Δάνεια σε ελβετικό φράγκο: Απόφαση που αμφισβητεί τον Άρειο Πάγο και πηγαίνει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Το ζήτημα των δανείων σε ελβετικό φράγκο αφορούν πάνω από 100.000 ελληνικές οικογένειες που παραπλανήθηκαν από τις τράπεζες πριν περίπου μία δεκαετία.

Οι δικαστές κατά πλειοψηφία 2 -1 δεν ακολούθησαν τη νομική οδό που χάραξε η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, αλλά ταυτίστηκαν με τη μειοψηφία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σχετικά με τη δυνατότητα ελέγχου καταχρηστικότητας των όρων των δανειακών συμβάσεων σε ελβετικό φράγκο. Έτσι, το δικαστήριο ανέβαλε την έκδοση οριστικής απόφασης και απέστειλε προδικαστικά ερωτήματα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφήνοντας περιθώριο για πιθανή μελλοντική δικαίωση των δανειοληπτών.

Το Πολυμελές Πρωτοδικείο διατυπώνει τη θέση ότι τα ελληνικά δικαστήρια μπορούν να προβούν σε έλεγχο καταχρηστικότητας και ρητρών, οι οποίες απηχούν νομοθετικές ή κανονιστικές διατάξεις αναγκαστικού (και ενδοτικού) δικαίου. Το σκεπτικό έρχεται σε αντίθεση με την απόφαση του Αρείου Πάγου που έχει κρίνει ότι ο όρος των δανειακών συμβάσεων για αποπληρωμή σε ευρώ ή ελβετικό φράγκο με βάση την τρέχουσα ισοτιμία είναι δηλωτικός όρος και ως εκ τούτου δεν υπόκειται σε έλεγχο καταχρηστικότητας.

Τα προδικαστικά ερωτήματα που απευθύνει το ελληνικό δικαστήριο προς το δικαστήριο της ΕΕ

Τα προδικαστικά ερωτήματα του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών προς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) είναι τα εξής:

1) Κατά την έννοια του άρθρου 8 της Οδηγίας 93/13/ΕΚ που προβλέπει δυνατότητα των κρατών μελών να θεσπίζουν αυστηρότερες διατάξεις για να εξασφαλίζεται μεγαλύτερη προστασία του καταναλωτή, μπορεί ένα κράτος μέλος να μην ενσωματώσει στο εθνικό δίκαιο το άρθρο 1 παρ. 2 της Οδηγίας 93/13/ΕΚ και να επιτρέψει τον δικαστικό έλεγχο και ρητρών που απηχούν νομοθετικές ή κανονιστικές διατάξεις αναγκαστικού ή ενδοτικού δικαίου;

2) Είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι το άρθρο 1 παράγραφος 2 εδ. α και β της Οδηγίας 93/13/ΕΚ αν και δεν εισήλθε ρητά στο Ελληνικό δίκαιο εισήλθε έμμεσα σύμφωνα με το περιεχόμενο των άρθρων 3 παράγραφος 1 και 4 παράγραφος 1 της ανωτέρω Οδηγίας, όπως αυτό μεταφέρθηκε στην διάταξη του άρθρου 6 παρ. 2 του Ν. 22541/1994;

3) Στην έννοια των καταχρηστικών όρων και του εύρους τους όπως αυτοί ορίζονται στις διατάξεις των άρθρων 3 παράγραφος 1 και 4 παράγραφος 1 της Οδηγίας 93/13 περιέχεται η εξαίρεση του άρθρου 1 παράγραφος 2 εδ. α και β της οδηγίας 93/13;

4) Καταλαμβάνεται από τον έλεγχο της καταχρηστικότητας γενικού όρου συναλλαγής κατά τις διατάξεις της Οδηγίας 93/13/ΕΚ, ο όρος σε πιστωτική σύμβαση που συνάπτει καταναλωτής με πιστωτικό ίδρυμα, ο οποίος αποδίδει το περιεχόμενο κανόνα ενδοτικού δικαίου του κράτους μέλους, εφόσον ο σχετικός όρος δεν αποτέλεσε αντικείμενο χωριστής διαπραγμάτευσης;

[caption id="attachment_1713082" align="alignnone" width="400"] Ο δικηγόρος κ. Κοντογιάννης[/caption]

Ο δικηγόρος του δανειολήπτη που προσέφυγε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο, Ηλίας Κοντογιάννης, χαρακτηρίζει «νησίδα ελπίδας» την απόφαση, σημειώνοντας ότι «απηχεί τόσο την άποψη της ισχυρής μειοψηφίας της Σύνθεσης της Ολομέλειας του ΑΠ, όσο και το κοινό περί δικαίου αίσθημα και ισχυροποιεί την επιθυμία για εξεύρεση μιας δικαιοπολιτικά ορθής λύσης σε αυτό το μείζον κοινωνικο-οικονομικό πρόβλημα, το οποίο κατέστησε ομήρους χιλιάδες δανειολήπτες».