Ο νόμος για τις διαδηλώσεις υπολόγισε και τον Ξενοδόχο
Μία από τις πρώτες επιστολές που έφτασαν στο πρωθυπουργικό γραφείο το αποκαλόκαιρο του 2019, ήταν από έναν ισχυρό επιχειρηματία που διατηρεί ξενοδοχειακή επιχείρηση στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων. Η επιστολή γραμμένη σε ευγενική και οριακά αρχαΐζουσα γλώσσα έθετε το ζήτημα του περιορισμού των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας γιατί καταστρέφουν την επιχειρηματικότητα, και αμαυρώνουν το πρόσωπο της πρωτεύουσας. Επιστολή που δεν μπορείς να αγνοήσεις όχι μόνο για το περιεχόμενό της αλλά κυρίως λόγω του αποστολέα της. Και δεν ήταν η μόνη από ξενοδοχειακή επιχείρηση ή μόνο ένας ο επιχειρηματίας.
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι η Νέα Δημοκρατία ακροβατεί με την θεσμοποίηση της καταστολής των διαδηλώσεων μόνο και μόνο επειδή το ζήτησαν δύο, τρεις ξενοδόχοι. Υπάρχει και ιδεολογική προδιάθεση υπάρχει και ένα διακύβευμα με την εργασιακή ζούγκλα που δημιούργησαν οι ΠΝΠ που ακολούθησαν τον κορονοϊό.
Ο προσεχής οικονομικός χειμώνας που έρχεται θα φέρει κόσμο και κοσμάκη στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Και ο απλός πολίτης και εργαζόμενος θα το σκέφτεται διπλά και τριπλά πριν διαδηλώσει αν ξέρει ότι ο νόμος θα τον καλεί να πληρώσει τις ζημιές που θα κάνουν ερήμην του, μπαχαλάκηδες και ενδεχομένως παρακρατικοί. Αν υπάρχουν τέτοια πράγματα στην χώρα μας βεβαίως βεβαίως.
Το νομοσχέδιο που εισηγείται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο η κυβερνητική πλειοψηφία σε ότι αφορά τις ζημιές που γίνονται σε περιουσίες αλλά και την αστική ευθύνη για τραυματισμούς, δεν προβλέπει να τις πληρώνει αυτός που τις προκαλεί αλλά ο διοργανωτής της οποιασδήποτε πορείας και συγκέντρωσης εάν αυτό εκτιμηθεί από την αστυνομία.
Επίσης κόντρα στην συνταγματική επιταγή «του συνέρχεσθαι» κατά το άρθρο 11, οι διαδηλωτές θα πρέπει προκαταβολικά να ζητούν άδεια από την αστυνομία. Σαφής παραβίαση καθώς το Σύνταγμα έχει ανάποδα το τεκμήριο, ότι δηλαδή η αστυνομία μπορεί να απαγορεύσει με αιτιολογημένη άποψη και όχι να ακυρώσεις εκ των προτέρων. Σκεφτείτε δηλαδή για ένα περιστατικό αστυνομικής βίας να θέλει μια συλλογικότητα να διαδηλώσει διαμαρτυρόμενη για τις αστυνομικές πρακτικές και να πρέπει πριν να ζητήσει άδεια από την ίδια την Αστυνομία.
Το δε άρθρο 7 για τη λήψη της απόφασης περί επικείμενης δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης, αυτή θα λαμβάνεται αποκλειστικά και μόνο από την Αστυνομία με βάση τον εκτιμώμενο αριθμό συμμετεχόντων. Θα «μετράει κεφάλια» δηλαδή η ΕΛ.ΑΣ και θα κρίνει αν μπορείς να εκφραστείς ή όχι.
Επίσης στις πόλεις με πληθυσμό άνω των 100 χιλιάδων κατοίκων «δεν θα επιτρέπεται η κατάληψη ολόκληρου του οδοστρώματος και η πλήρης διακοπή της κυκλοφορίας (λογικό) των οχημάτων από (προσέξτε την διατύπωση όμως) ιδιαίτερα μικρές σε σχέση με τη σημασία της συγκεκριμένης οδού για την εξυπηρέτηση της οδικής κυκλοφορίας και της κοινωνικοοικονομικής ζωής, συναθροίσεις.
Περίεργα πράγματα που αν τα προσθέσεις στα «Ιδρύματα αριστείας» και διάφορα άλλα που μπήκαν σαν κερασάκια στο βασικό ζητούμενο του νόμου μάλλον τον καθιστούν προβληματικό.
Επί της ουσίας πάντως πιθανότατα θα ακυρωθεί στην πράξη όταν οι διαδηλώσεις θα είναι μαζικές και σοβαρές. Πάντα όμως θα επικρέμαται η απειλή των διώξεων και το πιθανότερο είναι ότι θα «την πληρώνουν» οι τυπικοί και οι νόμιμοι. Όπως συμβαίνει συνήθως