκρίνια δεν έτρωγε τον παρά, διότι παράς δεν υπήρχε, αλλά έτρωγε τις σάρκες της.
Γνωρίζει η παρούσα κυβέρνηση, ότι ανεξαρτήτως του αριθμού των ανθρώπων που θα υποκύψουν στην πανεπιδημία, η ελληνική οικονομία θα είναι το βέβαιο θύμα της. (Αφήνουμε προσωρινά στην άκρη το γεγονός ότι ξεκίνησε ήδη να εκμεταλλεύεται την κρίση, προκειμένου να διαλύσει εργασιακά δικαιώματα και μαζί με αυτά και την οικονομία της χώρας που ορθοπόδησε μετά από πολλές θυσίες). Κι αν προς ώρας βολεύεται με το οικονομικό «μαξιλάρι» που άφησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το να τρώει από τα έτοιμα δεν σημαίνει ότι ασκεί και προνοητική οικονομική πολιτική. Αυτή η έλλειψη οικονομικού σχεδιασμού -ούτε τα χρηματιστήρια δεν σκέφτηκε πως να διαχειριστεί-, αυτός ο καιροσκοπισμός που δείχνει, θα έχει επιπτώσεις στο σώμα της κοινωνίας.
Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Για να μην χάσει λοιπόν το επικοινωνιακό παιχνίδι, θέτει εκ νέου σε εφαρμογή δοκιμασμένες συνταγές. Ξεκινά και εμφανίζει τους γιατρούς του δημοσίου ως ηρωικούς λειτουργούς και αφήνει τα γνωστά λαγουδάκια να παρουσιάσουν τους υπόλοιπους εργάτες του Δημοσίου ως «αραχτούς στον ακάλυπτο». Ο κύριος Τέλογλου αφού με προηγούμενη ανάρτησή του στα social media, ανακάλυψε τι ασύμφορο και εκμεταλλευτικό είναι το ιδιωτικό σύστημα υγείας σε αντίθεση με τους γιατρούς του δημοσίου, στην επόμενη του ανακαλύπτει ότι «οι εκπαιδευτικοί κάνουν διακοπές»… Το καπάκι της στοχοποίησης άνοιξε κι από δω παν κι άλλοι… Κι όλα αυτά προκειμένου να μην προχωρήσει σε πλήρη καταβολή των μισθών των εργαζομένων, να μην απαγορεύσει τη δυσμενή μεταβολή των συμβάσεων εργασίας, να μην καταβάλει έκτακτο επίδομα στα χαμηλά εισοδήματα, να μην αναστείλει πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, να μην παρέμβει προκειμένου οι τράπεζες να παγώσουν την καταβολή δόσεων κεφαλαίου (χρεολύσια) ακόμα και για τα φυσικά πρόσωπα που, μέχρι πριν την κρίση, ήταν συνεπή.
Υποψιάζομαι, πως σύντομα, διάφορες άλλες ομάδες εργαζομένων θα στηθούν στη γωνία να τους πετροβολήσουμε, καθ΄ ότι γνωρίζουν ότι είναι εύκολο κι ανακουφιστικό να εξαπολύουμε ευθύνες, κακεντρέχειες, κατάρες, και ότι απαιτεί κόπο η διαφοροποίηση. Όμως δεν έχει σημασία τι θα κάνουν «αυτοί», αλλά πως εμείς, ως κοινωνία, θα συμπεριφερθούμε. Αν δηλαδή θα αντιδράσουμε ξανά ως μάζα, αν θα πέσουμε ξανά στη λούμπα να αγανακτούμε προς την κατεύθυνση που θα μας δείχνουν τα εντεταλμένα δάχτυλα. Αν θα ενδώσουμε στον αλληλοσπαραγμό που υποδαυλίζουν.
Η ευθύνη δεν βαραίνει αποκλειστικά αυτούς που τον υποκινούν. Πρωτίστως βαραίνει όσους ενδίδουν. Η κατάλυση των δεσμών είναι ένα φαινόμενο που αναδύεται σε περιόδους πανικού και άτακτης διάλυσης, ενώπιον κινδύνων ή αντιξοοτήτων και μετατρέπει τους ανθρώπους σε ορδές που τροφοδοτούνται από το μίσος για τον άλλον. Ο μόνος τρόπος να μην συμπεριφερθούμε ως ορδές, να μην ενδώσουμε στο συναισθήματος της μαζικής απόρριψης, είναι να έχουμε συνείδηση και κυρίως μνήμη.
