Δημήτρης Ινδαρές κατηγορούμενος: Ο σκηνοθέτης και οι γιοι του στο εδώλιο

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τις εικόνες  που είδαν την δημοσιότητα. Εικόνες ακραίας μορφής αστυνομικής βίας στην ταράτσα του σπιτιού του, που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων. Ο σκηνοθέτης για εν τούτος για τις αρχές, παραμένει κατηγoρούμενος.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το περιστατικό στο Κουκάκι και απασχόλησαν έντονα την επικαιρότητα. Στη συνέχεια η υπόθεση άρχισε να «σβήνει», μέχρι που ουσιαστικά ξεχάστηκε. Όμως συνεχίζεται να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε ότι αφορά το νομικό της κομμάτι, το οποίο είναι άκρως ουσιαστικό για τον σκηνοθέτη, την οικογένειά του και για το κύρος του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα.

Στις 5 Μαρτίου ο Δημήτρης Ινδαρές και οι γιοι του θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορούμενου, όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό. Υπέστησαν βία μέσα στο σπίτι τους αλλά εν τέλει βρέθηκαν κατηγορούμενοι. Διέφυγαν από την ΕΛ.ΑΣ, μέσα από τα χέρια της, τα τέσσερα άτομα που αναζητούσε και οι κατηγορίες προς την οικογένεια Ινδαρέ είναι ένας βολικός τρόπος για να καλυφθεί το φιάσκο. Η συνέντευξη δόθηκε στον Νίκο Γιαννόπουλο για το news247.gr Μεταφέρουμε εκτενές απόσπασμα.

Έχει περάσει σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος από τα γεγονότα που σας αναστάτωσαν. Το συναίσθημα που κυριαρχεί σήμερα μέσα σας ποιο είναι;

Οργή και οδύνη. Τόση χαμένη ενέργεια και χρόνος, τόση ψυχική φθορά εξαιτίας της ανευθυνότητας όσων δε τόλμησαν να παραδεχτούν πως απέτυχαν, πως κακώς βρέθηκαν και βιαιοπράγησαν σε βάρος μας στην ταράτσα μας. Που φόρτωσαν σε ξένες πλάτες την αποτυχία τους. Και διοχέτευσαν στην πρόθυμη πελατεία τους ένα ανεκδιήγητο σενάριο λάσπης, με καταπατήσεις, χρησικτησίες, ρευματοκλοπές, άπλυτους, ταψάκια με φαΐ και πασταφλώρες, τη μαμά Ντάλτον να βιδώνει βίδες στον καταπέλτη, όλα με κοινό παρονομαστή ένα θολό παραταξιακό αλλά και κοινωνικό μίσος.

Από το δικό σας περιστατικό και μετά, έχουν καταγραφεί πολλά περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας. Τοποθετηθήκατε, επίσης, δημοσίως, για την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου. Που οφείλεται κατά τη γνώμη σας αυτή η έξαρση;

Το δόγμα της καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται αντικαταστάθηκε από την εμπέδωση της ιδέας του μονοπωλίου της βίας. Αυτό έδωσε το σύνθημα και το άλλοθι να βγουν στην επιφάνεια απωθημένα μιας κατηγορίας ενστόλων που εκφράζονται με απάνθρωπη αγριότητα εναντίον δικαίων και αδίκων. Είναι ξεκάθαρο πλέον το μήνυμα του εκφοβισμού και δεν έχει ασφαλώς καμιά σχέση με την υπεράσπιση της νομιμότητας. Το είδαμε πολύ καθαρά και στην ταράτσα μας. Ξύλο από το πουθενά, ύβρεις εμμονικές με τις γενετήσιες ορμές, συμπεριφορές που σε κάνουν να αναρωτηθείς για τα ψυχολογικά προφίλ, την εκπαίδευση, τις οδηγίες και βέβαια την πεποίθηση ατιμωρησίας. Εκεί ακριβώς συναντιέται το ζήτημα με το πόρισμα της επιτροπής Αλιβιζάτου.

Διαβάζοντας κανείς την προσφυγή σας, συγκλονίζεται από τις περιγραφές των γεγονότων αλλά και από τον τρόπο που οι αστυνομικοί μίλησαν σε σας και την οικογένειά σας...

Ήταν σαν μια συνάντηση με το απόλυτο κακό, που μόνο με προστασία του πολίτη δεν έμοιαζε. Δεν ήταν μόνο τα λόγια. Οι άνθρωποι αυτοί χτύπησαν κι εξύβρισαν τα παιδιά μου εν ψυχρώ και απρόκλητα. Απείλησαν πειστικότατα τη γυναίκα μου πως θα την πετάξουν απ’ τη σκάλα στο κενό από ύψος τρίτου ορόφου, κινούμενοι εναντίον της. Την έβρισαν και τη μείωσαν με αδιανόητα σεξιστικά σχόλια. Ήμασταν όλοι ανυποψίαστοι όταν ανεβήκαμε να δούμε τι συμβαίνει στην ταράτσα μας. Πριν από λίγη ώρα τα παιδιά ήταν στα κρεβάτια τους.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα τους τη στιγμή που τους πάταγαν τα κεφάλια με τις μπότες όπως στις ταινίες, όπως στο βίντεο με τη δολοφονία του Φλόιντ, δεμένα πισθάγκωνα, συνοδεία ασύλληπτου υβρεολόγιου. Αν φανταστεί κανείς τη σκηνή, ίσως μπορεί να αντιληφθεί κάτι απ’ το εξωφρενικό παράλογο της συνθήκης αλλά και τα περί εμφυλίου. Σκεφτείτε, παρακαλώ, τον Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ απ’ τη μια και τα παιδιά μου απ’ την άλλη. Δυο άθλιες εικόνες. Και πόσο απαράδεκτο μπορεί να είναι όταν οι αυθαίρετα βιαιοπραγούντες είναι έμμισθα όργανα του επίσημου κράτους. Πώς σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος; Από βιαστικούς εισαγγελείς που ξεπετούν ελαφρά τη καρδία εγκλήσεις πολιτών, στέλνοντας τες αβασάνιστα στο αρχείο;

