Nupes: Η προοδευτική συμμαχία της Γαλλίας και η επιχειρούμενη αναγωγή στην Ελληνική πραγματικότητα
Δεν είναι η πρώτη φορά στη Γαλλία που δημιουργούνται αριστεροί συνασπισμοί. Το 1972 η Program Commun (Κοινή πλατφόρμα) συγκέντρωσε το τότε ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, το κόμμα των σοσιαλιστών υπό τον Φρανσουά Μιτεράν και ένα ακόμα μικρότερο κεντροαριστερό κόμμα. Το 1977 διαλύθηκε αλλά ο δρόμος για τη νίκη της αριστεράς στις προεδρικές εκλογές του 1981 είχε ανοίξει.
Το 1997 δημιουργήθηκε το Gauche Plurielle (πληθυντική αριστερά) από το Parti Communiste, τους οικολόγους της εποχής και την κεντροαριστερά. Κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές και έφερε τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν για 5 χρόνια στη θέση του πρωθυπουργού υπό το συντηρητικό Πρόεδρο Ζακ Σιράκ.
Ο σημερινός πρωταγωνιστής Ζαν Λικ Μελανσόν δεν είναι νέο πρόσωπο στη γαλλική πολιτική σκηνή. Εντάχθηκε στο σοσιαλιστικό κόμμα λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές που κέρδισε ο Μιτεράν το 1981.
Ήταν επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του Parti Socialiste και πολέμιος της μεταρρυθμιστικής φιλοευρωπαϊκής πλειοψηφίας του κόμματος μέχρι που αποχώρησε το 2008. Στη συνέχεια δημιούργησε το Le Parti de Gauche στα πρότυπα του Γερμανικού Die Linke. Το 2012 στις προεδρικές εκλογές κέρδισε το 11% των ψήφων. Εκμεταλλεύτηκε τη φθορά του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Ολάντ και το 2017 συγκέντρωσε το 19% των ψήφων στον πρώτο γύρο και παρότι δεν κατάφερε να περάσει στον δεύτερο έγινε ο νέος ηγέτης της αριστεράς στη Γαλλία.
Σήμερα ο Μελανσόν για να πείσει τους Γάλλους υποστηρίζει μία τολμηρή οικονομική πολιτική που είναι και η πλατφόρμα του συνασπισμού.
- Αύξηση του μηνιαίου κατώτατου μισθού
- Αύξηση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
- Αύξηση των συντάξεων.
- Καθιέρωση μίας "εγγύησης αξιοπρέπειας" για τους φτωχότερους
- Μηνιαίο επίδομα αυτονομίας για τους νέους.
- Μείωση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 60 για κάποιες κατηγορίες.
- Νέες θέσεις εργασίας δημοσίων υπαλλήλων.
Με τη Γαλλική κοινωνία εξαιρετικά πιεσμένη, από την σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μακρόν, όσο ουτοπικά και αν ακούγονται τα παραπάνω, συνιστούν ανακούφιση ακόμα και αν κοστίζουν 250 δισεκατομμύρια ευρώ και προϋποθέτουν αυξήσεις φόρων για τους έχοντες αλλά και δανεισμό της χώρας.
Σπουδαίοι οικονομολόγοι όπως ο Τομάς Πικετί που υποστηρίζουν την οικονομική πλατφόρμα της Συμμαχίας, κάνουν λόγο για έναν νέο ενάρετο κύκλο καταναλωτικών δαπανών που θα αποφέρει πρόσθετα φορολογικά έσοδα.
Η αναδιανομή του πλούτου η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων και ένας νέος οικολογικός σχεδιασμός των κοινωνιών είναι το ζητούμενο για τις δυνάμεις που εκφράζουν περίπου το ένα τρίτο της Γαλλικής κοινωνίας, η οποία πάντως είναι τριχοτομημένη σε φιλελεύθερους, εθνικιστές και σοσιαλιστές.
Το "αστικό μπλοκ" που εκπροσωπεί ο Μακρόν καταφέρνει και κερδίζει τις εκλογές όπως πιθανότατα θα κάνει και στις 19 Ιουνίου κυρίως λόγω της αποχής των νέων και ευάλωτων και της υψηλότερης συμμετοχής των πλουσιότερων και γηραιότερων ψηφοφόρων καθώς επίσης και της δυνατότητας μεγαλύτερης διείσδυσης στο εθνικιστικό μπλοκ σε συνθήκες εκλογών με δύο γύρους.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κάνει μία αναγωγή της Γαλλικής πολιτικής πραγματικότητας στην ελληνική. Υπάρχουν σαφέστατα ομοιότητες αλλά και μεγάλες διαφορές που έχουν να κάνουν κυρίως με τους συσχετισμούς στην ελληνική κοινωνία σε σχέση με τη Γαλλική, τις ιστορικές διαδρομές των κομμάτων αλλά και τα πρόσωπα.
Χονδρικά, η Νέα Δημοκρατία "δείχνει" τον Μακρόν και καταφέρνει μέχρι στιγμής να ενσωματώνει ή να κρατά απενεργοποιημένες τις οποίες αντίστοιχες εθνικιστικές δυνάμεις πού στην Ελλάδα δεν έχουν βρει τη "δική τους Λεπέν".
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποδεικνύει στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ως πρότυπο τη Nupes, και προσβλέπει σε μεγάλη φθορά της Νέας Δημοκρατίας από την ακρίβεια που πλήττει και τη μεσαία τάξη πέραν των ευάλωτων.
Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί μία επανεκκίνηση και σε κάθε περίπτωση θα έχει ένα κρίσιμο ρυθμιστικό ρόλο την επαύριο των εκλογών.
Η στάση του ΚΚΕ είναι γνωστή και τα υπόλοιπα κόμματα με εξαίρεση την "Ελληνική Λύση" βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Σε κάθε περίπτωση το να επιχειρεί κάποιος να αναλύει το πολιτικό μήνυμα των Γαλλικών εκλογών είναι θεμιτό και χρήσιμο αλλά η αναγωγή στην Ελληνική πραγματικότητα σκοντάφτει στην ίδια την πραγματικότητα. Επίσης δεν ζούμε στην Ευρώπη της δεκαετίας του 70' "προσδοκώντας ένα 1981" μιλώντας για τη Γαλλία και την Ελλάδα. Η κλιματική κρίση η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, οι εκττρωματικές ανάγκες και πρότυπα που έχει δημιουργήσει το κυρίαρχο καταναλωτικό μοντέλο δημιουργούν διαφορετικές συνθήκες.
Ο πολιτικός και κοινωνικός αλγόριθμος είναι πιο σύνθετος όσο και αν οι ανάγκες των πολλών παραμένουν επαυξημένες και ανεκπλήρωτες.
