Λυρική «Μαντάμα Μπατερφλάι»: Μια εξαίρετη παράσταση για 30% θεατές

Η παραγωγή της «Μαντάμα Μπατερφλάι» του Πουτσίνι σηματοδότησε την «επανεκκίνηση» της Λυρικής έπειτα από 7 μήνες. Το βέβαιο είναι ότι υπό άλλες συνθήκες, η αίθουσα της Λυρικής θα ήταν κατάμεστη. Διότι οι συντελεστές που παρουσιάζαν το έργο είναι ξεχωριστοί και το απέδειξαν με τις ερμηνείες τους.

Το φουαγέ δεν γέμισε από κόσμο διότι πλέον τα εισιτήρια κόβονται στην πρώτη είσοδο και στη συνέχεια οι θεατές κατευθύνονται απευθείας στην αίθουσα, ενώ φέρουν υποχρεωτικά μάσκες και παραμένουν κατά το διάλειμμα στις θέσεις τους.

Εμείς είδαμε την παράσταση όπου η Αλβανή Ερμονέλα Γιάχο ερμήνευε το ρόλο της μαντάμ Μπαρτεφλάι Τσο-Τσο-Σαν. Τόσο αυτή όσο και ο ιταλός τενόρος Τζανλούκα Τερανόβα ως ο Πίνκερτον, ο αμερικανός αξιωματικός και σύζυγος,  η η μεσόφωνος Χρυσάνθη Σπιτάδη ως Σουτζούκι, υπηρέτρια της Μπατερφλάι  και ο βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης ως ο αμερικανός Πρόξενος Σάρπλες αποτέλεσαν ένα ισορροπημένο σύνολο..

Η Ερμονέλα Γιάχο και η Λεττονή Κριστίνε Οπολάις, ερμηνεύουν τον ρόλο της Μαντάμ Μπατερφλάι στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα παγκοσμίως, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Όπως γράφει στην κριτική του ο Γιάννης Σβώλος, «...η Γιάχο υπήρξε μια ιδανική Μπατερφλάι: εύθραυστη και ευάλωτη, γοητευτικά αφελής και τρυφερή, βαθιά συγκινητική στις αφειδώλευτα συναισθηματικές εξάρσεις και στα σπαρακτικά ξεσπάσματα της τραγικής συντριβής της.

Μαζί με τον τενόρο Τζανλούκα Τερανόβα ως Πίνκερτον αποτέλεσαν ένα μουσικά και σκηνικά σπάνια ισορροπημένο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, το καλύτερο ίσως που έχει προσφέρει η Λυρική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες: φωνές πλούσιας εκφραστικής παλέτας, υγιείς, λαμπερές, ισοδύναμα ηχηρές, με λυρικό τραγούδι άρτιας τεχνικής, χορταστικό, εξωστρεφώς «λατινικό» αλλά ιδιαίτερα προσεγμένο και καλαίσθητα εκφραστικό, με πειστικές, συμβατικά μεν αλλά σωστά στημένες σκηνικές παρουσίες.

Αν και υπήρξε υποχρεωτική σκηνοθετική μετάπλαση, εκτός του ότι -υποχρεωτικά- απέκλεισε κάθε άγγιγμα, τα εναλλακτικά στοιχεία είχαν την πειστικότητα και την ισορροπία του υπερθεάματος».

Όπως είπε σε συνέντευξή της (Αθηνόρμα) η Ερμονέλα Γιάχο ο σκηνοθέτης όντως υποχρεώθηκε σε ορισμένες αλλαγές. «Τέθηκαν αναγκαστικοί περιορισμοί τους οποίους οφείλουμε να σεβαστούμε. Η χορωδία τραγουδά εκτός σκηνής, στο ερωτικό ντουέτο με τον Πίνκερτον δεν φιλιόμαστε, ούτε αγκαλιαζόμαστε… Όμως οι δυσκολίες αυτές έχουν μια ομορφιά, είναι μια πρόκληση. Για να είμαστε πειστικοί, πρέπει όλοι μας να σκάψουμε πιο βαθιά στο συναίσθημά μας. Για να βρούμε αντιστάθμισμα στα αγγίγματα και τα φιλιά θα πρέπει να δουλέψουμε την υποκριτική μας όσο και τη φωνή μας.»

Η μελέτη του Πουτσίνι γύρω από την μουσική παράδοση της Ιαπωνίας αποτυπώνεται στη σύνθεση της «Μαντάμα Μπατερφλάι», με τον Ιταλό συνθέτη να κάνει συχνά «ευθεία αναφορά» σε ρυθμούς ιαπωνικών τραγουδιών που είχε στο  ακούσει.