Ο Αλέξης Τσίπρας μιλά στη μεσαία τάξη

Η αλήθεια είναι ότι στην «μεσαία τάξη» νομίζουν ότι ανήκουν σχεδόν όλοι οι Έλληνες. Και πιο φτωχοί που ταυτίζονται με αυτήν ως προσδοκία, και πιο πλούσιοι που δεν αντιλαμβάνονται ως επαρκή την ευημερία τους.

Και φυσικά οι πραγματικά μεσαίοι που δεν μπορούν να κατατάξουν εαυτούς διαφορετικά.

Όσοι δεν ταυτίζονται με την μεσαία τάξη είναι κάποιοι κατασταλαγμένοι που αποδέχονται την «τάξη» τους παλεύοντας για αυτή πιο περιχαρακωμένα.

Στις εκλογές του 2019 η μεσαία τάξη με την ευρεία της έννοια γύρισε την πλάτη της στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και αρκετό καιρό με θέσεις, συναντήσεις και επισκέψεις αλλά και προχθές με την πρόταση δυσπιστίας κατά του Υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα για το νέο πτωχευτικό κώδικα, ανοίγει ξανά απευθείας διάλογο μαζί της.

Γιατί η μεσαία τάξη πονάει στην τσέπη χωρίς να σημαίνει ότι είναι αδιάφορη για την πανδημία ή για τα εθνικά θέματα.

Η οικονομία όμως την απασχολεί πάντα περισσότερο γιατί είναι βαρόμετρο της καθημερινότητας της για να μην πω της ύπαρξής της.

Η μεσαία τάξη, που αγωνιά για την αύξηση του εισοδήματος της, τις σπουδές των παιδιών της, ένα ταξίδι όπως παλιά, μάτωσε επί ΣΥΡΙΖΑ για το εθνικό το μαξιλάρι των 37 δισεκατομμυρίων ευρώ αλλά είδε μόνο τα κατώτερα στρώματα να παίρνουν μέρισμα και τις ελίτ να μην αγγίζονται.

Σήμερα παρακολουθεί, την κυβέρνηση ακόμα να της υπόσχεται και να φλερτάρει με τη ελίτ αλλά και σημαίνοντα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μένουν στα βόρεια ή άλλα προάστια με όλα τα κομφόρ, να εξακολουθούν να διατυπώνουν λόγο με αναντίστοιχα σκληρό «ταξικό πρόσημο» που δεν την εκφράζει.

Είναι οι ίδιοι που απορούν σε συνεντεύξεις τους γιατί το κόμμα τους δεν εισπράττει τη φθορά της κυβέρνησης χωρίς να κοιτάζουν στον καθρέφτη. Υπάρχει σαφώς ένα κενό.

Αυτό το κενό που πολλές φορές μοιάζει και με κενό εκπροσώπησης το έχει διαγνώσει ο Τσίπρας και με τον σμπάρο της πρότασης δυσπιστίας βάζει διάφορες υποθήκες.

Βραχυπρόθεσμα, συσπειρώνει την κοινοβουλευτική του ομάδα, αφήνει «απέξω»  ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ και κυρίως βάζει τον Μητσοτάκη σε μία άχαρη θέση να στηρίξει τον Σταϊκούρα και το οικονομικό επιτελείο, το οποίο σχεδόν θα ξηλώσει «μεθαύριο» στον ανασχηματισμό ο ίδιος.

Μακροπρόθεσμα δε ο Τσίπρας απευθύνεται στα... φυσικά πρόσωπα της μεσαίας τάξης που δεν θέλουν να πτωχεύσουν από τα αλλοπρόσαλλα και αντιφατικά μέτρα για την πανδημία και μάλιστα ως εταιρεία.

Απευθύνεται στην μεσαία τάξη χωρίς μεσάζοντες τα πρόσωπα που διατίθενται προς πολιτική μετεγγραφή και πιθανώς πριν 20 χρόνια την εκπροσωπούσαν αλλά τώρα απλά ψάχνουν φανέλα να φορέσουν.

Ο Τσίπρας αναζητά τους τρόπους προσέγγισης και διεκδικεί την εκπροσώπηση της νέας μεσαίας τάξης όπως αυτή θα διαμορφωθεί με το τέλος της πανδημίας  αλλά και της αυταπάτης περί κανονικότητας.

Φαίνεται καθαρά πως οι αλλαγές που έκανε από πέρυσι στους μηχανισμούς γύρω του αλλά και στο κόμμα, του εξασφαλίζουν σχετική ηρεμία και δυνατότητα καθαρής στόχευσης.

Γιατί μία μελλοντική επάνοδος στην εξουσία θα κριθεί κυρίως σε εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που συναντιούνται σε αντιλήψεις, δικαιώματα και ελευθερίες με την Αριστερά αλλά θεωρούν μείζονα και την ιδιωτική τους σφαίρα. Δεν έχουν χρόνο να συμβάλλουν άμεσα στον κοινωνικό μετασχηματισμό και θέλουν οι κόποι τους να αποδίδουν και για τους ίδιους.

Θέλουν η μεσαία τάξη να εκπροσωπείται από ένα μεγάλο ανοιχτό προοδευτικό κόμμα. Θέλουν εκπροσώπηση.