Πρόσφυγες - Ελλάδα: Στον Έβρο δεν έγινε πόλεμος, η πανδημία δεν είναι πόλεμος
Πρόσφυγες - Ελλάδα: Επειδή το προσφυγικό ζήτημα δεν μπορεί να εκτοπιστεί από την επικαιρότητα, είναι χρήσιμο και αναγκαίο να κατανοούμε τι ακριβώς σημαίνει "προσφυγικό". Το καινούριο βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου, με τίτλο «Αν το προσφυγικό ήταν πρόβλημα, θα είχε λύση», συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση.
Όπως είπε ο συγγραφέας στον Παναγιώτης Μένεγος που πήρε και τη συνέντευξη για το popaganda.gr: δεν είναι ένα βιβλίο στρατευμένο, αλλά δεν είναι και κάτι ουδέτερο, βασισμένο σε κάποιου είδους καλή προαίρεση». Γραμμένο σε απλή παραστατική γλώσσα, χωρίς πλήθος κουραστικών ακαδημαϊκών παραπομπών, το βιβλίο του Χριστόπουλου είναι εδώ για να αμφισβητήσει τον εθνικό μας ναρκισσισμό – τα στερεότυπα πάνω στα οποία χτίζονται πολιτικές που απευθύνονται στον κατώτατο κοινό παρονομαστή, αγνοώντας τον «μονόδρομο της ενσωμάτωσης». Παραθέτουμε μέρος της συνέντευξης
Στο βιβλίο επιχειρείτε μια σειρά από προσεγγίσεις για να το εξηγήσετε, μήπως η απλούστερη είναι ο σχεδόν αμελητέος αριθμός των προσφύγων σε σχέση με τον πληθυσμό Ελλάδας κι Ευρώπης;
Εξαρτάται από την συγκυρία. Σήμερα, όσον αφορά την Ευρώπη, 1 εκατομμύριο άνθρωποι σε πληθυσμό μισού δις, όντως δεν είναι κάτι φοβερό. Οι προβολές για το μέλλον όμως είναι δυσοίωνες. Αυτό είναι που κινητοποιεί τη λογική της αποτροπής ως πρόληψη για το μέλλον και μας έχει βάλει σε έναν φαύλο κύκλο συμπεριφορών που 30 χρόνια πριν δε θα τις ανεχόμασταν. Είναι μια λογική που χοντρικά συνοψίζεται στο «τι θα γίνει αν όλη η Αφρική μεταναστεύσει στην Ευρώπη;».
Θέλω να αναφέρω εδώ ένα περιστατικό: Είχα βρεθεί πριν μερικά χρόνια στην Πολωνία, στη διάρκεια προεκλογικής περιόδου. Ρώτησα τι είναι αυτό που συζητιέται κυρίως και μου είπαν το προσφυγικό. Την ίδια εποχή, ο αριθμός των προσφύγων σε πολωνικό έδαφος ήταν διψήφιος, νομίζω 80. Άλλη λοιπόν η πραγματική διάσταση του ζητήματος κι άλλο η ιδεολογική προβολή και οι συνδηλώσεις που προκαλεί.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την Ελλάδα. Υπάρχουν μέρη όπως π.χ. η Λέρος που είναι δυσανάλογα μεγάλος ο αριθμός των προσφύγων σε σχέση με τον πληθυσμό τους, αλλά δε νομίζω ότι η καθημερινότητά μας κατακλύζεται από προσφυγικές εικόνες. Απλά θυμηθείτε γειτονιές του κέντρου της Αθήνας πριν 7-8 χρόνια σε σύγκριση με σήμερα. Η παθολογική φοβία είναι που δεν αλλάζει είτε βλέπεις έναν πρόσφυγα, είτε πολλούς μαζί.
Τον Φεβρουάριο πάντως που είχαμε τα γεγονότα στη Λέσβο, τα νούμερα ήταν τα εξής: 115.000 πρόσφυγες σε όλη την Ελλάδα, οι 42.000 από αυτούς στα νησιά… Μα, αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Δε συνέβη από τη φυσική ροή των πραγμάτων. Υπαγορεύεται από την πολιτική «μην τολμήσετε να έρθετε γιατί θα κολλήσετε στα νησιά». Κάτι που δημιουργεί τεράστια ένταση στα νησιά, αλλά και κάτι που με κυνικό τρόπο οι ελληνικές κυβερνήσεις -ειδικά η σημερινή, αλλά όχι μόνο αυτή – φαίνεται να το έχουν πάρει απόφαση.
