Ο Ιερώνυμος στα μονοπάτια του μακαριστού Χριστόδουλου
Έχει ξημερώσει στην εποχή κορονοϊού που θα αναγκάσει την Ελλάδα πάλι να βολοδέρνει. Αυτή την περίοδο λοιπόν εξαιτίας των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και της Αγιάς Σοφιάς έχουν επανακάμψει άνθρωποι που συστήνουν τους εαυτούς τους ως υψηλοτάτου πατριωτικού φρονήματος ή σίγουρους για την επικείμενη καταστροφή της Τουρκίας και την επακόλουθη ανασύσταση της πάλαι ποτέ ένδοξης Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Στο παρελθόν ο μακαριστός Χριστόδουλος ήταν εις εξ αυτών. Είχε καθιερώσει συνάξεις τέτοιου περιεχομένου που τάιζαν τις φαντασιώσεις ενός νεο-μεγαλοϊδεατισμού, επικίνδυνου και ανιστόρητου. Σε αντίθεση με τον μακαριστό ο Ιερώνυμος είχε δείξει ένα χαρακτήρα νηφάλιο, σώφρονα και αφοσιωμένο στα καθήκοντα που υπαγορεύει ο τίτλος του. Αυτή του τη σεβαστή στάση έρχεται να ανατρέψει διοργανώνοντας ιερή ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου στη Μητρόπολη, ως απάντηση στην προκλητική ενέργεια του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί.
Πρόκειται για μία κίνηση που συμβάλλουν στην προώθηση του εθνικισμού και του σοβινισμού ανοίγοντας τη στρόφιγγα για άλλου είδους ενέργειες από το εκκλησίασμα. Το χαμηλό επίπεδο ιστορικής γνώσης, το προσφυγικό κι η έξαρση προϋπαρχόντων ρατσιστικών συμπεριφορών μαζί με τον θρησκευτικό φανατισμό, δημιουργούν ένα κοκτέιλ που «χτυπά» στο κεφάλι. Κι αυτό το κεφάλι θα είναι κάποιου αθώου κι ανυποψίαστου ανθρώπου.
Σήμερα με ανακοίνωσή του ανακοινώνει ότι: «Την 24η Ιουλίου, ημέρα πένθους και οδύνης για όλη την Ορθοδοξία, τον Χριστιανισμό και ολόκληρο τον Ελληνισμό, θα προστώ της Ιεράς Ακολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου, στον Καθεδρικό Ι.Ν. των Αθηνών και σας καλώ όλους και όλες να ψάλλουμε μαζί το «τη Υπερμάχω» υπέρ βοηθείας και ενισχύσεως του γένους μας.
Η κίνηση Ερντογάν είναι απολύτως καταδικαστέα. Και κατανοητή είναι η ευαισθησία των Ελλήνων -και όχι μόνο- καθώς η Ιστορία μας επικαλύπτεται με την ιστορία της Αγίας Σοφίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχουν δράσεις και αντιδράσεις που δεν συμπορεύονται με μέτρο και λογική. Η κυβέρνηση και ο διεθνείς πνευματικός κόσμος κινείται με νηφαλιότητα για το ζήτημα της ιστορικής εκκλησίας και αυτό αρκεί.
