«Κάθαρση»: Να μιλήσει ο σοφός λαός

Με αφορμή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θυμήθηκα τη διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες και το δημοψήφισμα.

 Όταν ο Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα εργαζόμουν στον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ. Ήταν μια πρωτόγνωρη διαχείριση της επικαιρότητας. Και μάρτυς μου ο Θεός από την πρώτη στιγμή στήριξα την απόφαση του Τσίπρα παρά το γεγονός ότι τότε ο ΣΚΑΪ ήταν ο μοναδικός τηλεοπτικός σταθμός που με καθαρότητα και χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρε πρώτος σαφή θέση υπέρ του «Ναι».

Τα αποτελέσματα τα είδαμε και τα ξέρουμε και μακάρι κάποια στιγμή να δοθούν στη δημοσιότητα και τα πρακτικά του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών που ζητά ο Τσίπρας. 

Στήριξα την απόφασή του γιατί η Δημοκρατία δεν είναι τσάμπα και βερεσέ. Ο λαός πρέπει να έχει άποψη και συμμετοχή σε κάθε κρίσιμο σημείο που αφορά στην πατρίδα και το έθνος όπως συμβαίνει στις εκλογές. Και όταν πρόκειται για τους Έλληνες το πιστεύω διπλά και τριπλά. Γιατί εμείς θέλουμε τη βολή μας γενικά και ειδικά. 

Και με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ και όλο το κλίμα το οποίο δείχνει να συνοδεύει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη σε κάθε της βήμα, πιστεύω βαθιά και ειλικρινά ότι έφτασε η ώρα του σοφού λαού να μιλήσει. Ούτως ή άλλως θέμα για πρόωρες κάλπες υπάρχει και είναι οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα που αν μη τι άλλο είναι σοβαρές και απρόβλεπτες. 

Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι έχει μπροστά της ακόμα δυο χρόνια μέχρι τις κάλπες του 2027 αλλά είναι εξόφθαλμο ότι δεν μπορεί να πάει πουθενά έτσι και με αυτές τις συνθήκες. Αυτές είναι οι δεύτερες τετραετίες. Δύσκολες και απρόβλεπτες.

Κανένα κυβερνητικό έργο δεν πρόκειται να προχωρήσει. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το είχε υπολογίσει ο Μητσοτάκης. Άλλωστε οι περισσότεροι βουλευτές την επανεκλογή έχουν στο μυαλό τους από την επομένη των εκλογών. Και με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν χρειάζεται να πω ότι οι μισοί κοιτάνε πλέον «με μισό μάτι» τους άλλους μισούς. 

Και επειδή διαβάζω όλο και πιο συχνά τις τελευταίες μέρες τη λέξη «κάθαρση», δε βλέπω άλλη πιο τίμια και καθαρή επιλογή από τις κάλπες. Τις ζητά σύσσωμη η αντιπολίτευση που θέλει «πολιτική αλλαγή», λογικά θα έπρεπε να τις σκεφτεί σοβαρά και ο Μητσοτάκης γιατί η κυβέρνησή του μπαίνει σε συνθήκες «παράλυσης» ενώ το αφήγημά του για την ανάγκη σταθερότητας μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί υπό τη δεδομένη πραγματικότητα. 

Οπότε τα στυλό κάτω και ας μιλήσουν οι πολίτες. 

Έτσι ο λαός θα έχει την ευκαιρία να στείλει τον Μητσοτάκη σπίτι του - εάν το κρίνει -και να δώσει την πρωθυπουργία στον Ανδρουλάκη ή στον Φάμελλο. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους βουλευτές που θα θεωρήσει ότι τον ξεγέλασαν. 

Άλλωστε όπως ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει πει με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ: «Όταν ένας γόρδιος δεσμός δεν λύνεται, τότε πρέπει να κόβεται». 

Αν είναι να έρθει η «κάθαρση» λοιπόν, ας έρθει με την υπογραφή του σοφού μας λαού. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, έλεγε ο Παύλος Μπακογιάννης.

Ή μήπως υπάρχουν;