Γιώργος Κωνσταντίνου: H σχέση με την κόρη του και η μάχη με τον τζόγο
Ο Νίκος Χατζηνικολάου στο «Ενώπιος Ενωπίω» της Δευτέρας (08/03) είχε ως καλεσμένο τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Αυτό το διάστημα ο έμπειρος ηθοποιός πρωταγωνιστεί μαζί με το κινηματογραφικό του ταίρι, τη Μάρω Κοντού σε σποτ για τον εμβολιασμό. Ο 86χρονος δημοφιλής ηθοποιός μίλησε, μεταξύ άλλων, για τη ζωή του, από την πρώτη του επαφή με το θεατρικό σανίδι μέχρι σήμερα.
Από εκεί και πέρα, στάθηκε στο ποια ήταν η σχέση με τη μητέρα του, πώς ένιωσε για την εγκατάλειψη από τον πατέρα και για τον εθισμό του στον τζόγο.
Μάλιστα, αναφέρθηκε όντας αρκετά υπερήφανος και στα δύο του παιδιά, τα οποία έχουν ακολουθήσει τον δρόμο της τέχνης. Ο ίδιος γεννήθηκε στην πλατεία Βάθη και είναι γιος του τενόρου Μιχαήλ Κωνσταντίνου και της ηθοποιού Νίτσας Φιλοσόφου.
Μιλώντας για τους γονείς του ανέφερε:
«Οι γονείς μου ήταν πρωταγωνιστές της οπερέτας. Στην Αλεξάνδρια τους λάτρευε ο κόσμος, είχαν μεγάλη επιτυχία. Τον πατέρα μου δεν τον έζησα πολύ, εξαφανίστηκε, έφυγε! Ο πατέρας μου δεν είχε παντρευτεί την μητέρα μου και η μητέρα μου το έφερνε βαρέως ότι εγώ ήμουν ουσιαστικά ένα εξώγαμο παιδί. Όταν μεγαλώσαμε η μητέρα μου χρόνια μετά, ζήτησε να παντρευτούν. “Για να συνεχίσει να σε βοηθάει ο γιoς μου, θα παντρευτούμε" του είπε. Και παντρεύτηκαν εκείνη στα 60 και εκείνος στα 70 και μετά χώρισαν. Ο πατέρας μου ήταν τενόρος και η μητέρα μου πριμαντόνα».
Ο έρωτας δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή μου
«Τα παιδικά χρόνια μετά την κατοχή ήταν δύσκολα δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε. Mετά το 1948 αρχίσαμε να κυκλοφορούμε. Η ανάγκη για επιβίωση δεν μας άφησε να κάνουμε όνειρα. Ήμουν στο σπίτι με τη γιαγιά που ήταν αυταρχική και υπήρχε ένα κλίμα τρόμου. Από εκεί σέρνω κάποια κατάλοιπα» είπε. Αφού αποφάσισε να ασχοληθεί με την ηθοποιία έδωσε εξετάσεις για την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ωστόσο απορρίφθηκε ως «εντελώς ατάλαντος». Όμως τον κράτησε ο Κάρολος Κουν στο Θέατρο Τέχνης.
Για την προσωπική του ζωή και την κόρη του ο ηθοποιός είπε: «Είχα μια απέχθεια στο σκάλισμα της προσωπικής ζωής. Απέκλεισα την προσωπική μου ζωή από τη δημοσιότητα. Ο έρωτας δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Πέρασα ελαφρά από αυτή την ιστορία. Με τα παιδιά μου είμαι φιλαράκια. Με την κόρη μου έχουμε παίξει και μαζί [...] Η κόρη μου θέλει με τα δικά της όπλα να πολεμήσει, και αυτό το χαίρομαι πραγματικά. Προσπαθούμε να απελευθερωθούμε ο ένας από τον άλλο». Ο ηθοποιός μίλησε με χαρά και για τον γιο του που είναι καταξιωμένος μουσικός.
https://youtu.be/s0ahC5uri0M
Για τον τζόγο έχω να πω: «Πας παίζων, χάνει»
Η μάχη που έδωσε κατά του εθισμού του τζόγου:
Όλοι έχουν μείνει σε αυτό το σημείο του βιβλίου μου γιατί πουλάει. Θα είχα κάθε λόγο να το εξαφανίσω. Νομίζω ότι ο τζόγος, κατά τη φιλοσοφική μου άποψη, είναι έμφυτος. Από μικρά παιδάκια λέμε "αυτό είναι δικό μου" και "ποιος θα κερδίσει κέρματα;". Είναι ένα σκαλοπάτι που οδηγεί στη κατηφόρα την μεγάλη. Αν μπλέξεις με αυτό, είναι ένας καταστροφικός εθισμός. Το λέει άλλωστε και το ρητό "πας παίζων, χάνει". Όποιος τζογάρει χάνει. Κάποια στιγμή που κέρδιζα ήταν μια παγίδα και αυτό...».
Ο ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου μέσα από την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Showtime», εξομολογείται για πρώτη φορά τη μάχη του με τον τζόγο και τα εφιαλτικά βράδια που πέρασε εξαιτίας του εθισμού του.
Γράφει στο βιβλίο του: «Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια. Και, τελικά, μου έγινε ένα καταστροφικό πάθος που δεν μπόρεσα να ελέγξω. Δεν ήμουνα από τους τυχερούς παίκτες. Και ποιος είναι άλλωστε; Δεν πιστεύω ότι μένει κανείς τυχερός για πολύ. [...] Ωστόσο, εγώ παραήμουν άτυχος. Στα παιχνίδια της πόκας, από τα επτά άτομα που παίζαμε συνήθως εκείνος που έφευγε σχεδόν πάντα πρώτος από το τραπέζι ήμουν εγώ».
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου ανέφερε σε άλλο σημείο του βιβλίου: «Είχα κάνει μια θεατρική παράσταση που με κατέστρεψε. Αναγκάστηκα να χρεωθώ σε τοκογλύφους. Προσπάθησα να ρεφάρω με δύο επόμενες δουλειές, αλλά και αυτές ήταν καταστροφικές. Φαινόμουν τελειωμένος. Όμως, ήμουνα και πολύ νέος ακόμα για να πέσει ο τίτλος “Τέλος”.
Έπειτα δεν θα είχε γούστο γι' αυτόν που σκάρωνε το παιχνίδι να το τελειώσει στα γρήγορα. Είχα πολλά χρόνια μπροστά μου για να βασανιστώ, έτσι που να το κάνει απόλυτη ευχαρίστηση. Για ποιον μιλάω; Πιστεύω στην ύπαρξη του καλού και του κακού πνεύματος. Αλίμονο. Πιστεύω στον Θεό, με λίγα λόγια. Και πιστεύω ότι ο τζόγος, μαζί με το μίσος του πολέμου, είναι τα αγαπημένα, τα απόλυτα παιχνίδια του κακού».
