Ηλικιωμένοι: Πόσο κοστίζει μια ζωή;
Ο τόπος της αλήθειας είναι τα ίδια τα γεγονότα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται. Αν κάποτε ισχυρίζονταν κάποιοι ότι υπάρχουν μόνο δικαιώματα των Άγγλων, των Γάλλων, των Αμερικάνων κλπ., σήμερα υπάρχουν οι πολιτικές που αναγνωρίζουν μόνο τα δικαιώματα των νέων, των κερδοφόρων κλπ. Kαι καταλήγουν στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι όταν πεθαίνουν ηλικιωμένοι, κατά μία έννοια ανήκουν στους δικαιολογημένους θανάτους που δεν μας αφορούν.
Ο καθηγητής Νομικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, Κώστας Δουζίνας σχολιάζει τον αποκλεισμό των ηλικιωμένων και που αυτός τους οδηγεί.
Την περασμένη Κυριακή, ο Αλέξης Πατέλης, οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, δήλωσε σε συνέντευξή για τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό: «Σταματάμε να παίρνουμε τα λεφτά των νέων και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους». Χτες ο Νεοδημοκράτης βουλευτής Κώστας Κυρανάκης πρόσθεσε ότι η ανεργία των νέων οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ψάχνουν για εργασία και δεν έχουν καλά βιογραφικά. Τα τεράστια προβλήματα των συντάξεων και της ανεργίας παρουσιάζονται ως επεισόδια της πάλης των γενιών και της ανευθυνότητας των νέων. Οι δηλώσεις είναι εξ ίσου ιδεολογικά συνεπείς και αποκρουστικές.
Αλλά η πανδημία αναδεικνύει μια πιο σκληρή πλευρά της νεοφιλελεύθερης πάλης των γενιών που υποβόσκει και σε μας. Ο Τόνι Άμποτ, ακραία νεοφιλελεύθερος και αποτυχημένος πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας και τώρα αντιπρόσωπος του Μπόρις Τζόνσον στις εμπορικές διαπραγματεύσεις, έδωσε διάλεξη σε δεξιό thinktank του Λονδίνου για την πανδημία. Ο Άμποτ κατήγγειλε τις «δικτατορίες υγείας» γιατί προστατεύουν τους ηλικιωμένους και δίνουν επιδόματα στους νέους. Κοστίζει $200.000 στην Αυστραλιανή κυβέρνηση, ισχυρίστηκε, να δώσει έναν επιπλέον χρόνο ζωής σε ηλικιωμένο.
Δεν υπάρχουν δυστυχώς αρκετοί πολιτικοί που να «βάζουν άβολα ερωτήματα για τον αποδεχτό αριθμό θανάτων». Σε αυτό το κλίμα φόβου είναι δύσκολο για τις κυβερνήσεις να ρωτήσουν «πόσο αξίζει μια ζωή;» και να αφήσουν την φύση να πάρει τον δρόμο της. Αλλά ο Άμποτ δεν περιορίστηκε στην επικαιροποίηση της ευγονικής. Τα μέτρα υποστήριξης των εργαζόμενων, υποστήριξε, δημιουργούν στους νέους που είναι σε αναστολή εργασίας την ιδεολογία ότι «μπορούν να πληρώνονται χωρίς να κάνουν τίποτα».
Οι ιδεολογικές ομοιότητες είναι προφανείς. Δεν υποστηρίζω ότι η εγκατάλειψη των ελληνικών οίκων ευγηρίας ήταν πολιτική απόφαση. Αλλά κάνει εντύπωση ότι μετά την πασίγνωστη γενοκτονία των ηλικιωμένων στην Δυτική Ευρώπη, η κυβέρνηση δεν επέβαλε αυστηρά μέτρα προστασίας τους σε χώρους όπου τριγυρνάει η αρρώστια και ο θάνατος. Όσο για τα επιδόματα αναστολής εργασίας είναι τόσο μικρά και χρονικά περιορισμένα στην Ελλάδα. Δεν θα ανησυχεί ο κ. Κυρανάκης ότι δημιουργούν ιδεολογία αργομισθίας.
