Κι’ όμως ο ανταγωνισμός τους κάνει κακό…
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός πήγαν στο Αμπου Ντάμπι για να διαλύσει ο ένας τον άλλο και τελικά διαλύθηκαν από την Φενέρ και τη Μονακό.
Ο Λιονέλ Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο έγιναν αυτό που έγιναν και έφτασαν εκεί που έφτασαν, χάρη στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ο ένας τραβούσε τον άλλον προς τα επάνω, στα όσα εντυπωσιακά έκανε ο ένας το Σάββατο απαντούσε ο άλλος την Κυριακή, στα όσα απίθανα έκανε ο ένας την Τρίτη, τα ξεπερνούσε ο άλλος την Τετάρτη και κάπως έτσι έφτασαν να κάνουν μυθικά ρεκόρ, να αποκτήσουν αμέτρητους ομαδικούς τίτλους, αλλά και δεκάδες προσωπικές διακρίσεις. Η σχέση μεταξύ τους δεν ήταν ποτέ καλή σε ανθρώπινο επίπεδο, δεν έγινε όμως τοξική, δεν το επέτρεψαν οι ίδιοι να γίνει. Κάπως έτσι στην εποχή τους είδαμε δύο, αν όχι τους δύο, από τους τέσσερις πέντε καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.
Αυτά είναι τα οφέλη του ανταγωνισμού. Συνήθως έτσι λειτουργεί ο ανταγωνισμός, είτε σε προσωπικό, είτε και σε ομαδικό επίπεδο. Την εποχή της κορύφωσης της κόντρας της Μάντσεστερ Σίτι και της Λίβερπουλ στην Αγγλία, είδαμε δύο ομάδες να βελτιώνονται συνεχώς, να γίνονται καλύτερες, να φτάνουν ή και να ξεπερνούν τα όρια τους, να φτάνουν ή και να ξεπερνούν τους 90 βαθμούς κάθε σεζόν στην Πρέμιερ για να πάρουν ένα πρωτάθλημα. Ο ανταγωνισμός που τους έκανε καλύτερους…
Στην μπασκετική Ελλάδα συμβαίνει το εξής παράδοξο, ο ανταγωνισμός μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού τους τραβάει προς τα κάτω, διότι εδώ ο ανταγωνισμός στηρίζεται πρώτα και πάνω από όλα στην τοξικότητα.
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου εδώ