Αποτελούν δηλαδή τα νησιά δηλαδή κάτι σαν την «ελάχιστη θυσία»…
Κάπως έτσι. Ο Έβρος, πάντως, είναι κάτι διαφορετικό.
Ας πάμε εκεί, τι γεύση σας άφησαν τα πρόσφατα γεγονότα στα τέλη Φεβρoυαρίου – αρχές Μαρτίου; Αν θυμάσαι μέχρι τότε, το προσφυγικό-μεταναστευτικό ήταν δημοσκοπικά το πιο αδύναμο σημείο της κυβέρνησης. Είδε την κρίση στον Έβρο ως μια ευκαιρία να ρεφάρει, εφαρμόζοντας τη λογική της ευθείας αποτροπής και παράγοντας -με τη συνδρομή των μίντια- ένα success story. Χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά όροι όπως «πόλεμος» και «εισβολή» που διαχρονικά συσπειρώνουν τον κόσμο γύρω από την εκτελεστική εξουσία και τον «ηγέτη», και δημιουργούν κλίμα ανησυχίας.
Εγώ αυτό που προσπαθώ να πω με το βιβλίο είναι ότι, αν πάρουμε μια απόσταση από τα πράγματα, θα δούμε ότι η θωράκιση τέτοιου τύπου μεσομακροπρόθεσμα σκοπεύει στην ανακατεύθυνση των ροών. Ο φράχτης που φτιάχτηκε στον Έβρο το 2013 είχε ως αποτέλεσμα την συμπίεση των ροών στα νησιά. Ακόμα και να μείνει λοιπόν κανείς στη ρητορική του «προβλήματος», θα δει ότι αντιμετωπίζοντας το ένα δημιουργήθηκε ένα άλλο, ίσως και μεγαλύτερο.
Έχω την εντύπωση ότι λόγω της εμφάνισης της πανδημίας, έγινε ένα γρήγορο wrap στα γεγονότα του Έβρου. Στο μεταξύ, πολλά ρεπορτάζ ξένων μέσων (με τελευταίο του Spiegel), και πορίσματα ανεξάρτητων ερευνητικών ομάδων πιστοποιούν την υπάρξη νεκρών, και μάλιστα από πυρά που προήλθαν από την ελληνική πλευρά. Αν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός να μονοπωλεί τη συζήτηση, πιστεύετε θα ήταν ικανά να λερώσουν την εθνική αφήγηση θριάμβου;
Η πανδημία έφερε άλλη μια κρίση, άρα ακόμα περισσότερο ανάγκη για εθνική ομοψυχία. Έγινε ξανά εργαλειακή χρήση (και κατάχρηση) του όρου «πόλεμος». Αλλά να το ξεκαθαρίσουμε, γιατί έχει μεγάλη σημασία, επειδή δημιουργεί τη συνθήκη της υπακοής: ούτε στον Έβρο έγινε πόλεμος, ούτε η πανδημία είναι πόλεμος – μακάρι να μην ζήσουμε τέτοιον για να το καταλάβουμε.
Για να έρθω στο ερώτημα, ναι, θα το είχαμε συζητήσει περισσότερο αν δεν εμφανιζόταν ο ιός, οι αναφορές για νεκρούς θα είχαν προκαλέσει ρήγματα. Αλλά, όχι, δε θα είχε επηρεαστεί η εθνική αφήγηση. Η κοινή γνώμη σύρεται πάντα γύρω από την «εθνική νίκη» και καθησυχάζεται όταν δεν ξέρει τις αμαρτίες που χρειάστηκαν για να επιτευχθεί. Σαφώς, υπάρχει ένα ζήτημα πλουραλισμού στα μίντια – το είδαμε στον Έβρο, το βλέπουμε και στην πανδημία -, φυσικά όλα αυτά τα ρεπορτάζ και οι έρευνες θα ήταν σημαντικό να ακούγονται και το βράδυ στα δελτία ειδήσεων. Αλλά φοβάμαι ότι όταν επικρατεί η αντίληψη πώς «είμαστε σε πόλεμο» όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Θεωρούνται παράπλευρες απώλειες.
