iSYRIZA: Ο Μητσοτάκης ανάμεσα στα εθνικιστικά του στηρίγματα και την πραγματικότητα

Ο Ζόραν Ζάεφ κέρδισε τις εκλογές της προηγούμενης Τετάρτης στη Βόρεια Μακεδονία και, έτσι, η γειτονική μας χώρα δείχνει να σταθεροποιείται ως προς τη διεθνή της θέση, μετά από τριάντα χρόνια παλινωδιών. Σήμερα, υπάρχουν όλες οι προοπτικές, οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Βόρεια Μακεδονία να μπουν σε τροχιά ωρίμανσης, οι δύο χώρες να συντονιστούν και να διαδραματίσουν έναν ξεχωριστό ρόλο στα Βαλκάνια. «Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να είναι η χώρα-ηγέτης στα Βαλκάνια», έχει δηλώσει ο ίδιος ο Ζάεφ στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Όλα αυτά, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δε θα πέσει σε αδράνεια. Γιατί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μπορεί μετά τις εκλογές να δήλωσε καθαρά ότι «θα τηρήσει και θα τιμήσει» τη Συμφωνία, ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δε βρήκε ούτε ένα λόγο συγχαρητηρίων για τη νίκη του Ζάεφ. Η ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του ορίζει ακόμα τα πράγματα. Δεν τολμά να συνεχίσει την ενεργητική εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από εθνικιστικές αγκυλώσεις.  Όμως, αυτό βαίνει αντίθετο προς τα συμφέροντα της χώρας.

Το ίδιο πράττει και με την Τουρκία. Μέσα σε ένα χρόνο, επί Μητσοτάκη, εξελίχθηκε σειρά προκλητικών και παράνομων ενεργειών από πλευράς Τουρκίας, που για τα προηγούμενα χρόνια θα ήταν αδιανόητες. Το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί, οι ανεμπόδιστες ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ, η ένταση στον Έβρο και οι εναέριες παραβιάσεις πάνω από μεγάλα νησιά και την ηπειρωτική χώρα, σχηματίζουν μια κλιμάκωση της έντασης από πλευράς της εξ ανατολών γειτονικής χώρας, που δεν έχει προηγούμενο στη Μεταπολίτευση. Η επιχείρηση της τουρκικής ηγεσίας να αναβαθμίσει τον διεθνή ρόλο της, περνάει μέσα από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη ποτέ δεν το αντιλήφθηκε.

Ήδη, ως αντιπολίτευση, ξιφουλκούσε κατά της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα και τώρα είναι είδηση αν και πότε θα μιλήσει ο Μητσοτάκης με τον Τούρκο Πρόεδρο. Χρειάζεται η μεσολάβηση της Γερμανίας, για να κάτσουν στα κρυφά οι δύο πλευρές στο ίδιο τραπέζι – όχι χωρίς παρατράγουδα στο τέλος. Ένα χρόνο μετά, θυμήθηκαν τις κυρώσεις που είχαν αποφασιστεί επί ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με την κυπριακή Δημοκρατία. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου διαφαίνεται πως υπάρχει δυσκολία συντονισμού ακόμα και ανάμεσα στο Μέγαρο Μαξίμου και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.

Συμπέρασμα: η κυβέρνηση Μητσοτάκη, βρέθηκε πολύ σύντομα ανάμεσα στα εθνικιστικά της στηρίγματα και τη σκληρή πραγματικότητα. Αν μετακινούταν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, ή θα έβαζε τη χώρα σε περιπέτειες ή θα έπρεπε να σπάσει αυγά. Αμήχανη όπως ήταν, έθεσε την εξωτερική πολιτική σε αδράνεια (ή σε καθεστώς προβλεψιμότητας, όπως ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης είχε παραδεχτεί σε ταξίδι του στις ΗΠΑ). Παρείχε έτσι πολύτιμο χρόνο σε ένα δύσκολο γείτονα να δραστηριοποιηθεί, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν κανένα στην Αθήνα.

Σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη θέση. Σε μια θέση, που δεν βρισκόταν έναν χρόνο πριν. Ίσως, να χρειαστεί να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις, υψηλού ρίσκου. Και όλο αυτό, επειδή ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να φοβάται την ακροδεξιά σκιά του.