Ιδιωτικοποίηση του νερού σημαίνει δίψα για περισσότερο κέρδος

Ενημερωτική συνέντευξη Τύπου έδωσαν χθες οι προέδροι της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ, Σωματείου Εργαζόμενων ΕΥΑΘ και νομικών. Καυτό θέμα η ιδιωτικοποίησης του του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος. Θυμίζουμε ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα βρίσκεται διαρκώς στην πολιτική ατζέντα μετά το 2010 και την υπογραφή του 1ου Μνημονίου. Σήμερα επανέρχεται δια άλλης οδού, μέσω της ιδιωτικοποίησης του ΕΥΣ.

Στη συνέντευξη Τύπου που έγινε στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, αναλύθηκαν οι λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει να προχωρήσει αυτή η ιδιωτικοποίηση. Εκτός από τους συνδικαλιστές της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ ήταν παρόντες και οι δικηγόροι που ασχολούνται με τη νομική μάχη που διεξάγεται στο ΣτΕ, για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης και την προστασία του νερού ως δημόσιου αγαθού.

Ο Ηλίας Κορλός, πρόεδρος της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ, τόνισε ότι η ιδιωτικοποίηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος αποτελεί χειρότερη εξέλιξη από την ιδιωτικοποίηση της ίδιας της ΕΥΔΑΠ. Παρά το γεγονός ότι άλλα ισχυρίζεται ο υπουργός Υποδομών, Κώστας Καραμανλής. «Η εταιρεία θα εισπράττει τις απαιτήσεις του εργολάβου από τον πολίτη. Σε όποια χώρα μπήκε ιδιώτης στον κύκλο του νερού ανέβηκε η τιμή και έπεσε η ποιότητα. Φανταστείτε τι προβλήματα θα προκαλούσε σήμερα μέσω πανδημίας».

Όπως είπε ο δημοσιογράφος και συντονιστής της χθεσινής συνέντευξης Τύπου, Γιώργος Αυγερόπουλος, σε προηγμένες οικονομικά χώρες της Δυτικής Ευρώπης όπως η Γαλλία, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, όλο και περισσότερες πόλεις επιστρέφουν στο μοντέλο δημόσιου ελέγχου των υδάτων έπειτα από την κατά γενική ομολογία αποτυχία των ιδιωτικοποιήσεων.

Για όσους δεν γνωρίζουν  ο Γ. Αυγερόπουλος υπογράφει την ταινία «Μέχρι την τελευταία σταγόνα» που αναφέρεται στον μυστικό πόλεμο του νερού στην Ευρώπη.

https://youtu.be/TOLkntVIF-w

Από μεριάς του ο πρόεδρος των εργαζόμενων της ΕΥΑΘ, Γιώργος Αρχοντόπουλος, επέστησε την προσοχή στον κίνδυνο οι δήμοι να βρεθούν όμηροι των ιδιωτών, καθώς στις συμβάσεις θα προβλέπονται συγκεκριμένοι στόχοι κατανάλωσης και ποσοστά κέρδους, ενώ μεγάλο κίνδυνο θεωρεί και την απώλεια της τεχνογνωσίας που θα περάσει σε πολυεθνικές και τις θυγατρικές τους, καθιστώντας το κράτος οιονεί όμηρο ακόμα και στο μελλοντικό ενδεχόμενο επανακρατικοποίησης. 

Τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο

Σε θέμα που έκανε η εφημερίδα ΕΦΣΥΝ ο δημοσιογράφοςΜιχαήλ Άγγελος Κωνσταντόπουλος παρουσίασε την παγκόσμια τάση, που είναι η επιστροφή των δικτύων ύδρευσης στον δημόσιο έλεγχο

«Σύμφωνα με έρευνα του διεθνούς think tank «Transnational Institute» από το 2015 («Here to stay: water remunicipalisation as a global trend»), 180 πόλεις και κοινότητες σε 25 χώρες, μεταξύ των οποίων το Μπουένος Αϊρες, το Γιοχάνεσμπουργκ, το Παρίσι, η Ακρα (Γκάνα), το Βερολίνο, η Λα Παθ, το Μαπούτο (πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης) και η Κουάλα Λουμπούρ, επέστρεψαν στον δημόσιο έλεγχο τα συστήματα ύδρευσής τους από το 2000 και μετά. Περισσότερες από 100 πόλεις που προχώρησαν στην επανακρατικοποίηση προέρχονται από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, 14 από την Αφρική και 12 από τη Λατινική Αμερική.