Πώς θα επηρεάσει τις ροές η περιχαράκωση που θα φέρει η επόμενη μέρα της πανδημίας;
Όπως όλα, έτσι και οι ανθρώπινες μετακινήσεις θα περιοριστούν. Αυτό θα ισχύσει για κάποιον χρόνο. Αν δεν συμβούν καταστάσεις αποκάλυψης, δηλαδή ο κόσμος από το νότο να μη θέλει να πάει στον βορρά λόγω της αρρώστιας, μεσομακροπρόθεσμα η κατάσταση δε θα αλλάξει. Με τη συσχέτιση προσφυγικού-πανδημίας παρατείνεται η αντιμετώπιση των προσφύγων σε ένα καθεστώς καραντινας. Αυτό νομίζω έχει στο μυαλό της και η ελληνική κυβέρνηση. Να εδραιώσει ένα lockdown και μετά την πανδημία.
Ίσως γίνει και κάποιου είδους πολυτέλεια η ευαισθητοποίηση για το προσφυγικό…
Είναι σωστό αυτό, το έχω σκεφτεί κι εγώ. Τώρα είναι η «ευκαιρία» για όσους θέλουν να κάνουν αυτούς τους ανθρωπους αόρατους, να το κάνουν μια ώρα αρχύτερα με κλειστά κέντρα κράτησης. Με έναν αστερίσκο. Αν το lockdown χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για την εδραίωση μιας μόνιμης καραντίνας, στη λογική «να τους βάλουμε κάπου και να μην τους ξαναδούμε», τότε ενδεχόμενα κρούσματα μέσα στα camps μπορεί να λειτουργήσουν ως μηχανισμός μετάδοσης του ιού.
Οι πρόσφυγες ως «υγειονομική βόμβα», δηλαδή. Θα επαληθευθεί αυτή η θεωρία ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία…
Αυτό ακριβώς. Μα, το λέμε, το λέμε, το λέμε… και με αυτά που κάνουμε, στο τέλος θα το δημιουργήσουμε.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στο προσφυγικό; Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι θα έκλεινε κι αυτός τα σύνορα στην κρίση του Φλεβάρη…
Ο ΣΥΡΙΖΑ καθησυχάστηκε στην πεποίθηση ότι ο κόσμος πάντα θα φεύγει από την Ελλάδα. Η κυβέρνησή του θεωρούσε ότι δε θα έκλεινε ποτέ ο βαλκανικός διάδρομος και δεν προετοιμάστηκε για την επόμενη μέρα. Οδηγήθηκε σε δεινή διπλωματική θέση και δέχθηκε την κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας ως σανίδα σωτηρίας.
Χρησιμοποίησε το μεταναστευτικό στη διαπραγμάτευση;
Δε νομίζω. Το ζήτημα ήταν εκεί το καλοκαίρι του 2015, δε συσχετίστηκε όμως ποτέ ευθέως στην πορεία για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Δημιούργησε ένα θετικό κλίμα που δε μετουσιώθηκε όμως ποτέ σε μέτρα ανακούφισης από την πλευρά της Ευρώπης.
«Τα έθνη, λοιπόν, αντέχουν και αναζωογονούνται επειδή αλλοιώνονται», είναι άλλη μια φράση που σημείωσα. Πώς το κάνεις αυτό πολιτική και κτήμα του δημόσιου λόγου όταν, όχι μόνο στην Ελλάδα, υπάρχουν τρομερά ανθεκτικοί εθνικοί μύθοι για να το πολεμήσουν;
Κάνεις τρία πράγματα. Καταρχάς, έχει σημασία στις διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης να μαθαίνεις την ιστορία σου και όχι παραμύθια, να μπαίνεις σε μια διαδικασία αυτογνωσίας που στα ελληνικά πράγματα είναι εντελώς ξένη.
Δεύτερον, χρειάζεται δημιουργική αποδόμηση του εθνικού ναρκισσισμού: είναι απαράδεκτο να λες «έλα μωρέ αυτοί είναι εθνικιστές, υποανάπτυκτοι», χωρίς να εξετάζεις τι ωθεί τις κοινότητες σε τέτοιες αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Τρίτον, αυτή είναι μια μάχη που γίνεται πάντα, δεν υπάρχει εφησυχασμός. Πρέπει να διαμορφώνονται διαρκώς συμμαχίες, να ανοίγονται δίαυλοι επικοινωνίας, να βγαίνουμε από την αφ’ υψηλού εσωστρέφεια «εμείς και οι άλλοι». Όλα συζητιούνται, μόνο οι ακραίες ολοκληρωτικές απόψεις είναι εκτός τραπεζιού. Ξέρετε, ο ρατσισμός ενδημεί και σε περιπτώσεις ανθρώπων που θεωρούν ότι είναι απαλλαγμένοι από το μικρόβιο. Το ίδιο ισχύει και για τον εθνικισμό.
Πηγή: popaganda.gr
