Κυβέρνηση εμβολιασμός: Σαν στο σπίτι τους

Πλησιάζουμε τους 5.000 νεκρούς αλλά αυτό δεν εμπόδισε σε τίποτα τους πραιτοριανούς για μία ακόμη φιέστα.  Σοκαριστική κατά τη γνώμη μου για όποιον διαθέτει μια ελάχιστη αίσθηση μέτρου κι έναν κάποιο αυτοσεβασμό

Η συγκεκριμένη πράξη της κυβέρνησης, να βάζει στην άκρη τους υγειονομικούς της πρώτης γραμμής  προκειμένου να εμβολιαστούν χαμογελαστοί υπουργοί, νεαροί χωρίς προβλήματα υγείας, , γενικοί γραμματείς, σύζυγοι υπουργών που δεν έχουν δει ούτε την πόρτα της ΜΕΘ διότι ασκούν «life style medicine», εξηγεί γάργαρα και διάφανα γιατί βουρλίστηκαν όταν προέκυψε το πρώτη φορά αριστερά.

Αμφισβητήθηκε η αίσθηση της παντοδυναμίας τους και τους κυρίευσε ο φόβος του αποχωρισμού. Συναισθήματα και συμπεριφορές που έχουν ως παρονομαστή  το συμφέρον, την κτητικότητα και την έλλειψη προσωπικής ευθύνης.

Οι παράλογες απαιτήσεις φαίνονται στην κυβέρνηση απόλυτα λογικές. Η χώρα της ανήκει κι οι σχεδόν 5.000 νεκροί είναι απλά μία παράπλευρη απώλεια, την οποία δεν θα χρεωθεί κι όλας. Σε τελευταία ανάλυση, όπως λέει και ο Κύρκος Δοξιάδης, η κρατική εξουσία δεν ασκείται πλέον στο όνομα του «κυρίαρχου λαού», αλλά σε εκείνο του προ–νεωτερικού ηγεμόνα, ο οποίος ευρίσκεται υπεράνω των νόμων, καθ’ ότι είναι εκείνος που τους θεσπίζει.

Δεν είναι θέμα αριστερής ή δεξιάς κυβέρνησης

Δεν είναι θέμα ιδεολογικό. Δεν είναι θέμα ότι «αξιοποιήθηκε» μηδαμινός ο αριθμός μπροστά στα 400.000 εμβόλια της Pfizer που έχουμε να λαμβάνουμε τον Ιανουάριο. Δεν έχει σημασία αν στη Γερμανία ο Σπαν έχει τονίσει πως οι πολιτικοί θα περιμένουν τη σειρά τους κι αν χρειαστεί στο μέλλον, θα εμβολιαστούν κάποιοι συμβολικά.

Όταν κάτι νιώθεις ότι είναι ιδιοκτησία σου, όπως ανοίγεις το ψυγείο σπίτι σου να πάρεις αυτό που θες, έτσι θα πάρεις κι από το ψυγείο τα εμβόλια. Αντιμετώπισαν το εμβόλιο ως προνόμιο. Κι έβγαζαν χαρούμενες selfies... Όλα τα άλλα είναι προφάσεις. Και μπορεί μετά την κατακραυγή ο πρωθυπουργός να έδωσε εντολή να σταματήσει ο εμβολιασμός των υπουργών του, όμως το θέμα δεν είναι αν σταματάνε, αλλά γιατί ξεκίνησαν.

Η στάση της κυβέρνησης στον εμβολιασμό δείχνει όχι μόνο την περιφρόνησή της προς τους υπηκόους, αλλά εξηγεί και τον τρόπο της απέναντι στον βασικό της πολιτικό αντίπαλο. Δεν διεξάγει μαζί του μία μάχη με όρους πολιτικής αλλά με όρους μίσους. Αν μπορούσε θα τον έτρωγε και ζωντανό. Το μίσος αυτό σχετίζεται με τον εσωτερικό της φόβο να μη χάσει ποτέ ξανά αυτό που της ανήκει. Γι΄αυτό παράγει εδώ και δύο χρόνια περισσότερο αυταρχισμό από όσο μπορούμε να καταναλώσουμε ως κοινωνία.

Ας το εννοήσουμε: ο φόβος του κορονοϊού χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την παραβίαση του Συντάγματος και θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ακόμα και την τελευταία ημέρα, πριν έρθει ο καινούργιος χρόνος, το Όργανο Χρυσοχοΐδη δίνει εντολή  στα ΜΑΤ να εισβάλουν στις φοιτητικές εστίες σπάζοντας τις πόρτες.

Μην γελιέστε, θα έρθει η σειρά και των άλλων εστιών… Διότι προς ώρας, τίποτα δεν μας ανήκει.

Εμείς τους ανήκουμε.