KEK - Voucher-gate: Καμιά έκτακτη συγκυρία δεν κρατά για πάντα
KEK - Voucher-gate: Είναι πολλά τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από το πολλαπλώς ενοχλητικό, πρόσφατο πολιτικό συμβάν. Ο Απόστολος Φωτιάδης, ανεξάρτητος δημοσιογράφος, καταθέτει τα δικά του.
Τι μας δείχνει το voucher-gate
Ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα που προκύπτει από την ιστορία voucher-τηλεκατάρτιση είναι ότι η δεξιά παράταξη δεν έχει ακόμα αντιληφθεί τι συνέβη στο επίπεδο κοινωνίας-επικοινωνίας τα χρόνια των μνημονίων.
Το ότι δηλαδή από το 2009 έως και το 2015 ένα συμπαγές μιντιακο-πολιτικό καθεστώς προσπάθησε να επιβάλει εξαιρετικά βίαια έναν μονόλογο γύρω από την λογική και την πρακτική όσων εφαρμόστηκαν στην οικονομία και την κοινωνία, για να συντριβεί από την εναλλακτική κινητοποίηση ομάδων και μονάδων στα κοινωνικά δίκτυα, πάνω στην οποία σκαρφάλωσε στην πορεία η αντιπολιτευτική επικοινωνιακή δυναμική τού ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί η ερευνητική δημοσιογραφία να πυροδοτεί εξελίξεις, αλλά η ένταση που εκδηλώνεται από αυτές τις ομαδοποιήσεις παίζει καθοριστικό ρόλο στην αποδόμηση κυρίαρχων αφηγημάτων. Δυστυχώς αυτό, από κομμάτι του μετέπειτα κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, έγινε αντιληπτό ως «ο πόλεμος των τρολ»· αλλά πριν το 2015 υπήρξε κάτι πολύ σπουδαιότερο.
Υπήρξε πραγματική στάση και θέση πολιτών απέναντι στην εξουσία. Εάν η τηλεκατάρτιση έγινε αφορμή για να αφυπνιστεί αυτή η δυναμική μετά από χρόνια απουσίας, τότε το κόστος για την κυβέρνηση θα είναι πολλαπλάσιο από αυτό ενός απλού σκανδάλου.
Η αφέλεια ότι μπορούν να περάσουν το φιάσκο της τηλεκατάρτισης με τα μίντια να επιβάλουν σιωπή και ας φωνάζουν μερικοί στα τάιμλάιν δείχνει ότι ούτε έχουν καταλάβει με ποιους τα βάζουν, ούτε έχουν εκτιμήσει το κοινωνικό βάθος αυτής της ιστορίας. Η συνταγή «έχω μαζί μου τα μίντια και περνάω ό,τι γραμμή θέλω» συνετρίβη στην Ελλάδα μια φορά και θα ξανα-συντριβεί.
Ένα ενδιαφέρον δεύτερο συμπέρασμα από το voucher-gate είναι ότι η ευκαιρία για ολική επαναφορά που προέκυψε το μήνα Μάρτιο, με την διττή κρίση στα σύνορα και λόγω της επιδημίας, δεν είναι αρκετή από μόνη της για να εξωραΐσει τα ελαττώματα της κυβέρνησης. Αρκετοί μεγάλο-παράγοντες δημοσιογράφοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι οι πρώτοι οχτώ μήνες της διακυβέρνησης κατά κάποιο τρόπο δεν συνέβησαν.
Ούτε η κατάλυση του κράτους δικαίου στην περίπτωση Ινδαρέ, ούτε η κωλοτούμπα στο Μακεδονικό, ούτε η μέτρια οικονομική απόδοση του τελευταίου τριμήνου του 2019, ούτε το φιάσκο της εισβολής των ΜΑΤ στα νησιά και η αλλοπρόσαλλη πολιτική στο προσφυγικό με κατάργηση και επανίδρυση του Υπουργείου μέσα σε έξι μήνες, ήταν θέμα πλέον.
Το πολιτικό κεφάλαιο που πιστωνόταν από το «εγκαίρως» των αποφάσεων για την επιδημία στον πρωθυπουργό και η δυναμική αντιμετώπιση της στρατηγικής Ερντογάν, θα ήταν από εδώ και πέρα το σημείο αναφοράς από το οποίο και πέρα θα μετριόταν η κυβέρνηση, μέχρι που ήρθε το voucher-gate να ραγίσει την σχεδόν τέλεια επικοινωνιακή εικόνα –υπενθυμίζοντας ότι στις δημοκρατίες καμιά έκτακτη συγκυρία δεν κρατά για πάντα: στο τέλος πάντα την περιμένει το έλλειμμα πολιτικού βάθους και σχεδιασμού.
(Πηγή: nomadicuniversality.com)