Το έχετε ξεπεράσει αυτό το σοκ;

Τις ατέλειωτες ώρες που κρατηθήκαμε με τα παιδιά μου στη ΓΑΔΑ σιδηροδέσμιοι και χτυπημένοι, από τις 7 το πρωί μέχρι την κατάληξή μας στο κελί, στις 12 το βράδυ, σαν εγκληματίες, σκέφτηκα ακόμη κι αυτό: αν κάποιος τώρα έλεγε «συγνώμη, λάθος», τι θα κάναμε; Είχαμε την αφέλεια να ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα εμφανιζόταν κάποιος και θα ζητούσε συγνώμη. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα επρόκειτο για μια τεράστια και πρωτόγνωρη υπέρβαση. Σκεφτόμουν αφελώς κι ενδεχομένως εγωιστικά πως η περίπτωσή μας θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να τολμήσει κάποιος μια τέτοια υπέρβαση. Να συμμαζέψουν τη νταλίκα που είχε ήδη αρχίσει να χάνει τον έλεγχο. Πόσο φαιδρές μοιάζουν σήμερα τέτοιες σκέψεις μετά από τόσα γεγονότα που επισωρεύτηκαν.

Προϋπόθεση για να ξεπεραστεί αυτό το σοκ είναι η δικαιοσύνη. Μόνο η δικαιοσύνη μπορεί να θεραπεύσει την οργή και τη βαθιά οδύνη της απρόκλητης και αδικαιολόγητης βίας, της άδικης κατασυκοφάντησης. Αυτή είναι η ευθύνη και η πρόκληση για τους εκπροσώπους της Θέμιδας, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων στο πλαίσιο ακριβώς του πολιτεύματος. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης εγγυάται την ουσία της δημοκρατίας. Αλλιώς οι τρομοκρατούντες θα έχουν επιτύχει την αποστολή τους.

https://www.youtube.com/watch?v=aOAQfnDaESU&feature=youtu.be&t=3

Όσο ήσασταν δεμένος μαζί με τους γιους σας στην ταράτσα, ακούγεστε να απευθύνεστε στους αστυνομικούς. Όσα είπατε καταγράφηκαν στην κάμερα. Πώς προέκυψε εκείνη την ώρα αυτή η διάθεση;

Ήθελα να σταματήσει ο προπηλακισμός σε βάρος των παιδιών μου, έτσι επιχείρησα να τραβήξω σε μένα το ενδιαφέρον των αστυνομικών οργάνων. Είχα, επίσης, μία πολύ μεγάλη ανησυχία για τη γυναίκα μου αφού είχα αντιληφθεί τις απειλές που δεχόταν. Δεν μπορούσα όμως στην κατάσταση που ήμουν δαρμένος και δεμένος και χωρίς γυαλιά και ακουστικά να εκτιμήσω αν είχε κατέβει κάποιος στο σπίτι και τι θα μπορούσε να της κάνει με το μένος που χαρακτήριζε όλη την ομάδα των ανθρώπων που επιχειρούσαν.

Πώς αντέδρασαν οι ίδιοι οι αστυνομικοί στα λεγόμενά σας;

Μου είπαν να το βουλώσω γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα μου έχωναν το όπλο στο στόμα. Τα περιγράφω εκτενώς στις καταθέσεις μου αυτά.

Τι θα λέγατε σήμερα αν βρισκόσασταν τετ-α-τετ με τους αστυνομικούς που σας χτύπησαν και σας εξύβρισαν μέσα στο σπίτι σας;

Οφείλουμε άραγε εμείς να πούμε κάτι; Δε μοιάζει λίγο παράλογο; Το ίδιο παράλογο με το ότι συρόμαστε από τους προϊσταμένους τους ν’ αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες... Ίσως μόνο μια λέξη: «Γιατί;» Αναρωτιέμαι τι βλέπουν στους εαυτούς τους όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη. Μέσα στις κλούβες τί συζητούν. Πώς συναντιώνται με την αχαρακτήριστη πλευρά που επιδεικνύουν, σε ποια βάση, με ποιες εντολές και τι εκπαίδευση. Γονείς δεν έχουν; Φίλους, αδέλφια; Επίσης, με τι συνείδηση αποφασίζουν να καταθέσουν ενόρκως ανυπόστατα στοιχεία; Με κομποσκοίνια στα χέρια και φυλαχτά… Ένας φρουρός, πάντως, μας ντράπηκε και μας ζήτησε συγνώμη.

Θα κάνατε μία ταινία για όλη αυτήν την περιπέτεια;

Μέχρι τώρα είχα πάντα στο μυαλό μου έναν τρόπο να προσεγγίζω τα πράγματα από την ανάλαφρη πλευρά τους. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι κωμωδίες, μου αρέσει ο Ροζ Πάνθηρας, ο Κλουζώ είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρας. Μετά από ένα τέτοιο τραυματικό γεγονός, χρειάζονται όμως άλλα κότσια. Δεν θα ήθελα πάντως να εγκαταλείψω τη σχέση μου με το χιούμορ. Ετσι και αλλιώς όμως για να αντιμετωπίσεις μία τέτοια περιπέτεια δημιουργικά, πρέπει να υπάρξει μια χρονική απόσταση από τα γεγονότα. Προς το παρόν αυτή δεν υπάρχει, μη ξεχνάτε ότι εκκρεμεί το δικαστήριο εις βάρος μας.