Δέσποινα Βανδή: Το δημόσιο ευχαριστώ που «ξέχασε» να πει στην Χαρούλα Αλεξίου [pic]
Η είδηση της μεγάλης απόφασης της Χαρούλας Αλεξίου ότι σταματάει το τραγούδι έπεσε σαν κεραυνός αν αιθρία τόσο για τους θαυμαστές της μεγάλης τραγουδίστριας όσο και για τους συνεργάτες και τους συναδέλφους της. Με μία συγκινητική εξομολόγηση, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η Δέσποινα Βανδή θέλησε να μοιραστεί δημόσια όλα όσα θα ήθελε να πει στη Χαρούλα Αλεξίου και ποτέ της δεν είπε... H οικοδέσποινα του «Just the two of us», σε ένα flash back από τα παιδικά της χρόνια στην Καβάλα μέχρι και σήμερα, ουσιαστικά αποκαλύπτει ότι για την ίδια η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγουδι! Ήταν καταφύγιο!».
Καβάλα 1979…
Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες! Ωστόσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές!
Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρούλας και του Μάνου Λοίζου! «Όλα σε θυμίζουν»…
Αν και δε με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυσε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην
παιδική ψυχή μου!
Θεσσαλονίκη…
Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους!
Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη,θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνής της!
Η δίκη μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε πότε!
Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι!
Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα!
Αθήνα 1995…
Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και..τον σκύλο μου!
Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινοράκι»…
Τα χρόνια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα η και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι! Ήταν καταφύγιο!
Η φωνή της είχε μια θερμή που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνόταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο!
Η Χαρούλα Αλεξίου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου!
Δεν έτυχε πότε να την γνωρίσω!
Και από συστολή δεν το επεδίωξα!
Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζόμουν από 10 χρονών…
2020 ακόμα Αθήνα…
Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω χρονιά τώρα…άθελα σου…και ηθελημένα μου!
Έτσι!
Γιατί ήθελα μια μέρα να στα πω…
