Βρετανία: Εύρημα που είχε ταυτοποιηθεί ως εργαλείο αποδείχθηκε δονητής, μετά από 31 χρόνια

Βρετανία: Μετά από 31 χρόνια οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι το ξύλινο αντικείμενο που είχε ανακαλυφθεί το 1992 δεν είναι αυτό που νόμιζαν.

Η ηλικία του αντικειμένου έχει υπολογιστεί  στα 2.000 χρόνια και είναι πολύ πιθανόν να μην είναι εργαλείο όπως είχαν ανακοινώσει αρχικά αλλά... δονητής.

Μάλιστα, κατέληξαν ότι πρόκειται για τον μοναδικό γνωστό και σε πραγματικό μέγεθος ξύλινο δονητή της εποχής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ο ξύλινος δονητής μήκους 16 εκαστοστών είχε ανακαλυφθεί σε έναν λάκκο στο ρωμαϊκό οχυρό της Βιντολάντα στην περιοχή Νορθάμπερλαντ το 1992.

«Πρέπει να ομολογήσω ότι ένα κομμάτι μου πιστεύει ότι είναι αυταπόδεικτο πως πρόκειται για δονητή. Δεν ξέρω ποιος το καταχώρησε στους επίσημους καταλόγους ως εργαλείο. Μπορεί να ήταν κάποιος που ένιωθε άβολα με το να εντάξει έναν δονητή ή που πίστευε ότι οι Ρωμαίου δεν έκαναν τέτοια πράγματα» δήλωσε ο λέκτορας Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Νιουκάστλ, Ρομπ Κόλινς.

Η εκτίμηση που υπάρχει είναι ότι ο δονητής αυτός ήταν μεγαλύτερος σε μήκος από τα 16 εκατοστά που ανακαλύφθηκαν δεδομένου ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα από ξύλο συνήθως υπόκεινται σε σμίκρυνση και παραμόρφωση.

Ως... ελαφρυντικό για την εσφαλμένη καταχώρηση του ευρήματος παρουσιάζεται το γεγονός ότι βρέθηκε μαζί με δεκάδες παπούτσια, αξεσουάρ ρούχων και κομμάτια δέρματος, εξ ου και μπορεί να θεωρήθηκε ότι ήταν εργαλείο για μαντάρισμα.

Οι θεωρίες για τη χρήση του δονητή δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Antiquity.

- Η πρώτη θεωρία θέλει να το χρησιμοποιούσαν για λόγους σεξουαλικής ικανοποίησης. «Οι δονητές δεν χρησιμοποιούνται πάντα για ευχαρίστηση αλλά και για βασανιστήρια. Γνωρίζαμε από την αρχαιοελληνική και την ρωμαϊκή γραμματεία ότι γινόταν χρήση δονητών στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είχαμε κάποιο αρχαιολογικό εύρημα» εξήγησε ο Κόλινς στον Guardian.

- H δεύτερη θεωρία υποστηρίζει ότι το χρησιμοποιούσαν ως γουδοχέρι είτε για μαγειρικούς λόγους είτε για να αλέσουν φαρμακευτικές πρώτες ύλες. Το μέγεθός του το καθιστά εύκολο στη χρήση που θα έδινε μαγικές ιδιότητες στο τελικό αποτέλεσμα

- Η τρίτη θεωρία είναι ότι αποτελεί τμήμα ενός αγάλματος το οποίο περαστικοί θα άγγιζαν για καλή τύχη ή για να απομακρύνουν την κακοτυχία, μια συνηθισμένη πρακτική στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σε αυτή την περίπτωση το άγαλμα θα έπρεπε να είναι τοποθετημένο στην είσοδο ενός σημαντικού κτηρίου. Η κατάσταση, όμως, του ευρήματος δείχνει ότι είτε βρισκόταν σε εσωτερικό χώρο είτε σε μια λιγότερο εκτεθειμένη θέση.