Οι φρεγάτες Belharra και η επαπειλούμενη χρεοκοπία της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας

«Σήμερα μιλάμε για φρεγάτες. Δεν είναι όμως, παρά οι απόγονοι των θωρηκτών “Ύδρα”, “Σπέτσαι” και “Ψαρά”, που ο Χαρίλαος Τρικούπης παρήγγειλε στα ναυπηγεία της Χάβρης. Όταν, ήδη από το 1884, μια γαλλική ναυτική αποστολή συμμετείχε στην αναδιοργάνωση του ελληνικού ναυτικού, υπό τον Ναύαρχο Laurent Jospeh Lejeune. Όπως μιλάμε και για τα Rafale...]», δήλωσε μεταξύ άλλων σήμερα το πρωί ο πρωθυπουργός από το Παρίσι, για την συμφωνία με την Γαλλία, όπου μετά τα 24 Rafale «παίρνει παραγγελία» και για τις φρεγάτες Belharra προκειμένου οι Γάλλοι να βγάλουν τα σπασμένα (με 10 δισ για αρχή) μετά την ακύρωση της παραγγελίας των πυρηνοκίνητων υποβρυχίων Shortfin Barracuda από την Αυστραλία στο πλαίσιο της νέας συμφωνίας AUKUS.

Ας ελπίσουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα βρεθεί στην θέση του Χαρίλαου Τρικούπη 9 χρόνια μετά την παραγγελία στην Χάβρη όταν και αναφώνησε τον Δεκέμβριο του 1893 το περίφημο «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν».

Στις μέρες μας η ελληνική οικονομία πάνω που προσπαθεί να πάρει ανάσα, θα πληρώσει τα σπασμένα με τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια ευρώ σε αυτό τον χορό των βουβαλιών του AUKUS όπου μάλλον θα πατηθεί από ότι φαίνεται ο Έλληνας φορολογούμενος.

Αν μάλιστα συμβεί ότι με τα Rafale όπου οι Γάλλοι δεν δεσμεύτηκαν σε καμία περίπτωση για ελληνική συμπαραγωγή προκειμένου κάποια χρήματα να περάσουν και από την Ελληνική οικονομία ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, τότε θα μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή δεκάδων ελληνικών εταιρειών, δημόσιων και ιδιωτικών αλλά κυρίως την απώλεια χιλιάδων άμεσων και έμμεσων θέσεων εργασίας. Μπορεί δηλαδή να μην πτωχεύσει στο σύνολο της η Ελληνική οικονομία αλλά απειλείται σοβαρά ένας ολόκληρος κλάδος.

Ακόμα και η Φιλανδία για αντίστοιχο πρόγραμμα προμήθειας τεσσάρων κορβετών φρεγατών πολλαπλών ρόλων αξίας 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ έχει απαιτήσει τουλάχιστον 50% εγχώρια συμμετοχή, η οποία αναμένεται να δημιουργήσει περισσότερες από χίλιες νέες θέσεις εργασίας.

Εμείς πανηγυρίζουμε για την αμυντική συνδρομή όταν και αν χρειαστεί έστω και αν η τελευταία φορά που συνέδραμαν οι Γάλλοι ήταν στη ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827! Και μάλιστα από τότε ως σήμερα αντιμετωπίσαμε κρίσεις και καταστροφές όπου χρειαζόμασταν τους συμμάχους μας.  Μέχρι τότε  τα ναυπηγεία της Ελευσίνας και του Σκαραμαγκά θα παραμείνουν αραχνιασμένα παρά τις πρόσφατες επενδύσεις που έγιναν, καθώς οι Γάλλοι ξεκαθάρισαν δια στόματος Μακρόν, ότι θα "χτίσουν" τις φρεγάτες στο ναυπηγείο της Λοριάν. Ας ελπίσουμε ότι θα αποδειχθεί πιο γούρικη από τη Χάβρη τουλάχιστον.

Η κυβέρνηση οφείλει έστω την ύστατη ώρα να διασφαλίσει την εγχώρια βιομηχανική συμμετοχή σε όλο το Ναυτικό πρόγραμμα όχι μόνο για λόγους επιβίωσης της Ελληνικής οικονομίας αλλά και για επιχειρησιακούς λόγους καθώς στο πεδίο της μάχης, συνεχή υποστήριξη των πανάκριβων συστημάτων των πλοίων μπορεί να υπάρξει μόνο με άμεσα διαθέσιμους Έλληνες τεχνικούς και ανταλλακτικά επιτόπου, στο Αιγαίο.

Με τη «βιαστική» συμφωνία με τους Γάλλους κινδυνεύει να χαθεί η οποία προστιθέμενη αξία στην Ελληνική οικονομία.

Εφόσον οι Γάλλοι θέλουν να βγάλουν τα σπασμένα μετά τη συμφωνία AUKUS, ποσώς θα ενδιαφερθούν για τους Έλληνες εργαζόμενους και εταιρείες.

Αρκεί να αναλογιστούμε ότι για τις τέσσερις νέες φρεγάτες θα απαιτηθούν π.χ τουλάχιστον 200 πύραυλοι συνολικού κόστους περίπου 400 εκατομμυρίων ευρώ, οπότε καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η επιστροφή στην Ελλάδα 400 εκατομμυρίων ευρώ ως παραγγελίες σε ελληνικές εταιρείες. Δεν υπάρχει καμία τέτοια ή ανάλογη πρόβλεψη.

Τα επίσημα στοιχεία του ΙΟΒΕ καταδεικνύουν ότι για κάθε ένα ευρώ προστιθέμενης αξίας στην εγχώρια βιομηχανία προστίθενται συνολικά 3,1 ευρώ στο ΑΕΠ της χώρας και για κάθε ένα εκατομμύριο ευρώ κύκλου εργασιών της βιομηχανίας προστίθενται 22 νέες θέσεις εργασίας στη χώρα και 600.000 ευρώ στην Ελληνική οικονομία ως μισθοί φόροι εισφορές κλπ!

Αν θεωρήσουμε ως ενδεικτική, της πρακτικής που θα ακολουθήσουμε και για τις φρεγάτες, τη συμφωνία για τα Rafale όπου δεν εξασφαλίστηκε το παραμικρό για την αμυντική μας βιομηχανία, η συμφωνία για τις φρεγάτες Belharra μπορούν να αποτελέσουν μία τεράστια χαμένη ευκαιρία για την Ελληνική οικονομία.

Αν οι ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες δεν ενταχθούν στη διεθνή εφοδιαστική αλυσίδα τόσο των ξένων ναυπηγείων όσο και των κατασκευαστών των συστημάτων όπλων τους, θα απωλέσουν τον αναγκαίο εξαγωγικό προσανατολισμό τους που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση τους, την συνέχιση των προγραμμάτων έρευνας και ανάπτυξης και την δυνατότητα ανάσχεσης του brain drain.

Ουδείς παραβλέπει ή υποτιμά την ανάγκη ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος. Όμως, εκτός από τον εξ ανατολάς κίνδυνο υπάρχει και ο εσωτερικός εχθρός της ανεργίας και της οικονομικής υποβάθμισης. Και η χώρα δεν αντέχει μία τρίτη χρεοκοπία.