Τάνια Τσανακλίδου στο "Προσωπικά": Αυτά που μένουν είναι τα "υπερβολικά" [vid]

Η Τάνια Τσανακλίδου μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, τους γονείς της, τους έρωτες, την Τέχνη, τις συνεργασίες της, για τις απώλειες και για τη ζωή. "Είχα μία ροπή στην αλητεία με την πολύ τρυφερή έννοια" ανέφερε για τον εαυτό της ως παιδί. "Αυτό το αλητάκι, το αγάπησα και με νύχια και με δόντια το διατήρησα ως και τώρα" ανέφερε. "Δεν μου άρεσε το καθωσπρέπει, ανέπτυξα μία συμπεριφορά που ήταν... αναρχοαυτόνομη" δήλωσε.

Είπε πως ο έρωτας σημάδεψε τη ζωή της.  Ο πρώτος της έρωτας μάλιστα, ήταν σε ηλικία 4 ετών, με έναν φίλο του αδελφού της. "Μετά ερωτευόμουν τους δασκάλους μου και μετά έναν ακροβάτη που έκανε τον γύρο του θανάτου" εξομολογήθηκε, προσθέτοντας πως αυτό ήταν κάτι επόμενο, αφού ο έρωτας έχει  πάντα κάτι επικίνδυνο. "Όταν μπαίνουμε στον έρωτα, μπαίνουμε σε ένα φοβερό σκοτάδι, που κρύβει πράγματα όμορφα και τρομακτικά. Μας κάνει να διερευνήσουμε τα άκρα μας, εγώ μέσα από τον έρωτα έμαθα που μπορώ να φτάσω", αναφέρει.

https://www.youtube.com/watch?v=cNbi_H-j_WA

Δήλωσε μάλιστα πως πάντα τραγουδούσε για "κάποιον" και γι' αυτό τα τραγούδια της είχαν αυτή την προσωπική, θερμή και άμεση ερμηνεία, κάθε φορά. "Γι' αυτό δεν τραγουδάω πια, δεν έχω που να απευθυνθώ γιατί δεν είμαι ερωτευμένη" λέει.

Με αφορμή την σχέση με τους γονείς της και ιδιαίτερα με τη μητέρα της, μίλησε για την απώλεια. "Πάντα έτσι γίνεται με όλα τα πράγματα, όταν χάνουμε κάτι καταλαβαίνουμε την αξία τους. Όταν χάνουμε φίλους, αγαπημένους. Είναι η κατάρα του ανθρώπου αυτή" δήλωσε. Εξομολογήθηκε επίσης πως την πλήγωσε η απώλεια της ομορφιάς της. "Καταβάλω προσπάθειες να εξοικειωθώ με την απώλεια αυτή, της ωραιότητας, ακόμη με πληγώνει. Αλλά καταλαβαίνω πως το νόημα της ζωής είναι πέρα από την ωραιότητα, να καταλάβουμε ποιοι είμαστε τί είμαστε και να αφήσουμε ένα θετικό αποτύπωμα στη ζωή μερικών ανθρώπων".

Είπε πως η ίδια χαρακτηριζόταν πάντα από υπερβολή στις αντιδράσεις και στα αισθήματά της αλλά δεν μετάνιωσε γι' αυτό και ότι σήμερα, κατανοεί ως σημασία έχει να είναι κανείς ανοιχτός και να παθιάζεται. Για το νόημα της ζωής, ανέφερε: "Να μην είσαι μίζερος και κακομοίρης, να μην ζεις τρέμοντας, φοβούμενος συνεχώς είτε για την κριτική, είτε για μια πιθανή, ενδεχόμενη απώλεια. Γιατί η ζωή περνάει και χάνεται. Και αυτό που μένει, είναι τα υπερβολικά γέλια, τα υπερβολικά κλάματα, αυτά έχουνε χαραχτεί μέσα μου. Τις ήσυχες στιγμές τις έχω ξεχάσει. Έχουν διαγραφεί".