Γαλλία

Αποτελεί την έδρα ορισμένων από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές στον τομέα της ύδρευσης παγκοσμίως. Το 1985 ιδιωτικοποιήθηκε το 77% του δικτύου ύδρευσης της χώρας. Το 2010 η δημόσια «Eau de Paris» ανέλαβε την ύδρευση της πρωτεύουσας με θετικά αποτελέσματα, αποτελώντας πρότυπο για άλλους γαλλικούς δήμους, ενώ αρκετοί δήμαρχοι χρησιμοποίησαν το συγκεκριμένο υπόδειγμα ζητώντας από τις ιδιωτικές εταιρείες να κατεβάσουν τις τιμές.

Ηνωμένο Βασίλειο

Οι ιδιωτικοποιήσεις σε Αγγλία και Ουαλία εντάθηκαν την περίοδο 1989-1993 και έφεραν αυξήσεις της τιμής του νερού 40% κατά μέσο όρο. Οι μεγάλες εταιρείες που ανέλαβαν τη διαχείριση λαμβάνουν φοροαπαλλαγές και συχνά δεν διαχειρίζονται υπεύθυνα τα αποθέματα. Πλέον, η κοινή γνώμη δείχνει να είναι υπέρ της επανακρατικοποίησης [59% υπέρ (ινστιτούτο YouGov-2017) και 50% υπέρ έναντι 25% κατά (YouGov-2019)].

Γερμανία

Το μεγαλύτερο κομμάτι της ύδρευσης ανήκει σε δημόσιους φορείς. Η ύδρευση του Βερολίνου ξεκίνησε να ιδιωτικοποιείται το 1995 για να επιστρέψει υπό δημόσιο έλεγχο το 2014. Το διάστημα της ιδιωτικοποίησης η μέση τιμή του νερού ανέβηκε κατά 30% και από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ξεκίνησαν να δραστηριοποιούνται κινήματα που ζητούσαν την επιστροφή του στον δημόσιο έλεγχο. Το παράδειγμα του Βερολίνου ακολουθούν κι άλλοι δήμοι ύστερα από δύο δεκαετίες ιδιωτικοποιήσεων και την πίεση κινημάτων.

Ιταλία

Σε δημοψήφισμα του 2011 το 95% τάχθηκε κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού.

ΗΠΑ

Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων σε μεγάλες πόλεις όπως η Ατλάντα στην Πολιτεία της Τζόρτζια. Η ύδρευση ιδιωτικοποιήθηκε το 1998 με συμβόλαιο παραχώρησης 20 ετών το οποίο όμως διακόπηκε το 2002 λόγω χαμηλής ποιότητας και ζητημάτων κακοδιαχείρισης. Στο χτυπημένο εδώ και πολλά χρόνια από την αποβιομηχάνιση και την οικονομική κρίση Ντιτρόιτ στο Μίσιγκαν η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης οδήγησε το 2014 σε χιλιάδες αποκοπές νερού σε πολίτες, που έκαναν τον γύρο του κόσμου, αναγκάζοντας τον ΟΗΕ να παρέμβει καθώς η πρόσβαση στο νερό αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Αρκετές ακόμα πόλεις, όπως το Στόκτον της Καλιφόρνιας με 300.000 κατοίκους, μετά την αποτυχία του «πειράματος» μεταξύ 2003 και 2007, επέστρεψαν στον δημόσιο έλεγχο.